Tears For Fears

Η δεκαετία του '80 έμεινε στην ιστορία ως αυτή κατά την οποία άπειρα συγκροτήματα κατάφεραν να πραγματοποιήσουν μεγάλη εμπορική επιτυχία. Οι progressive μπάντες της δεκαετίας του '70 κινήθηκαν σε πιο aor/melodic rock μονοπάτια. Άλλες μπάντες γέμισαν αρένες. Το metal άνθισε και ενώ σε άλλες μορφές γινόταν πιο ακραίο, σε άλλες κατάφερε να αγγίξει τα mainstream επίπεδα. Από τη new wave σκηνή ξεπήδησαν pop/rock και electro/synthpop μπάντες, τα πλήκτρα γενικότερα κέρδισαν έδαφος και η άνθιση των video clips και της μουσικής τηλεόρασης (βλέπε MTV) συνετέλεσαν στην επιτυχία πολλών καλλιτεχνών, αξιόλογων και μη. Ανάμεσα στις pop μπάντες της εποχής που έδειχναν ότι ανέκαθεν είχαν κάτι ποιοτικό να προσφέρουν ήταν και οι Tears For Fears.

Από το ντεμπούτο τους "The Hurting" κατάφεραν να συνδυάσουν έναν εύπεπτο ήχο με αρτίστικες πινελιές και «δύσκολο» στίχο που ασχολούταν με θέματα όπως η κακοποίηση, η κατάθλιψη και άλλα ψυχολογικά και ψυχοσωματικά τραύματα. Η επιτυχία ήρθε από την πρώτη μέρα και διατηρήθηκε σε όλη τη δεκαετία τοποθετώντας έτσι τους Tears For Fears στις συνειδήσεις όλων μας ως μια πολύ αξιόλογη και αξιοπρόσεκτη pop/rock μπάντα. Φυσικά με την έλευση των '90s όλα άλλαξαν για να φτάσουμε στο σήμερα, τέσσερις δεκαετίες μετά το ντεμπούτο του και δεκαοχτώ χρόνια μετά τον τελευταίο δίσκο των Tears For Fears για να τραβήξουν για άλλη μια φορά την προσοχή μας με το φετινό "The Tipping Point".

H δημιουργία του δίσκου ξεκίνησε το 2013 από τα αυθεντικά μέλη Roland Orzabal και Curt Smith. To management της μπάντας τους πρότρεψε να συνεργαστούν με νεότερους καλλιτέχνες ώστε να δημιουργηθεί ένας ήχος πιο σύγχρονος και προσιτός. Το αποτέλεσμα όμως δεν άφησε το ντουέτο ικανοποιημένο και έτσι η κατάληξη ήταν να αλλάξει τόσο η μουσική κατεύθυνση του δίσκου όσο και το management της μπάντας. Ακολούθησαν τα προβλήματα υγείας του Orzabal αλλά και ο θάνατος της συζύγου του βάζοντας έτσι τον νέο δίσκο σε δεύτερη μοίρα.

Το 2020, το ντουέτο, αφού πραγματοποίησε μια επιτυχημένη περιοδεία, επηρεασμένο από όλα τα πρόσφατα γεγονότα, προσωπικά και μη, αποφάσισε να επιστρέψει στις ηχογραφήσεις. Ορισμένα κομμάτια παρέμειναν αυτούσια από το παρελθόν ενώ άλλα διαφοροποιήθηκαν. Η συνεργασία του Sacha Skarbek (James Blunt, Miley Cyrus, Adele, Duffy κ.α) παρέμεινε και έδειξε να δίνει ώθηση στους έμπειρους Βρετανούς.

Ο δίσκος περιέχει πολλά και διαφορετικά στοιχεία τα οποία παρουσιάζουν ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Το εναρκτήριο "No Small Thing" με ακουστικές κιθάρες και Hammond θυμίζει περισσότερο indie και art rock μπάντες παρά τις pop επιτυχίες των Tears For Fears. To ομώνυμο "The Tipping Point" από την άλλη αποτελεί μια κλασική σύνθεση της μπάντας με catchy ρεφραίν αλλά και στίχους που προβληματίζουν. Ένα κομμάτι που σέβεται το παρελθόν τους χωρίς όμως να ακούγεται παρωχημένο. Εξίσου ενδιαφέρον βρίσκουμε και στο "Break The Men" το οποίο κινείται στους γνωστούς ηλεκτρονικούς και pop ρυθμούς. Το ίδιο συμβαίνει και στο "My Demons" το οποίο ακολουθεί αλλά δείχνει την μπάντα πιο οργισμένη και σκοτεινή, χωρίς όμως να χάνει τον εμπορικό χαρακτήρα της.

Φτάνουμε έτσι στο "Rivers Of Mercy", μια σύνθεση κατά την οποία η μπάντα δείχνει το αστείρευτο ταλέντο της. Μια ζεστή, σχεδόν καθαρτική μπαλάντα η οποία έχει την ικανότητα να αγγίξει τους πάντες, από τους indie και prog rockers όσο και ένα ευρύτερο mainstream κοινό. "Wash Away the pain, save me from my shadows" λένε οι οι στίχοι και όλα μοιάζουν ξεκάθαρα.

Ο συνδυασμός μπαλαντών και πιο uptempo ηλεκτρονικών συνθέσεων συνεχίζεται, κρατώντας το ενδιαφέρον αμείωτο μέχρι το τέλος του δίσκου. Το "The Tipping Point" παρά το εμπορικό ύφος του σε σημεία, κάθε άλλο παρά εύκολο είναι. Οι συνθέσεις είναι πλούσιες, οι στίχοι εξίσου σημαντικοί και οι εναλλαγές στον ρυθμό απαιτούν την προσοχή του ακροατή. Η επιστροφή των Tears For Fears κρίνεται άκρως επιτυχημένη, επιβεβαιώνει την ποιότητα που ανέκαθεν διακατείχε την μπάντα και δείχνει ότι έχει να προσφέρει, ακόμα και σήμερα, μετά από τέσσερις δεκαετίες ύπαρξης τους.