Nova Twins

Πριν από δύο χρόνια, όταν περιχαρής ανέλαβα να γράψω για τον δεύτερο δίσκο των Nova Twins, το "Supernova", έλεγα πως ήδη απ’ το ντεμπούτο τους είχαν τελειοποιήσει τον ήχο τους. Χωρίς ενδιάμεσους σταθμούς, πειραματισμούς, και παρεκβάσεις, τα μεγάλα ρεφραίν, τα εφέ σε μπάσο και κιθάρες, το grime, και το rap ήταν εκεί, έτοιμα, σχεδόν αυθύπαρκτα. Για τρίτη φορά τώρα, η Georgia South (μπάσο) και η Amy Love (φωνή, κιθάρα) δεν αλλάζουν την ομάδα που κερδίζει παρά μόνο στις λεπτομέρειες, με τραγούδια ίσως λίγο πιο μπομπάστικ – φαντάστικ και προορισμένα για φεστιβάλ, όπως δείχνει το "Monsters" με την κολλητική του μελωδία.

Δεν ξέρω τι νέο θα μπορούσαμε να περιμένουμε ως επόμενο βήμα από ένα συγκρότημα που έχει ήδη τόσο δικό του ήχο, κι ο οποίος βρίσκεται στην αιχμή του ενός alt παρακλαδιού. Θέλω να πω, απ’ το 2020 μέχρι σήμερα, εξακολουθούν να είναι λίγα συγκροτήματα που παίζουν έτσι, με την πιο ακραία τιμή να καλύπτεται απ’ την Poppy, κι ύστερα να έρχονται ως επιφανή παραδείγματα η νέα Cassyette (που έκανε το δισκογραφικό της ντεμπούτο τον περασμένο Απρίλιο), και το Bambie Thug, που συντάραξε (με μουσική, παρουσία, αλλά και συνολική στάση) την περσινή Eurovision, βγαίνοντας έκτο.

To "Parasites & Butterflies", λοιπόν, έχει μία επιβεβαιωτική λειτουργία ως προς τα παραπάνω. Όπως φανερώνει τίτλος και εξώφυλλο, το κόνσεπτ του δίσκου οργανώνεται γύρω απ’ τις αντιθέσεις, το φως και το σκοτάδι, το χάος και την τάξη, ενώ το "Sandman" θεματικά βρίσκεται στο επίκεντρο, με ιδέες γύρω απ’ την ψυχική υγεία. Δεν κερδίζει δάφνες πρωτοτυπίας, ωστόσο ταιριάζει αρκετά στο πώς δομείται η ταυτότητα του ντουέτου, οπότε παραμένει ειλικρινές, ειδικά εφόσον εμφορείται από ιδέες απελευθερωμένης σεξουαλικότητας ("Drip"), φεμινισμού ("Piranha", "Soprano"), και black power ("N.O.V.A.").

Θα έλεγα ότι συνολικά, ο δίσκος είναι μάλλον πιο συνεπής απ’ τον προκάτοχό του, γλιτώνοντας τις προχειρότητες, χωρίς όμως να πιάνει τις κορυφές του. Διαχωρίζω το κολλητικό απ’ το καλογραμμένο, και το χιτάκι απ’ την επιτυχία, και θα έλεγα ότι ο νέος δίσκος τους έχει σαφώς ωραία τραγούδια και κάποια riffs που σφύζουν από ενέργεια και τσαμπουκά (όπως το καταιγιστικό "Parallel Universe", που ξεχωρίζει αβίαστα ως το καλύτερο κομμάτι του άλμπουμ). Έχει, όμως, τραγούδια που σε αποστομώνουν; Περισσότερο στιγμές απ’ όσο τραγούδια, και γι’ αυτό βέβαια μπορεί να ευθύνεται ότι έχει εκλείψει για τα καλά το στοιχείο της έκπληξης, αλλά και ο περιορισμός του funk για χάρη μίας πιο anthemic προσέγγισης, όπως π.χ. το χορευτικό "Hurricane", που θα έπαιζε με άνεση σε διάλειμμα του Superbowl.

Σ’ αντιστοιχία με το "Sleep Paralysis" απ’ το δεύτερο άλμπουμ τους, εδώ έχουμε το "Hummingbird", ένα ατμοσφαιρικό κι αργόσυρτο κομμάτι που ξεχωρίζει απ’ τα υπερενεργητικά αδέρφια του. Αναγκασμένες να μην ακολουθήσουν κατά γράμμα την γενική φόρμουλά τους, οι δύο καλλιτέχνιδες αξιοποιούν το trip hop και το dubstep ως κύριο όχημα για να γράψουν ένα απ’ τα καλύτερα κομμάτια τους. Αυτό με κάνει να σκέφτομαι πως με λίγη πρόκληση, θα μπορούσαν να σπάσουν τα ηχητικά τους όρια, πράγμα που δεν κατάφεραν φέρνοντας ως νέο παραγωγό τον Rich Costey - στου οποίου το πορτφόλιο φιγουράρουν κάποια απ’ τα πιο εμπορικά ονόματα του σήμερα. Έχουν την συναυλιακή παρουσία, έχουν το ταλέντο, σίγουρα έχουν τον ήχο. Αν καταφέρουν να προκαλέσουν την εφευρετικότητά τους, τότε μπορεί να μιλάμε για ένα πραγματικά ριζοσπαστικό ντουέτο, που προορίζεται για ακόμη περισσότερα απ’ όσα έχει ήδη πετύχει.

Official YouTube Playlist