Bury Tomorrow

Μετά το πραγματικά πολύ καλό "The Seventh Sun" οι Bury Tomorrow γύρισαν τον πλανήτη και κέρδισαν ακροατήρια παντού με τα τρομερά live τους. Η ενέργεια και η δυναμική που βγάζει αυτή η μπάντα στη σκηνή, όπως διαπιστώσαμε (λιγότερο) μέσα και (περισσότερο) έξω, τους μεγάλωσε πιο κατακόρυφα από την πολύ αξιόλογη δισκογραφία τους. Έτσι το όγδοο άλμπουμ έρχεται σε μια κομβική στιγμή, αυτή που όλα τα βλέμματα είναι πάνω τους και έχουν όλες τις προδιαγραφές να κάνουν το μεγάλο βήμα παραπάνω, με μια δισκάρα που θα τους απογειώσει.

Δύο χρόνια είναι αρκετά, με δεδομένο το χρόνο που περνάνε στο δρόμο ανάμεσα στα κλειστά club και τα φεστιβάλ αυτού του κόσμου, για να γράψουν έναν δίσκο που θα κάνει έκρηξη; Μήπως χρειάζεται περισσότερη υπομονή για να φιλτραριστεί καλύτερα και να βγει όσο πιο άψογο μπορεί; Από την άλλη δεν πρέπει να βιαστούν να εκμεταλλευτούν το hype, όσο το έχουν με το μέρος τους; Η απάντηση σε όλα αυτά νομίζω είναι μία, η ίδια και σταθερή στην πορεία του χρόνου. Εξαρτάται από τις ιδέες, το υλικό που έχουν στα χέρια τους και την έμπνευση που τους χτύπησε την πόρτα. Υπό αυτό το πρίσμα δεν είναι ούτε σωστό ούτε λάθος.

Το “Will You Haunt Me, With That Same Patience” καταρχήν κρατάει τον πυρήνα του Βρετανικού μελωδικού metalcore ακλόνητο. Είναι ένας ακόμα δίσκος της μπάντας που συνεχίζει να ακολουθεί το βασικό μονοπάτι που έχουν επιλέξει εδώ και χρόνια. Ιδιαίτερα από τα χρόνια που άφησαν πίσω τους τη Nuclear Blast για τη Music For Nations έχουν παγιώσει τον ήχο τους και η εξέλιξη στηρίζεται περισσότερο στο songwriting και όχι τόσο στο να εξερευνούν νέα εκφραστικά μέσα. Υπάρχει μια ισορροπία ανάμεσα στα μελωδικά μέρη, τα γρήγορα old school metalcore riff και τα ηλεκτρονικά στοιχεία. Η παραγωγή είναι λίγο πιο συμπαγής απ’ ότι στο προηγούμενο “Seventh Sun”, που προσωπικά κράτησα ως τη βασική του αδυναμία, χωρίς να κρύβει καθόλου τις γραμμές που έχουν γράψει.

Βαριά μέρη στο “Villain Arc” που θα βγαίνουν ακόμα καλύτερα ζωντανά. Τυπικές κιθάρες στο “To Dream, To Forget” και στο “Forever The Night”. Κοντρολαρισμένες μοντερνιές στο “Wasteland” και το "Let Go" αλλά και χαμηλοί τόνοι στο “Found No Throne”, κλάμα, και το μελαγχολικά ανθεμικό, πολύ ωραίο, “What If I Burn”. Υπάρχουν βεβαίως και πιο τεχνικά, καταιγιστικά κομμάτια όπως το ζευγάρι “Waiting” και “Silence Isn't Helping Us” κρατώντας τελικά όλες τις πλευρές της μουσικής των Bury Tomorrow ατόφιες και φέτος.

Τα φωνητικά είναι πάρα πολύ καλά στα κάφρικα και, παρά το ότι κάτι μου κλωτσούσε στα καθαρά κατά τις πρώτες ακροάσεις, πλέον δεν μπορώ να εντοπίσω καν τί ήταν. Φυσικά οι κιθάρες της μπάντας είναι τρομερά ακριβείς, ο Kristian Dawson είναι μεγάλος παίχτης - δεν το συζητάμε αυτό. Αλλά δεν είναι όλα καλά στον κόσμο των Βρετανών coreάδων. Εξηγούμαι, είναι καλό άλμπουμ το “Will You Haunt Me, With That Same Patience”, με πολύ λίγα κομμάτια που θα έλεγες ότι υπολείπονται, αλλά δεν είναι εξαιρετικό άλμπουμ. Δε θα σου πάρει το σκαλπ παρά μόνο σε μετρημένα σημεία. Λείπουν οι αλλαγές που μπορούν να σε ξαφνιάσουν και δεν είναι αρκετά τα μέρη που δε θα ξεκολλάνε από το μυαλό. Η ροή του είναι καλή αλλά λείπουν μια, δυο ακόμα κορυφώσεις.

Θα μου πεις τώρα ότι είναι αρκετό να βγάζουν με συνέπεια από καλά έως πολύ καλά άλμπουμ και μετά να γκρεμίζουν κάθε liveάδικο που βρίσκεται στο δρόμο τους. Ναι, αλλά πιστεύω ότι εδώ χάνουν την ευκαιρία που είχαν να κάνουν το βήμα παραπάνω και να αλλάξουν status.