See You Later, Vangelis

Μία σύνοψη πενήντα χρόνων μουσικής πρωτοπορίας, από έναν από τους σπουδαιότερους συνθέτες του 20ου αιώνα

 Ακόμη κι αν πασχίσω, θα δυσκολευτώ να βρω μία εποχή της ζωής μου που να μην συνοδεύεται από τη μουσική του Βαγγέλη Παπαθανασίου. Από τις μεταμεσονύκτιες ακροάσεις της "Μυθωδίας", δώρο των γονιών μου, κάτω από το πάπλωμα με τη βοήθεια ενός walkman όταν ήμουν μόλις έξι χρονών, μέχρι και λίγους μήνες πριν με την κυκλοφορία του μαγευτικού "Juno to Jupiter", o Παπαθανασίου ήταν - για μένα αλλά και για αναρίθμητα άλλα άτομα - το χωνί που χώρεσε μέσα στο κεφάλι μου, σταγόνα τη σταγόνα, ολόκληρο το σύμπαν.  

Vangelis Papathanasiou

Γνωστότερος στο εξωτερικό ως Vangelis, θα ξεκινούσε τη δεκαετία του '70 - μετά την διάλυση των εμβληματικών μα και βραχύβιων Aphrodite's Child - μία τροχιά πενήντα χρόνων, που θα τον αναδείκνυε ως έναν από τους σημαντικότερους μουσικούς του αιώνα, και θα τον καθιστούσε συνώνυμο της απεραντοσύνης. Από τον μικρόκοσμο των σωματιδίων, μέχρι το παρανοϊκό κενό του διαστήματος, από τις λευκές ερήμους της Ανταρκτικής, ως τον πολυσύχναστο βυθό των ωκεανών, ο Vangelis μπορούσε να αναδείξει το μεγαλείο μέσα στο καθετί. Περιστοιχισμένος από synthesizers, πετάλια, και καλώδια, ήταν ένας άνθρωπος-ορχήστρα, που έστρωνε απλά μουσικά μοτίβα, και από εκεί άφηνε τον αυθορμητισμό του να τον οδηγήσει σε απρόβλεπτες διακλαδώσεις, αναμειγνύοντας κλασική, ηλεκτρονική, jazz, και παραδοσιακή μουσική.

Vangelis Papathanasiou

Είναι πρακτικά αδύνατο να μιλήσει κανείς εις βάθος για το σύνολο του έργου του. Το μουσικό εύρος, η συνθετική του πολυπλοκότητα, και η πολιτισμική του επίδραση τον αναδεικνύουν ως έναν αυτόφωτο καλλιτέχνη διαστημικού - αν χαριτολογήσουμε - διαμετρήματος. Οι συνεργασίες του με ένα σωρό διαφορετικούς καλλιτέχνες το συνομολογούν: η πολιτιστικού χαρακτήρα σύμπραξη με την Irene Papas, η rock αναλαμπή του "Phos" με τους Socrates, το ψυχεδελικό τζαμάρισμα των "Hypothesis/The Dragon" με τους Odgers, Oxley, και Ripoche που ο ίδιος θα αποκήρυττε με πάθος αργότερα, και η 80's pop συνεργασία με τον Jon Anderson των Yes δείχνουν ένα πνεύμα ανήσυχο και πολυσχιδές. Κι όλα αυτά ως επιμέρους ενασχολήσεις - projects που έτρεχαν παράλληλα με είκσι τρεις προσωπικούς δίσκους, δώδεκα soundtracks, και πόσες ακόμη μουσικές για άσημα θεατρικά και ντοκιμαντέρ που δεν βρήκαν ποτέ το δρόμο της επίσημης κυκλοφορίας.

Vangelis Papathanasiou

Στο αφιέρωμα που ακολουθεί επιχειρούμε να κάνουμε μία μικρή σύνοψη της παρακαταθήκης που άφησε ο Βαγγέλης Παπαθανασίου. Η πρώτη κατηγορία περιλαμβάνει τα πιο διάσημα soundtracks που συνέθεσε, έργα που αποτέλεσαν και ακρογωνιαίο λίθο της δημοφιλίας του. Η δεύτερη αφορά στην ενασχόλησή του με το διάστημα. Η τρίτη είναι μουσική εμπνευσμένη από εικόνες και τοπία της Γης, και η τέταρτη συμπυκνώνει την ιδιοφυία του στην ηλεκτρονική μουσική. Ως bonus, ήταν αδύνατο να μην γίνει λόγος για το magnum opus των Aphrodite's Child, το "666", που αποτελεί μία progressive rock επένδυση της Αποκάλυψης του Ιωάννη. Ελπίζουμε έτσι να αποτίσουμε το δικό μας φόρο τιμής, και να πούμε ένα «ευχαριστώ» στον άνθρωπο που έκανε τα όνειρά μας να κρατήσουν πιο πολύ από τη νύχτα. [Μ.Κ.Ο.]

Spotify Playlist

1
H θρυλική Τριάδα
Vangelis Papathanasiou - Chariots Of Fire

Chariots Of Fire
(Polydor, 1981)

Ίσως το εμβληματικότερο, και πιο γνωστό έργο του Βαγγέλη Παπαθανασίου. Όχι μόνο κέρδισε το Όσκαρ Καλύτερης Πρωτότυπης Μουσικής το 1981, αλλά εκτόξευσε και τη φήμη του σε δυσθεώρητα ύψη. Το πρώτο  μέρος αποτελείται από τα βασικά μουσικά θέματα της ταινίας, και ήδη από τα πρώτα δευτερόλεπτα του "Titles" αναγνωρίζουμε την απλή αλλά και επική μελωδία, με την οποία μία ολόκληρη γενιά ανθρώπων έμαθε να σκέφτεται τους αγώνες δρόμου σε αργή κίνηση. Η αντιθετική δόμηση του νικηφόρου "Eric's Theme" με το πιο εσωστρεφές και ambient "Abraham's Theme", το ψυχαναγκαστικό "100 Meters", και το νηφάλιο και συγκρατημένο "Five Circles" ακούγονται ανάλαφρα και χωρίς κόπο, αποτελώντας ίσως την πιο προσιτή πλευρά του Vangelis. Στο δεύτερο μέρος έχουμε το εικοσάλεπτο ομώνυμο αριστούργημα, που αναμειγνύει την πιανιστική μελαγχολία του  Chopin με την ambient μουσική και το ηλεκτρονικό ξεφάντωμα της δεκαετίας του '80. Πιο αέρινο, και παίρνοντας το χρόνο του στις παύσεις, είναι ένα εξαιρετικό δείγμα της συνθετικής ικανότητας του Vangelis να αφηγείται ιστορίες μέσα από μινιμαλιστικές διαφοροποιήσεις θεμάτων. [Μ.Κ.Ο.]

Vangelis Papathanasiou - Blade Runner

Blade Runner
(East West/Atlantic, 1982/1994)

Όσα και να έχουν ειπωθεί για το "Blade Runner" πάντα θα υπάρχει κάτι ελλιπές. Θα μπορούσαμε να σταθούμε στην οδύσσεια της κυκλοφορίας αυτού του score - από τις κούφιες υποσχέσεις της Polydor και τα μέτρια bootlegs του 1982, ως και την επίσημη κυκλοφορία του το 1994, περιέχοντας όμως και μουσικές που δεν ακούμε στην ταινία - όμως πόση σημασία έχουν αυτά όταν η ίδια η μουσική πετυχαίνει την απόλυτη εξαΰλωση; Πως γίνεται να ορίζει διά παντός τις ατμόσφαιρες του φουτουριστικού noir και του cyberpunk, ούσα ταυτόχρονα τόσο ποιητική και ρευστά μελαγχολική; Ένα soundtrack που πάει πέρα από τις παρυφές της ανθρώπινης φαντασίας, χρωματίζοντας με ήχους και νότες τα βαθύτερα φιλοσοφικά ερωτήματα και περιγράφοντας τον κατακερματισμό ενός μετά-αποκαλυπτικού κόσμου, καταφέρνοντας ταυτόχρονα να χωρέσει παθιασμένα σαξόφωνα, νοσταλγικά croonings και space ethnic ιστορίες, δεν μπορεί παρά να πηγαίνει πολύ πέρα από τις λέξεις. Καταλήγει να είναι ένα καλλιτεχνικό στολίδι που στέκεται πάνω από τα συντρίμμια του post-capitalism, συνιστά ένα κορυφαίο μουσικό έργο για τον 20ό αιώνα και καταφέρνει τελικά να νικήσει την φθορά και να μην χαθεί ποτέ σαν δάκρυ στην βροχή. Πιθανόν, ένα από τα καλύτερα soundtrack που γράφτηκαν ποτέ - και πάλι, η δήλωση είναι ελλιπής. [Α.Κ]

Vangelis Papathanasiou - 1492: Conquest Of Paradise

1492: Conquest Of Paradise
(Atlantic/WEA, 1992)

Ναι, το ομότιτλο τον έχουμε ακούσει ως θέμα σε αθλητικές και πολιτικές εκδηλώσεις, εγχώριες και μη (sic). Πίσω όμως από αυτό, κρύβεται ένα score, πάλι για ταινία του Ridley Scott, κάτοχος Βραβείου Echo και Χρυσού Λέοντα, υποψήφιο για Χρυσή σφαίρα, και μια από τις πιο εμπορικά επιτυχημένες κυκλοφορίες του συνθέτη. Το "1492" κυριαρχείται από ένα πομπώδες αίσθημα, ενδεδυμένο με μια θρησκευτικότητα. Ο Vangelis είδε μέσα στην ταινία του Scott τους υπεράνθρωπους (και ματαιόδοξους) συμβολισμούς στο ταξίδι του Κολόμβου και μέσω world πινελιών (σε συνεργασία με τον Xavier Belanger), της Βρετανικής Χορωδίας Δωματίου καθώς και ηλεκτρισμένων εγχόρδων, τους έφερε στην επιφάνεια. H ανύψωση του "Deliverance", το πολεμικό κάλεσμα του "Moxica And The Horse" που με τον folk αέρα του αποτελεί το αντίβαρο των πνευστών του "Monastery Of La Rabida", η επανάληψη του κλασικού θέματος στο "Twenty Eighth Parallel" που αντηχεί μια πικρή πραγματικότητα. Το "Pinta, Niña, Santa María (Into Eternity)" θα κλείσει τα 13 λεπτά του με ανατολή ενός νέου κόσμου και την λήθη του παλαιού και των ηρώων του. [Α.Ζ]

2
Η κίνηση των Ουράνιων Σωμάτων
Vangelis Papathanasiou - Albedo 0.39

Albedo 0.39
(RCA, 1976)

Τι μπορεί να ειπωθεί για έναν δίσκο που ξεκινάει με το "Pulstar", ίσως την καλύτερη σύνθεσή του εκτός Aphrodite's Child; Αμέτρητες δημοσιογραφικές εκπομπές, ντοκιμαντέρ και ραδιοφωνικά χαλιά έχουν χρησιμοποιήσει τη μεγαλοπρέπειά της. Η άλλη δημοφιλής σύνθεση του δίσκου είναι το μίνιμαλ "Alpha" που θέλει ένα χαρακτηριστικό θέμα να απλώνεται σε στρώσεις ηλεκτρονικών ήχων μέχρι την τελική ανάταση (του και μας). Είναι όμως τα δύο μέρη του "Nucleogenesis" που, με τον fusion χαρακτήρα τους, πάντα θα κερδίζουν στο τέλος τις εντυπώσεις. Πέρα από τα highlights, το "Albedo 0.39" (ονομασμένο από τη φωτεινότητα της γης) αποπνέει από την πρώτη μέχρι την τελευταία του νότα μία συμπαντική θρησκευτικότητα, μία μυσταγωγία που έρχεται από αυτό που ήταν μέλλον το 1976 και παραμένει μέλλον το 2022. Σε αυτό οφείλει ένα μεγάλο μέρος της δημοφιλίας της η ηλεκτρονική μουσική των τελών των 70s και η συγγενική της New Age. [Κ.Σ.]

Vangelis Papathanasiou - Mythodea

Mythodea
(Sonny Classical, 2001)

Η "Mythodea" αποτελεί την απόλυτη τιμή του συμφωνικού Παπαθανασίου, μιας και τα ηλεκτρονικά στοιχεία απουσιάζουν σχεδόν ολοκληρωτικά, και έχουν επιστρατευτεί η Μητροπολιτική Ορχήστρα του Λονδίνου, η χορωδία και τα κρουστά της Εθνικής Λυρικής Σκηνής, και οι σπουδαίες σοπράνο Kathleen Battle και Jessye Norman. Ο ίδιος ο Vangelis εδώ λάμπει περισσότερο με το ρόλο του συνθέτη, παρά του ερμηνευτή. Μία κυριολεκτική διαστημική όπερα, που ντύνει μουσικά την αποστολή ενός διαστημόπλοιου της NASA στον Άρη. Η ζωντανή απόδοση του έργου στις Στήλες του Ολυμπίου Διός, μέσα σε κλίμα αρχαιολατρικής υπερβολής, έδωσε βήμα σε δωδεκαθεϊστικές θεωρίες για το νόημα που έκρυβαν οι ψευδοστίχοι. Ακόμη και με αυτήν την παραφιλολογία που την περιτριγυρίζει, ωστόσο, η "Mythodea" αποτελεί ένα ανατριχιαστικό έργο που καταφέρνει να αποδώσει το δέος και τον τρόμο του ανθρώπου μπροστά στο αχανές του διαστήματος, αλλά και της αρχαίας ιστορίας του. Το γεγονός ότι ο σκελετός της γράφτηκε μέσα σε μία ώρα είναι ενδεικτικό της ιδιοφυΐας του Vangelis, ο οποίος δικαιωματικά ταύτισε το όνομά του με τη μουσική του διαστήματος. [Μ.Κ.Ο.]

Vangelis Papathanasiou - Rosetta

Rosetta
(Decca Records, 2016)

Η εμπνευσμένη δημιουργία του Vangelis με θεματική την αποστολή της διαστημοσυσκευής Rosetta από τον ESA για την μελέτη του κομήτη 67P/C-G είχε ένα χαρακτήρα ανακούφισης, πανηγυρικό. Εκμεταλλευόμενος την αγωνία της επίτευξης του στόχου της πρώτης ομαλής προσεδάφισης πάνω σε κομήτη, αλλά και την αίσια κατάληξη, ο μουσικός παρέδωσε ένα soundtrack κινηματογραφικό, ισορροπώντας μεταξύ μοντέρνας τεχνοτροπίας και των θεμελιωδών κανόνων του electro/synth έργου του. Οι παύσεις γίνονται ένα με τις συμπαντικές σιωπές, το dulcimer και τα διάφορα κρουστά χτίζουν μια πορεία προς το άγνωστο, το ομότιτλο, μαζί και με το waltz του αποτελούν το κέντρο του έργου, ενώ το φινάλε με το "Return To The Void" με τον ηλεκτρονικό μινιμαλισμό του, θα δώσει μια σύντομη γεύση διαστημικού τρόμου. Η οπτικοακουστική συνένωση των εξαιρετικών  σχετικών video δε, διατηρεί μια νοητική, συγκινησιακή σύνδεση με τη χαρακτηριστική συμμετοχή στο soundtrack του εμβληματικού "Cosmos" του Carl Sagan, συνενώνοντας τέχνη, φαντασία και εκλαϊκευμένη επιστήμη, μυώντας μια νέα γενιά ακροατών/τριών σε πεδία αστρικά, ηχητικά και μη.[Α.Ζ]

3
Ο Κόσμος σε νότες
Vangelis Papathanasiou - Opéra Sauvage

Opéra Sauvage
(Polydor, 1979)

Από τα λιγότερο θρυλικά άλμπουμ του Παπαθανασίου, το "Opera Sauvage" είναι ένα από εκείνα που αξίζει να διεκδικούν τον τίτλο του καλύτερου. Πρόκειται για το τέταρτο soundtrack που συνέθεσε και τρίτο για τον Γάλλο filmmaker Frédérik Rossif, αποτελώντας την μουσική επένδυση του ομώνυμου ντοκιμαντέρ. Οι συνθέσεις του άλμπουμ, εύθραυστες, αεικίνητες και λυρικές, είναι πλήρεις συναισθημάτων και εικοπλαστικών δυνατοτήτων, αποτυπώνοντας την δύναμη της φύσης με τρυφερότητα κι ευαισθησία. Εδώ μπορεί κανείς να βρει μερικές από τις κορυφαίες του συνθέσεις - όπως το "Hymne" και το "Irlande" - ενώ τα μεγαλειώδη "Rêve" και "L'enfant" προετοιμάζουν το έδαφος για το sci-fi noir του ‘'Blade Runner'' και τον οσκαρικό θρίαμβο του "Chariots Of Fire" αντίστοιχα. Το "Opéra Sauvage" αποτελεί ένα καλλιτεχνικό διαμάντι για την δισκογραφία του, συνάντησε σημαντική επιτυχία στις ΗΠΑ και τον καθιέρωσε ως ανερχόμενη δύναμη στον χώρο της κινηματογραφικής μουσικής. [Α.Κ]

Vangelis Papathanasiou - China

China
(Polydor, 1979)

Έχοντας εξαντλήσει τα όρια της φαντασίας του (αν όχι και αυτά των ακροατών του) με το δύσκολο πειραματικό "Beaubourg", επιστρέφει με τον ίσως πιο ήπιο δίσκο στην μέχρι τότε πορεία του. Μάλιστα, για μία σύνθεση αντικαθιστά τα synthesizer με το πιάνο, σε άλλη καλεί έναν βιολιστή (το μοναδικό όργανο που δεν παίζει ο ίδιος) ενώ και γενικότερα αποφεύγει τις δραματικές κλιμακώσεις των προηγούμενων δίσκων προς χάριν κάτι πιο γήινου. Και πώς να μην είναι έτσι, αφού η έμπνευσή του αυτή τη φορά δεν είναι ούτε μία άυλη ιδέα ή φιλοσοφία, ούτε το διάστημα, αλλά η παράδοση μίας χώρας. Παρότι όπως υποστηρίζει, ούτε έχει πάει (μέχρι τότε) στην Κίνα, ούτε πολύ περισσότερο προσπαθεί να ιδιοποιηθεί την κινέζικη μουσική παράδοση, εμπνέεται και προσφέρει τη δική του ερμηνεία στα διάφορα ιστορικά γεγονότα ή παραδόσεις της χώρας αυτής. Αν οι καλύτεροι μέχρι τότε δίσκοι του θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν εντυπωσιακοί, αυτός εδώ είναι «απλά» όμορφος. [Κ.Σ.]

Vangelis Papathanasiou - Antarctica

Antarctica (南極物語)
(Polydor, 1983)

Δημιουργημένο στο καλλιτεχνικό απώγειο της δισκογραφίας του Παπαθανασίου, το "Antarctica" στέκει ως μια από τις πιο δύσβατες στιγμές του. Όχι, το minimal synth και το cold ambient ύφος των οκτώ συνθέσεων δεν διακατέχεται από συνθετικές ακροβασίες, όσο από έναν επίπονο βαρύ βηματισμό. Απομόνωση και αποξένωση, άνεμοι, ταχυκαρδίες, και κρύο. Μια επιχείρηση διάσωσης, μια ιστορία επιβίωσης αγαπητών τετράποδων, μια αίσθηση απώλειας του χρόνου. Το soundtrack, που κυκλοφόρησε εκτός Ιαπωνίας το 1988, μεταβαίνοντας ανάμεσα σε διαθέσεις, αιχμαλωτίζει μια φαντασιακή απεικόνιση του νότιου άκρου του πλανήτη, ενώ αντιμετωπίζει τα καιρικά φαινόμενα ως πρωταγωνιστές με ένα μη προφανή τρόπο. Ο Vangelis σημαδεύει το κεντρικό συναίσθημα, χαράσσοντας με περίσσεια χάρη μια ενιαία πορεία από το θάνατο προς τη ζωή, από το κενό προς τη δημιουργία. Η ερημιά της Ανταρκτικής δραματικοποιείται και ένα θολό γαλάζιο τρυπώνει στα κλειστά βλέφαρα που συνοδεύουν τις ακροάσεις. Εδώ η μεταφυσική εκλείπει, δίνοντας τη θέση της στον φόβο του αγνώστου. Εδώ, η «άλλη πλευρά» της Ανταρκτικής εκπροσωπεί την ανάδυση του χάους. Η τάξη όμως, θα εμφανιστεί στην διαφορετική σειρά του tracklist από ότι των εμφανίσεων στο φιλμ, ανασυγκροτώντας και το νόημα της μετάβασης. [Α.Ζ.]

4
Ηλεκτρονικά Αριστουργήματα
Vangelis Papathanasiou - Heaven and Hell

Heaven and Hell
(RCA, 1975)

Το "Heaven & Hell" ανοίγει μία άτυπη τριλογία που μαζί με τα επερχόμενα  "Albedo 0.39" και "Spiral" είναι αυτή που φέρνει την πρώτη αναγνώριση στον Παπαθανασίου, λίγο πριν έρθει η δεύτερη και μεγαλύτερη βασισμένη πάνω στα soundtrack. Παρότι η αφοσίωσή του στα synthesizers είναι φυσικά εμφανής, στο δίσκο αυτό θα βρούμε ίσως και την πιο prog πλευρά της solo καριέρας του ενώ εξίσου πρόδηλη και η αγάπη του για τα χορωδιακά-οπερατικά μέρη. Θα μπορούσε δηλαδή να ισχυριστεί κάποιος ότι σε αυτό το δίσκο περιλαμβάνεται σε κάποιο ποσοστό το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον του Παπαθανασίου. Αν ακούσετε μάλιστα προσεκτικά, σε κάποιο σημείο εμφανίζεται ένα θέμα που ίσως αποτέλεσε την έμπνευση για αυτό που αργότερα θα γίνει το "Chariots Of Fire". Μικρή αλλά πολύτιμη και η συνεισφορά του Jon Anderson των Yes στο τραγούδι, σε μία σχέση που έμελλε να γεννήσει και άλλες, αμφιβόλου ποιότητας όμως, κυκλοφορίες. [Κ.Σ.]

Vangelis Papathanasiou - Spiral

Spiral
(RCA, 1977)

Το πέμπτο solo άλμπουμ του Παπαθανασίου - και τρίτη δημιουργία προερχόμενη από το Λονδίνο και το Nemo Studios - είναι μια δουλειά που σήμερα μπορεί να θεωρείται ως αρχετυπική για την ηλεκτρονική μουσική, παρά την σχετικά χλιαρή υποδοχή που συνάντησε στην εποχή του. Εμπνευσμένο από την Tao φιλοσοφία και την σπειροειδή κίνηση του σύμπαντος, του χρόνου και κατ' επέκταση της ανθρώπινης ζωής, το "Spiral" είναι επιθετικό ως προς την αίσθηση που θέλει να αποδώσει και στηρίζεται λιγότερο στον ατμοσφαιρικό λυρισμό. Στην θέση του, τα βαριά arpeggio και τα αυστηρά ρυθμικά μοτίβα συγκροτούν έναν κόσμο που είναι ταυτόχρονα αινιγματικός και συγκεκριμένα οριοθετημένος, τοποθετώντας τον ακροατή κάπου μακριά από τον κόσμο των αισθήσεων. Το ομώνυμο και το "Dervish D." μοιάζουν να προαναγγέλλουν την μελλοντική electronica, το "To The Unknown Man" προσθέτει μια new age πινελιά και το θρυλικό Yamaha CS-80 synth κάνει για πρώτη φορά την εμφάνιση του, ορίζοντας τον προσωπικό του ήχο έκτοτε. [Α.Κ]

Vangelis Papathanasiou - Direct

Direct
(Arista, 1988)

Το πρώτο άλμπουμ που συνέθεσε μετά την επιστροφή του στην Ελλάδα το 1987, και εκείνο που συμπυκνώνει καλύτερα την μουσική ταυτότητα του Vangelis, ως προς την σύνθεση κλασικής μουσικής με ηλεκτρονικούς ήχους - κάτι που δηλώνεται ευθαρσώς με το εναρκτήριο "The Motion of Stars". Τα βαθιά θεμέλια των "Spiral" και "Albedo 0.39" παραμένουν ακλόνητα, και η συνθετική ωριμότητα του Vangelis του επιτρέπει να ξεφεύγει αρκετά από τα βασικά μοτίβα που άπλωνε ως χαλιά για τους αυτοσχεδιασμούς του, και μας δίνει ένα άλμπουμ πυκνό από πληροφορία. Νους αεικίνητος, έγραφε και ηχογραφούσε παράλληλα, οπότε οι συνθέσεις του αντανακλούν αυτήν την ρευστή και απρόσμενη αμεσότητα που προοικονομεί ο τίτλος. Χρονικά εντοπισμένο σχεδόν στο κέντρο της καλλιτεχνικής του πορείας, αποτελεί ένα ψηφιδωτό όλων των ηχοτοπίων που είχε εξερευνήσει ως τότε και θα εξερευνούσε αργότερα ο Vangelis: rock στο "Metallic Rain", πιο new-age με το "Elsewhere", όπερα στο "Glorianna", 80's fusion στο "Ave". Το "Direct" είναι ένας φάρος που φωτίζει προς όλες τις κατευθύνσεις με το πιο δυνατό φως. [Μ.Κ.Ο.]  

+1
Space is getting bounded, time is getting too late
Aphrodite's Child - 666

Aphrodite's Child - "666"
(Vertigo, 1972)

Στο παρόν αφιέρωμα το "666", τρίτο και τελευταίο άλμπουμ των Aphrodite's Child, καταλαμβάνει την θέση της ειδικής μνείας αφενός διότι είναι το μόνο συλλογικό έργο που παρουσιάζεται και αφετέρου διότι είναι το μόνο που ανήκει στην δική μας rock μυθολογία. Δεν μπορούμε παρά να επαναλάβουμε «τα γνωστά και τετριμμένα» που αποτελούν κοινή συνείδηση για το εγχώριο (και όχι μόνο) rock κοινό: ότι πρόκειται για ένα από τα καλύτερα, αν όχι το απολύτως καλύτερο, rock άλμπουμ που ηχογραφήθηκε ποτέ από Έλληνες μουσικούς κι ένα από τα ομορφότερα κομψοτεχνήματα του progressive rock των 70s. Η αριστουργηματική δομή του concept, οι κοινωνικοί συμβολισμοί πίσω από την θρησκευτικότητα των θεμάτων και, κυρίως, οι εκπληκτικές συνθέσεις κι ερμηνείες των Παπαθανασίου, Ρούσσου, Σιδερά και Κουλούρη - ατομικά και συλλογικά - εκτοξεύουν το περιεχόμενο στην σφαίρα του μυθικού. Πρόκειται για ένα ανεπανάληπτο έργο, πολυσυλλεκτικό μέσα στο πάντρεμα της δυτικής με την μεσογειακή κουλτούρα, ολοκληρωτικό μέσα στην σύνδεση του μερικού (rock) με το οικουμενικό. Ένα αριστούργημα που όμως για πάρα πολλούς δεν θα μπορούσε παρά να αποτελεί απρόσιτο όνειρο, για τον Βαγγέλη Παπαθανασίου ήταν απλώς η κορύφωση της εκκίνησης του. [Α.Κ]   

Spotify Playlist

  • SHARE
  • TWEET