Release Athens: Gojira, While She Sleeps, Lacuna Coil @ Πλατεία Νερού, 19/07/25

Στο καλοκαιρινό συναυλιακό καλεντάρι μας είχαμε κάμποσες ημερομηνίες σημειωμένες. Γιατί να το κρύψωμεν άλλωστε, λίγες ήταν τόσο έντονα κυκλωμένες όσο αυτή με τη σημείωση 'Gojira' δίπλα της. Χωρίς ποτέ να ρίξουν νερό στο κρασί τους, χωρίς εμπορικά τρικ ή κενές απόπειρες εντυπωσιασμού, οι Γάλλοι έχουν ανέβει στα κορυφαία σκαλιά του σύγχρονου μεταλλικού χώρου μόνο χάρη στις μουσικές και τις ζωντανές εμφανίσεις τους. Κι αν ο ερχομός για την πρώτη headline εμφάνισή τους επί ελληνικού εδάφους, οχτώ γεμάτα χρόνια μετά την τελευταία φορά που ο δρόμος τους έφερε στα μέρη μας, ήταν από μόνη της υπέρ-αρκετή, η παρουσία των While She Sleeps και Lacuna Coil στη σύνθεση της ημέρας προσέθετε λίγο παραπάνω στην προσμονή.

Lacuna Coil

Με τη θερμοκρασία σε δύσκολα επίπεδα και τον ήλιο να χτυπάει καρφί στη σκηνή, η μέρα στο γραφείο του κουιντέτου από το Μιλάνο θεωρητικά δεν φαινόταν ακριβώς πολλά υποσχόμενη. Στην πράξη, οι Lacuna Coil έχουν όλη την εμπειρία και το τσαγανό για να ανατρέψουν τα όποια εναντίον τους δεδομένα, ανεξαρτήτως πλαισίου. Δεν θα ήταν δα η πρώτη φορά που θα στέκονταν κόντρα στη φλόγα του λεκανοπεδίου Ιούλη μήνα. Η καλησπέρα του "Layers Of Time" έβαλε τις βάσεις με συνοπτικές διαδικασίες. Τα μπάσα κλωτσούσαν απευθείας στο νεφρί. Τα γρυλίσματα του Andrea Ferro έκοβαν ωραιότατα. Η παρουσία της Cristina Scabbia θα μπορούσε να συνοψιστεί σε μία λέξη ως «κυριαρχική».

Οι αντιδράσεις του, αποδιοργανωμένου ακόμα, κόσμου στο άκουσμα του ονόματος του Randy Blythe στον πρόλογο του "Hosting The Shadow" με ένα τρόπο έδειξαν προς τα πού θα πήγαινε το πράγμα στη συνέχεια. Κομμάτι το κομμάτι, ο ήχος ισορρόπησε. Η τραγική ειρωνεία στο "Kill The Light" παραήταν προφανής για να περάσει απαρατήρητη. Τα γυρίσματα του "Blood, Tears, Dust" δε γινόταν να χάσουν. Προς έκπληξη κανενός, το ολόφρεσκο "Sleepless Empire" είχε την τιμητική του. Προς απογοήτευση πιστών και φίλων από τα παλιά, το "Heaven's A Lie", ο μοναδικός εκπρόσωπος από την ένδοξη δεκαετία του 2000 - παραβλέποντας τον αστερίσκο της διασκευής, παίχτηκε στην πειραγμένη επετειακή εκδοχή του.

Η αφιέρωση και το mega-hook του "I Wish You Were Dead" μοίρασαν χαμόγελα. Το πέρασμα της Scabbia από την πρώτη γραμμή στο κλασικό πια "Trip The Darkness" τα πολλαπλασίασε. Οι στίχοι του "Enjoy The Silence" τραγουδήθηκαν δυνατά, όπως ήταν δίκαιο. Δεδομένου του περιορισμένου διαθέσιμου χρόνου και της γεμάτης δισκογραφίας του σχήματος, το σετ αναπόφευκτα είχε κενά. Η επιλογή του "Never Dawn" για κλείσιμο αντί κάποιου πρωτοκλασάτου χιτ (ενδ. "Swamped", "Our Truth", "Spellbound", "Nothing Stands In Our Way") κρίνεται ως καταδικασμένη. Έχοντας πει αυτό, επί 45 λεπτά το σύνολο δεν έχασε ποτέ σε ενέργεια ή ουσία, ενώ στο τέλος τα δάχτυλα σταύρωσαν στην ελπίδα ενός κλαμπ σόου. [A.M]

While She Sleeps

Μπορεί το λιοπύρι να είχε πέσει λίγο σε ένταση, η εμφανής όρεξη του κόσμου πάντως δεν φάνηκε να πέφτει ούτε λίγο. Μετά τα απαραίτητο διάλειμμα για ανασύνταξη, είχε έρθει η σειρά των Βρετανών While She Sleeps να πάρουν τα ηνία επί σκηνής. Όσοι τους είχαν ξαναδεί, μάλλον ήξεραν τι να περιμένουν. Από την άλλη, πάνε κι έξι χρόνια από την τελευταία φορά.

Καλησπέρισμα με "Systematic" και όλη η πλατεία νερού στο πόδι. Η ενέργεια της μπάντας επί σκηνής, και η ενέργεια του κοινού σε μια σύμπραξη σχεδόν γιορτινή. Τι κι αν η μια κιθάρα χανόταν κάπου πίσω από το σαρωτικό μπάσο σε στιγμές, πάνω στην αναμπουμπούλα λίγο έμοιαζε να έχει σημασία. Με τον Lawrence Taylor να αλωνίζει τη σκηνή και τον Mat Welsh να κουβαλάει τόσο στις κιθάρες όσο και στα φωνητικά, το πάρτυ έμοιαζε να έχει στηθεί για τα καλά.

Οι riff-άρες διαδέχονταν η μια την άλλη, ενώ το moshpit παρέμεινε ανοιχτό σχεδόν σε όλο το live, ενώ προς στιγμήν είδαμε να στήνονται δύο παράλληλα pit. Παντού γύρω χαμόγελα, αγκαλιές και sing-along στα μελωδικά σημεία. Τα μπουφάν και τα πουκάμισα της μπάντας έφυγαν με συνοπτικές διαδικασίες, το χοροπήδημα δε σταμάτησε ούτε επί σκηνής αλλά ούτε και κάτω από αυτήν.

Κάπου εκεί στο μελαγχολικό lead του "You Are We" φάνηκε ότι η βραδιά είχε πολλά υποσχόμενο μέλλον, βλέποντας τριγύρω το συγχρονισμένο headbanging και το crowdsurfing να έχει παρασύρει ακόμη και τους ανυποψίαστους. "Four Walls" και ο χαμός συνεχίστηκε, ενώ στο "Silence Speaks" ξελαρυγγιαστήκαμε και νιώσαμε τον αυχένα μας να παρακαλάει για ένα διάλειμμα.

Με τον frontman να παρακινεί με την κάθε ευκαιρία τον κόσμο να το ζήσει, και τον Mat να ευχαριστεί κάθε τόσο και να λέει πόσο τους λείψαμε, το κλείσιμο με "To The Flowers" και το ισοπεδωτικό "Sleeps Society" ήρθε να επισφραγίσει μια εμφάνιση γεμάτη ενέργεια και δύναμη. O Lawrence να τραγουδά στις πλάτες του κοινού, και εμείς από τη μια να νιώθουμε ότι βιώσαμε μια μπάντα σε μεγάλα κέφια, κι από την άλλη να σκεφτόμαστε πότε θα τους ξαναδούμε σε μια headline εμφάνιση. Έπρεπε άλλωστε να κρατήσουμε και κουράγια για αυτό που μας περίμενε στη συνέχεια… [N.K]

Gojira

Λίγο μετά τις δέκα παρά είκοσι το θηρίο πάτησε πόδι στη σκηνή του Release. Περιμέναμε καταιγιστική είσοδο αλλά όχι με "Only Pain". Σφαλιάρα από το πουθενά λοιπόν με το καλημέρα σας και deep cut. Όσο μπορείς να χαρακτηρίσεις έτσι βέβαια οποιοδήποτε κομμάτι του "Magma". Ο ήχος εξαιρετικός από το πρώτο δευτερόλεπτο. Προσωπικά, θα δεχόμουνα και λίγα παραπάνω decibel, αλλά ήταν τόσο ογκώδης και ταυτόχρονα καθαρός που δηλώνω ευτυχισμένος. Το stage στημένο με σχετικά λιτό τρόπο, αλλά με έναν εντυπωσιακό και μεγαλοπρεπή μινιμαλισμό που περνούσε κατευθείαν το στίγμα της μπάντας. Δεν ήρθαν με μπιχλιμπίδια και φθηνά κόλπα για να εντυπωσιάσουν άμαθους πιτσιρικάδες. Εδώ είναι σοβαρά τα πράγματα. Τώρα παίζουν οι μεγάλοι.

Συνέχεια από το κορυφαίο τους, κατ’ εμέ, άλμπουμ "L'Enfant Sauvage" με το "The Axe". Μπορεί να έχει παιχτεί αρκετές φορές τα τελευταία χρόνια στα setlist τους αλλά ούτε αυτό το βάζεις στα πασίγνωστα super hit της μπάντας. Για τους οπαδούς όμως, που φαίνεται ότι τελικά είναι πάρα πολλοί στη χώρα μας, είναι ξεκίνημα ιδανικό. Η απόδοση είναι ήδη σε εξωπραγματικά επίπεδα, ο σβέρκος έχει σπάσει ότι άλατα είχε μαζεμένα και έχουμε πιάσει το νόημα για το τί πρόκειται να ζήσουμε.

Οι Gojira ήταν πάντα τρομεροί στις ζωντανές τους εμφανίσεις, εδώ όμως έχουν αφήσει ένα χάος πίσω τους σε σχέση με το ποιοί ήταν και ποιοί είναι. Το πρώτο πασίγνωστο κομμάτι έρχεται με βουτιά στο τεράστιο "From Mars To Sirius" για το "Backbone". Πόλεμος. Κόσμος να πηγαίνει πάνω κάτω, ο όγκος στις κιθάρες να καθηλώνει μια ολόκληρη πλατεία νερού, κι ο Mario στα τύμπανα να κατεβάζει σαγόνια. Ο άνθρωπος δεν έχει συναγωνισμό σε αυτό που κάνει. Πιο σφιχτό rhythm section από αυτό των Γάλλων δεν πρέπει να υπάρχει πουθενά σήμερα. Το κόψιμο της μουσικής δίνει μια ανάσα περιθώριο για να ξαναμπούμε στις ριφάρες του κομματιού που απειλούν να βυθίσουν τα τσιμέντα.

Κάπου εδώ προσωπικά έχασα κάθε όριο στα σχόλια και στο παραλήρημα για αυτό που βιώναμε. Συνέχεια με το απίστευτο άνοιγμα του "Stranded". Άντε κρατήσου τώρα. Νομίζω ότι τόσο δυνατό headbanging όσο είδα και έκανα σε αυτό το live, είχα χρόνια να ζήσω. Το "Born For One Thing" θα πρέπει να μπει σε κάποιο top ten σύγχρονων κομματιών για mosh pit, μαζί με καμιά δεκαπενταριά ακόμα κομμάτια των Gojira.

Αλλά μετά από αυτό έρχεται εκείνο το κομμάτι που δεν αγγίζεται από τίποτα και κανέναν. Ένα από τα καλύτερα riff που έγραψε Ευρωπαίος στη χιλιετία μας, αν όχι το καλύτερο. Η εισαγωγή με τις τέσσερις νότες ερώτηση και τρεις απάντηση σχηματίζει φάλαινες να αιωρούνται γύρω και πάνω μας. Και μετά μπαίνει και τελειώνουν όλα. Οι Gojira ισιώσανε όλο το σύμπαν και καβάλησαν ιπτάμενα, μεγάλα θηλαστικά για να ρίξουν κι άλλα σύμπαντα με το ανάστημά τους.

Η παρουσία των Gojira ήταν με κάθε κριτήριο ηγετική. Έβγαλε vibes που θυμίζουν τον τρόπο που ένιωθες βλέποντας live τους Metallica πριν είκοσι χρόνια. Πάρτο όσο υπερβολικό θες, αλλά έτσι ήταν. Ο καταιγισμός του "The Cell" με τις απίστευτα δυνατές στιχάρες να τρυπάνε την ψυχή σου ήρθε για να μη μας αφήσει να πάρουμε δυνάμεις ούτε δευτερόλεπτο.

Get me out of here
I've been lost in the dark
Get me out of here
I'm locked inside me

Παύση. Ο τεράστιος Mario βγαίνει μπροστά και μας μιλά κρατώντας λέξεις στα ελληνικά.

Να παίξω κι άλλο δίκαση;

Χαμός.

Για πόση ώρα;

Χαμός.

1 λεπτό;
2 λεπτά;
3 λεπτά;
4 λεπτά;
5 λεπτά;

Κάθε φορά χαμός. Και το εννοούσε, γιατί ακολούθησε το "From The Sky". Περισσότερα από δεκαπέντε χρόνια μετά γύρισε αυτή η τεράστια κομματάρα στο setlist. Αυτό είναι deep cut σίγουρα. Κάθε φορά που γκάριζε ο Joe, From the sky ξελαριγγιαζόμασταν τεστάροντας τα όρια της φωνής μας. Υπέροχη κι ανέλπιστη στιγμή. Και αυτή! Κι ακολουθούν κι άλλες. Ακραία ανύπαρκτες. Βγαλμένες από τρελά όνειρα που δε συμβαίνουν στο χωριό μας.

Επιστροφή στα δύο τελευταία άλμπουμ με "Another World" και "Silvera" στη σειρά να κάνουν και πάλι την πλατεία να ταρακουνιέται ολόκληρη πάνω κάτω και πέρα δώθε. Τεράστια εμφάνιση. Πέρασμα από το κομμάτι που παρουσίασαν στους ολυμπιακούς αγώνες. Το "Mea Culpa (Ah! Ça ira!), με σκηνές στο background από εκείνη την ημέρα. Και πάμε πάλι πίσω στο "Fortitude" για να τραγουδήσουμε, όλος ο κόσμος μια παρέα, το AaA… του "The Chant".

Ανάσα. Χρειάζεται. Οι signature ρυθμοί του Cavalera θα σκάγανε - για πρώτη φορά, γιατί έγιναν άλλα πιο μετά - στο "Amazonia". Που σε πονεί και πού σε σφάζει. Επικό κομμάτι με τεράστιο groove. Δεν είναι τυχαίο ότι για καιρό έκλεινε τα live τους. Όχι όμως αυτό. Εδώ είχε σύντομο κενό κι encore. Μετά την αμαζόνια, για να είναι σωστή η επαναφορά του χάους, το ομώνυμο από το "L'Enfant Sauvage" σκαει στη μούρη μας. Τσακίσανε τα κόκαλά μας. Οι άνθρωποι είναι οδοστρωτήρες. ΟΔΟΣΤΡΩΤΗΡΕΣ. Έτσι μπήκαμε σε ένα από τα πιο απίθανα encore που έχω ζήσει. Γιατί στη συνέχεια οι Γάλλοι αποφάσισαν να μας μεταφέρουν λίγο από το κλίμα της ιστορικής μέρας στο Birmingham, δυο βδομάδες πριν, και το αντίο του Ozzy. "Under The Sun/Every Day Comes And Goes", από το "Vol. 4" των μπαμπάδων μας. Δυνατό έτσι; Αλλά έχει κι άλλο. Ακόμα πιο απίστευτο.

Μετά τη φοβερή διασκευή στους Sabbath, ανεβαίνει - για να γιορτάσει τα γενέθλιά του και στη σκηνή του Release - ο τεράστιος κύριος Robb Flynn. Λιγάκι χαζεύουμε, αλλά του ψέλνουμε ένα happy birthday to you και έτσι προλαβαίνουμε να συνειδητοποιήσουμε τί βλέπουμε. Και πάνω που έχουν γουρλώσει τα μάτια ξεκινάει το "Territory" των Sepultura… Ναι για πείτε. Τί; Ναι, έτσι κάναμε κι εμείς. Δεν πιστεύαμε αυτό που συμβαίνει και ταυτόχρονα παίζαμε ξύλο δίχως αύριο! Τέτοια πράγματα δε ζούμε εδώ. Είναι από ιστορίες που ακούς για τα μεγάλα φεστιβάλ της Ευρώπης, τα Download, Hellfest, Wacken και Graapop αυτού του κόσμου. Εμπειρία ζωής.

Και δεν τελείωσε καν εκεί! Αφού κατέβηκε ο frontman των Machine fucking Head από τη σκηνή, οι Gojira έριξαν ότι είχε απομείνει όρθιο με το τρομακτικό "Vacuity". Τελείωμα εκτός ορίων. Ένα live που ξεπέρασε τα πιο ακραία επίπεδα της φαντασίας μας για το τί θα ζήσουμε. Για μένα ότι πιο ισοπεδωτικό είδα φέτος live, και είδα Nine Inch Nails, Slipknot, Iron Maiden, Green Day, A7x, Savatage, Judas Priest και πολλά άλλα τεράστια ονόματα. Σε τρεις μέρες έρχεται στην ίδια πλατεία μια από τις αγαπημένες μου μπάντες όλων των εποχών, αλλά έγινε σοβαρά πολύ δύσκολο να καταφέρει να φτάσει αυτό που ζήσαμε από τους Γάλλους ογκόλιθους. [Β.Λ.]

Φωτογραφίες: Γιώργος Κρίκος