Spiritbox

Τι είναι αυτό που ξεχωρίζει την ήρα από το στάρι; Τι κάνει μια μπάντα πια να ξεχωρίσει μέσα στον ωκεανό από επίδοξους κλώνους που όλοι ψάχνουν ένα κομμάτι της προσοχής μας, πολλές φορές ως κακέκτυπα κι άλλες ως διάττοντες αστέρες; Συνέπεια, ταυτότητα, καλλιτεχνικό όραμα - μοιάζει να ναι το βασικό τρίπτυχο.

Αν μη τι άλλο, η συνέπεια των Spiritbox είναι αξιοθαύμαστη. Έχοντας χτίσει το hype γύρω από το όνομά τους με έξυπνες και στοχευμένες κινήσεις ήδη απο το 2020, με τα γνωστά τους πλέον hit singles, και το "Eternal Blue" να έρχεται ως η πρώτη ολοκληρωμένη δισκογραφική τους δουλειά, με πολύ ζουμί αλλά και μια σχετική ανισότητα ως προς το αποτέλεσμα. To εξαιρετικό "The Fear Of Fear" ήρθε το 2023 ως ο συνδετικός κρίκος της σχετικά πιο αμήχανης αρχής της μπάντας και της πλέον καθορισμένης ηχητικής ταυτότητας που διαμόρφωσαν, έχοντας γράψει ταυτόχρονα μπόλικα χιλιόμετρα στο συναυλιακό στίβο.

Η προσθήκη του Josh Gilbert (ex As I Lay Dying) στο μπασο και τα φωνητικά ήταν σαν μια μεταγραφή ταιριαστή και επιτυχημένη για να ολοκληρώσει την τετράδα. Οι δυο υποψηφιότητες για Grammy, όσο κι αν τα βραβεία μοιάζουν παράταιρα σε σχέση με το βάρος που δίνουν στον ακραίο ήχο, δεν παύουν να είναι μια αναγνώριση της απήχησης της μπάντας στο ευρύ κοινό. Συν ότι μας χάρισε μια από τις πιο meme-worthy στιγμές στην ιστορία των βραβείων.

Καλά όλα αυτά, αλλά που κολλάνε με το "Tsunami Sea"; Η ιστορία δείχνει το μέλλον καμιά φορά, και κάθε βήμα των Spiritbox ήταν στοχοπροσηλωμένο, με οδηγό το αναμφίβολα ισχυρό τους καλλιτεχνικό όραμα. Κάπου εκεί έρχεται να δέσει και η τριπλέτα που ανέφερα νωρίτερα. Στο νέο της δίσκο, η μπάντα έχοντας πλέον την αυτοπεποίθηση ενός έμπειρου παίκτη που ξέρει που θέλει να πάει, χωρίς όμως να χάνει τη διάθεση εξερεύνησης και πειραματισμού που την έχει ξεχωρίσει ως τώρα.

Όπως έχει αναφέρει και η Courtney LaPlante σε συνεντεύξεις της, το άλμπουμ είναι τρόπον τινά θεματικό, έχοντας ως κύριο πυρήνα την ιδιαίτερη σχέση που έχουν με το Vancouver island, ένα νησί στα δυτικά του Καναδά. Ένας τόπος που σε κάνει να νιώθεις εγκλωβισμένος και να θες να φύγεις, αλλά όταν είσαι μακριά να σου λείπει. Αυτή η διττή μελαγχολία και η σύνδεσή της με την ψυχική διαταραχή, με τη μορφή του άγχους, της κατάθλιψης. Το κλειστοφοβικό αίσθημα επικρατεί κατά κόρον σε όλη σχεδόν τη διάρκεια του "Tsunami Sea".

To συντριπτικό ξεκίνημα με το "Fata Morgana" δεν αφήνει κανένα περιθώριο αμφισβήτησης. Νωχελικό αλλά ανυπόφορα σκοτεινό, με την Courtney αναμενόμενα να πρωταγωνιστεί τόσο με τις κραυγές της αλλά και τις αιθέριες μελωδίες που ερμηνεύει πάνω από τα ισωπεδωτικά riffs του Mike Stinger. Η ορμητικότητα συνεχίζεται με το "Black Rainbow", όπου τα δυσαρμονικά, Messhug-ικά leads σε συνδυασμό με τα ρομποτικά φωνητικά χτίζουν μια αποπνικτική ατμόσφαιρα.

Στο "Perfect Soul", η πιο εμπορική πλευρά των Spiritbox εμφανίζεται ξανά. Δεν ήταν και τυχαία η επιλογή του ως single, μιας και μιλάμε για ένα πολύ πιασάρικο κομμάτι, ενώ η υποστήριξη στα φωνητικά από τον Josh κουμπώνει πολύ ταιριαστά στο σύνολο. Από την άλλη πλευρά, στο "Soft Spine" η ορμή και η επιθετικότητα πρωταγωνιστούν, σε μια σύνθεση που είναι σφαλιάρα απέναντι στους haters (και ίσως σπόντα απέναντι στον Radke των Falling in Reverse που τους κράζει από τότε που έφυγαν από την κοινή τους περιοδεία).

Το ότι ο Mike Stinger είναι riff-ο-μάστορας το έχει αποδείξει πολλάκις. Το ομότιτλο κομμάτι έχει μάλλον μερικά από τα καλύτερα riffs του, καλοδουλεμένες μελωδίες που μιλάνε απ’ευθείας στην καρδιά και στίχους που μιλάνε για μια ματαιότητα που πολλές φορές αρνούμαστε να αναγνωρίσουμε.

You hold your breath for someone I'll never be

Κάπως έτσι φτάνουμε στην κορύφωση του δίσκου, και πιθανότατα το καλύτερο κομμάτι που έχουν γράψει ποτέ οι Spiritbox, το "A Haven With Two Faces". Χτίζοντας πάνω σε ένα υπνωτικό θέμα, και κιθάρες που φέρνουν στο μυαλό το "Altered State" των TesseracT, σε πεντέμιση λεπτά ξεδιπλώνουν μια τρομακτικά έντονη συναισθηματική φόρτιση. Συγκλονιστικό τραγούδι που δείχνει μια καινούρια πτυχή της μπάντας - πιιο progressive, πιο μελωδική.

H διάθεση πειραματισμού φαίνεται και σε στιγμές όπως το "Crystal Roses", με έμφαση στα ηλεκτρονικά στοιχεία και την αρκετά φορτωμένη παραγωγή. Ιδιαίτερο αλλά με σφραγίδα Spiritbox. To "Ride The Wave" γλυκοκοιτάει τους Korn και τους Slipknot, και φαντάζει το ιδανικό κλείσιμο σε αυτό το σκοτεινό μουσικό ταξίδι, πριν το "Deep End" φέρει μια νότα αισιοδοξίας. Οι ακουστικές κιθάρες στο τέλος σφραγίζουν μια γεμάτη ακρόαση, στο πιο άρτιο αποτέλεσμα που έχει βγάλει συνολικά η μπάντα.

Συνέπεια, ταυτότητα, καλλιτεχνικό όραμα. Οι τρεις πυλώνες σε απόλυτη αρμονία. Οι Spiritbox μεταμορφώνονται σταθερά σε μεγάλο πρωταγωνιστή της σύγχρονης metal σκηνής, τραβώντας το δικό τους, ξεχωριστό δρόμο. Το "Tsunami Sea" μας παρέσυρε με τα ορμητικά του κύματα, χωρίς περιθώριο αντίστασης.