Kings Of Mercia

Βάσει ιστορικών αναφορών, η Μερκία υπήρξε ένα από τα βασίλεια των Αγγλοσαξονικών χρόνων, εβρισκόμενο στην περιοχή της σημερινής κεντρικής Αγγλίας και με τον σαξονικό ορισμό για τους κατοίκους της να τους προσδιορίζει το προσωνύμιο των «ανθρώπων των συνόρων». Υπό αυτό το πρίσμα, δύσκολα θα μπορούσε να υπάρξει πιο ταιριαστό όνομα για αυτό το project των Jim Matheos (βλ. Fates Warning) και Steve Overland (βλ. FM), οι οποίοι, σε ένα διάλλειμα από τις βασικές τους μπάντες, αποφάσισαν να ενώσουν τις καλλιτεχνικές τους δυνάμεις.

Καθένας από τους δυο τους, αποτελεί αξιοσέβαστο μουσικό στα χωράφια που δραστηριοποιείται, τα σύνορα των οποίων έρχονται εγγύτερα με αυτήν τη συνεργασία. Όσο, βέβαια, πιο κοντά μπορούν να έρθουν ιδιώματα όπως το prog metal και το AOR, με τις όποιες διαφορές να είναι ξεκάθαρες μεταξύ τους σε αισθητικό επίπεδο αλλά και σε εκείνο των εκάστοτε δημιουργικών επιδιώξεων που έχει το καθένα. Έτσι, το συναπάντημα αυτών των δύο κόσμων φαντάζει στα χαρτιά αρκετά τολμηρό, κεντρίζοντας το ενδιαφέρον για το πώς τελικά θα ακούγεται το τελικό αποτέλεσμα, αν και το καλλιτεχνικό μέγεθος των βασικών συντελεστών του φαντάζει ως μια δικλείδα ποιοτικής ασφάλειας.

Το ομότιτλο άλμπουμ των Kings Of Mercia φαντάζει ως ένας δίσκος παραδοχών και υποχωρήσεων. Ο Jim Matheos, ο οποίος ευθύνεται για το μεγαλύτερο μέρος της σύνθεσης των τραγουδιών, εδώ εμφανίζεται να απλοποιεί ελαφρώς το δημιουργικό του ύφος, με συνθέσεις πιο άμεσες και λιγότερο πολύπλοκες, εστιάζοντας στις βασικές αρχές δημιουργίας ενός κομματιού. Με σαφώς λιγότερες ρυθμικές εναλλαγές, αλλά με το χαρακτηριστικό του riffing παρόν και την επιδίωξη για πιο άμεσα εύληπτα θέματα να στέκεται επιτυχής, η προσαρμογή του στις ανάγκες του - εξαιρετικού - ερμηνευτή που διαθέτει στο πλάι του φαντάζει απόλυτη, δίχως να χάνει το βαρυσήμαντο προσωπικό του στίγμα.

Την ίδια στιγμή, ο Steve Overland, ο οποίος καλείται να ερμηνεύσει το πιθανόν σκληρότερο υλικό της καριέρας του μέχρι σήμερα, εμφανίζεται αειθαλής και ευπροσάρμοστος, όπως άλλωστε αναμένεται από έναν ερμηνευτή αυτού του διαμετρήματος. Η απόλυτα εκφραστική του φωνή παίρνει το χώρο που χρειάζεται αυτοβούλως, προσδίδοντας μια ξεκάθαρη melodic rock χάρη στο σαφώς metal υλικό, δίχως αυτό το πάντρεμα να μοιάζει ασύγχρονο. Με όμορφες φωνητικές μελωδίες και hooks που κολλάνε στο μυαλό, δεν θα ήταν υπερβολή να πει κάποιος πως ο ίδιος αναδεικνύεται σε πρόσωπο - κλειδί της κυκλοφορίας, ως ο αναντίρρητος πρωταγωνιστής αυτής.

Στην αυθόρμητη σύγκριση μεταξύ αυτού και του δίσκου των A - Z, θαρρώ πως το ντεμπούτο των Kings Of Mercia κερδίζει τις ποιοτικές εντυπώσεις. Μια όμορφη συνεργασία που αποδίδει ώριμους και κατασταλαγμένους καρπούς, το εν λόγω άλμπουμ δεν ανακαλύπτει κάποιου είδους τροχό αλλά κρατάει καλή συντροφιά, παρουσιάζοντας τους βασικούς του συντελεστές - και μουσικούς με τη δική τους σημαντική πορεία στο χώρο - σε κάτι διαφορετικό μα «ασφαλές». Κι αυτό φαντάζει υπέρ - αρκετό στην προκειμένη.