Venus Principle

... Και φυσικά με αυτήν την «πρόβλεψη» δεν στοχεύω να υποτιμήσω κανένα από τα δύο συγκροτήματα, παρά μόνο να σχολιάσω ότι όταν πέντε (!) από τα έξι μέλη σου έχουν θητεύσει κοντά στον Justin Greaves, είναι εύκολο να υπάρξουν ηχητικά αντιδάνεια. Και υπάρχουν, αλίμονο, αλλά όχι τόσα ώστε να μιλάμε για ένα δίσκο που αναιρεί τον τίτλο του.

Ας ξεκινήσουμε, όμως, με ένα «ποιος-είναι-ποιος» του νεότευκτου συγκροτήματος. Οι Venus Principle αποτελούνται από μουσικούς που βρίσκονται αρκετά χρόνια στο κουρμπέτι, και έχουν συσχετιστεί με ένα σκασμό projects: ο κιθαρίστας και τραγουδιστής Daniel Änghede, παράλληλα με τους Crippled Black Phoenix, έπαιζε στο synthpop συγκρότημα Hearts of Black Science, ενώ ως σόλο καλλιτέχνης κυκλοφορεί μουσική ως Ison. Ο Jonas Stålhammar παίζει κιθάρα για τους At The Gates εδώ και μερικά χρόνια, o ντράμερ Ben Wilsker πρόσφατα αποχώρησε από τους Tacoma Narrows Bridge Disaster, ένα εντεχνιάρικο progressive metal σχήμα (κυκλοφόρησαν κι έναν αρκετά ενδιαφέροντα δίσκο λίγους μήνες πριν), και ο νεοφερμένος Pontus Blom εκτελεί χρέη μπασίστα και για τη Louise Lemón, μία τραγουδίστρια με ευχάριστο dark rock προσανατολισμό. Εκείνη που μοιάζει να σχετίζεται λιγότερο με τη rock οικογένεια είναι η τραγουδίστρια και πληκτρού Daisy Chapman, η οποία - εξαιρουμένων των Crippled Black Phoenix - έχει ηχογραφήσει τρία chamber pop άλμπουμ. Παρά τις ετερογένειές τους, τα μέλη που απαρτίζουν τους Venus Principle έχουν μια σταθερή προτίμηση για ατμοσφαιρικά και σκοτεινά ηχοτοπία, και επιμένουν σε αυτήν την αισθητική και στο νέο τους πόνημα.

Το "Stand In Your Light" ξεκινάει με ένα βραδυφλεγές έπος, το "Rebel Drones". Το πρώτο μέρος είναι μια αργόσυρτη εισαγωγή με ζεστά ηχοχρώματα και ambient ήχους, που στρώνουν το χαλί στο ντουέτο των Chapman και Änghede, οι οποίοι μοιράζονται ισόποσα τα φωνητικά καθήκοντα σε όλο το δίσκο και έχουν εξαιρετική χημεία. Ξέρουμε λίγο πολύ ότι το νωχελικό χτίσιμο θα δώσει τη θέση του σε ένα γερό μπάσιμο από ντραμς, και είναι ακριβώς αυτή η σιγουριά της εκτόνωσης που μας ικανοποιεί ακόμη κι αν δεν μας εκπλήσσει. Καλώς ή κακώς, η μουσική συνταγή των Venus Project δεν είναι αιφνιδιαστική. Τα υλικά είναι γνωστά, και τα μυριζόμαστε ήδη από το κλασικό εξώφυλλο: ισόποσες δόσεις progressive και post rock, μαγειρεμένα στο καζάνι του doom σε πολύ χαμηλή φωτιά. Το μόνο που μπορούν να κάνουν οι πεπειραμένοι μουσικοί είναι να φροντίσουν το πιάτο τους να είναι καλομαγειρεμένο.

Και είναι. Πέρα από τις στυλιστικές επιλογές και τις ξεκάθαρες ιδέες που αποτυπώνονται στο πρώτο άκουσμα, πρόκειται για κομμάτια που όχι μόνο ακούγονται νεράκι, αλλά νομίζω τα ευχαριστιούνται και οι ίδιοι οι μουσικοί. Μάστορες στις κορυφώσεις, τις παύσεις και τα ξεσπάσματα (βλέπε, ας πούμε, το συγκλονιστικό "The Lord He Giveth and He Taketh Away"), οι Venus Principle παίζουν μουσική που πέρα από τη σοβαρή της αύρα, έχει πλάκα, είτε με ένα προσεκτικά τοποθετημένο lead της κιθάρας (μερακλήδικο και της σχολής Gilmour, βεβαίως βεβαίως, που το διαπιστώνει κανείς και στο "Shut It Down"), είτε με κάποιο ρυθμικό σφιχταγκάλιασμα ντραμς και μπάσου (το "All These Words" για παράδειγμα), είτε τα μικρά παιχνιδίσματα του πιάνου, που καταφέρνει και χώνεται παντού.

Θα ήθελα να γίνει ειδική αναφορά στο φανταστικό "Drag Nets", που ενδεχομένως να είναι το απόσταγμα της ηχητικής ταυτότητας των Venus Principle. Δεν είναι μόνο η απίστευτη φωνή της Chapman που ακούγεται επιβλητική όταν τραγουδάει χορωδιακά «Venus treasure smothered by rejects of man". Δεν είναι μόνο το σαξόφωνο που εμπλουτίζει τον ήχο μαζί με τα πορωτικά περάσματα από το Hammond. Δεν είναι μόνο το απλό αλλά πιο στιβαρό με κάθε επανάληψη riff της κιθάρας και το κριτσανιστό μπάσο. Δεν είναι, τέλος (κούρασα, το ξέρω), ούτε τα καλαίσθητα στοιχεία ηλεκτρονικής μουσικής στη γέφυρα. Είναι όλα αυτά μαζί, η αρμονική τους σύνθεση και ισορροπία που θα με έκαναν - και γιατί να το κρύψωμεν, άλλωστε; - να κλάψω από ανατριχίλα σε κάποια ζωντανή τους εμφάνιση.

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η δισκογραφική αρχή των Venus Principle είναι σπουδαία, και θα μπορούσαν να πάνε ψηλά αν αγκαλιάσουν όσα τους ξεχωρίζουν από τα ως τώρα project τους. Εξαιτίας της πανδημίας οι μισοί ήταν στη Σουηδία κι οι άλλοι μισοί στην Αγγλία κατά τη συγγραφή του δίσκου, οπότε δεν μπορώ να φανταστώ τι αλχημείες θα υπάρξουν μόλις δέσει η μεταξύ τους σάλτσα. Επίσης, κι ενώ καταλαβαίνω την ανάγκη να τα δώσεις όλα στο νέο ξεκίνημα, ελπίζω ότι στις επόμενες κυκλοφορίες θα μπουν στη διαδικασία να τριμάρουν έστω κι αυτό το λίγο λίπος που - αναμενόμενα - θα υπάρχει σε μία κυκλοφορία εβδομήντα λεπτών. Ωστόσο αυτά δεν είναι παρά πταίσματα, που εύκολα προσπερνάμε μπροστά στην ποιότητα του "Stand In Your Light", το ντεμπούτο ενός συγκροτήματος που δεν χρειάζεται το φως των επιρροών του, γιατί έχει το δικό του.

Bandcamp