Soulfly

Ο Max με τους τελευταίους δύο δίσκους στους Sepultura και την πρώτη φάση των Soulfly είναι από τους σημαντικότερους και πιο επιδραστικούς παράγοντες στη διαμόρφωση και τη γιγάντωση του nu metal. Fact και δε χωράει ούτε μισή αμφιβολία σε τούτο. Ταυτόχρονα όμως είναι εντελώς αλήθεια ότι έχει κοντά είκοσι χρόνια να κυκλοφορήσει δισκάρα με τους Soulfly. Αν με ρωτάς, τελευταία πραγματικά καλή δουλειά του ήταν το πρώτο Killer Be Killed. Για το "Chama" μας είχε βάλει στη φάση back to the primitive aspect of nu. Και τον πιστέψαμε. Έγινε όμως και πόση αξία είχε αυτό από μόνο του, αν έγινε;

Πρώτα απ' όλα ο δίσκος μπαίνει ουσιαστικά μετά από μια μακριά εισαγωγή, που καλά κάνει και υπάρχει αλλά γρήγορα θα γίνει μόνιμο skip, με ένα ριφ που κάνει ακριβώς αυτό που έπρεπε και ήθελα. Ντάπα - ντούπα χοροπηδηχτό και back to ‘98. Με το ζόρι κρατιέται κάποιο να μη σπάσει τα πάντα. Περιέργως μάλιστα έχει και ένα seps βηματισμό. Υποθέτω ότι τόσο καιρό που παίζει με τους δίσκους της μπάντας κάτι θα άφησαν. Με περιέργεια και ελπίδες πλέον περιμένεις το δεύτερο, "Nihilist". Και δεν απογοητεύει βασικά. Όμως… γιατί υπάρχει ήδη το πρώτο όμως… σιγά σιγά αρχίζεις να παρατηρείς την παραγωγή που νιώθεις ότι κάτι πάει στραβά. Είναι το υπερβολικό reverb; Ότι δεν έχει καθαρίσει καθόλου ο ήχος της κιθάρας βγάζοντας μια φασαρία και μια λασπουριά; Τα τύμπανα που δεν ακούγονται σφιχτά; Όλα μαζί; Ναι, αυτό. Όλα μαζί.

Το "No Pain = No Power" βάζει το πραγματικά καινούργιο που φέρνει ο δίσκος όμως. Με τις συμμετοχές των Gabriel Franco (Unto Others), Ben Cook (No Warning) αλλά και κυρίως του Dino Cazares ανοίγεται η εικόνα του Soulfly meets Fear Factory. Η εικόνα αυτή θα επανέλθει κι άλλες φορές στην πορεία, έτσι που θα έλεγα ότι είναι σημαντικη πτυχή του δίσκου. Το "Black Hole Scum", δε θυμίζει σε τίποτα Soundgarden, αλλά είναι το επόμενο που θα σταθούμε στην ακρόαση. Περνάει από πολλές επιλογές σκληρής μουσικής. Ακραία, πολύ ακραία, φωνητικά, μείγμα από industrial και αργόσυρτες κιθάρες, Slayer αναφορές, φασαρία, θόρυβος, λάσπες και φτάνουμε στα όρια του sludge.

Γενικά ο δίσκος είναι ακραίος. Έχει πολλά extreme στοιχεία. Μπορεί να ξεκινάει από το nu αλλά υπάρχουν αναφορές σε πολλούς σταθμούς της καριέρας του Max. Αρκετά ριφ από την εποχή πριν φύγει, ένα Nailbomb στο "Favela/Dystopia", noise doom στην εισαγωγή του "Always Was, Always Will Be…", το ίδιο – ίσως και περισσότερο – industrial nu metal στην πορεία, thrash, Roots και ένα από τα ωραιότερα κομμάτια της "Soulfly" παράδοσης με τον αριθμό XIII. Το κλείσιμο συνεχίζει να είναι δύσβατο έχοντας όμως και εκεί σημεία, ριφ και αλλαγές που ξέρεις να αναγνωρίζεις. Και για το τέλος, μια αλλαγή που έδειξε ότι ο Max άκουσε αρκετά το "Absolute Elsewhere".

Το "Chama" δε γύρισε σε εποχές που οι Soulfly θερίζανε. Έχει όμως στιγμές που ανήκουν εκεί και στιγμές που αν τους δώσεις χρόνο τελικά σε κερδίζουν. Το μόνο που θα καταλογίσω είναι ότι δε μου άρεσε, και κρατάει πίσω το άλμπουμ, η δουλειά που έχει γίνει με τον ήχο του.