Maraton

Ολοένα και περισσότερο τυχαίνει τελευταία να ακούω το πρώτο δείγμα/single μιας επερχόμενης κυκλοφορίας και να σκέφτομαι «τι είναι αυτό τώρα;», ειδικά αν συνοδεύεται από μια σημαντική αλλαγή ηχητικής κατεύθυνσης. Και μετά από λίγο καιρό όταν έχω τη δυνατότητα να ακούσω το ολοκληρωμένο άλμπουμ αναγνωρίζω πόσο λανθασμένη ήταν η αρχική μου εκτίμηση. Ε, λοιπόν, το δεύτερο άλμπουμ των Maraton είναι μια χαρακτηριστική τέτοια περίπτωση.

Οι πιο τακτικοί αναγνώστες των παρουσιάσεών νέων κυκλοφοριών που κάνουμε σε αυτόν εδώ το χώρο ενδεχομένως να θυμόνται το όνομα του Νορβηγικού συγκροτήματος λόγω της θερμής αποδοχής που είχε το πρώτο τους άλμπουμ, ενώ κάποιοι ίσως θυμούνται το χειροκρότημα και τα εύσημα που δικαίως εισέπραξαν ως opening act στην πιο πρόσφατη εμφάνιση των Leprous στη χώρα μας. Ο φρέσκος, μοντέρνος ήχος και η ιδιαίτερη ανάμιξη prog και pop στοιχείων με είχαν αναγκάσει να τους ξεχωρίσω ως μια από τις πιο ενδιαφέρουσες νέες μπάντες και είχα μεγάλο ενδιαφέρον να δω πως θα κινηθούν στο δεύτερο δισκογραφικό τους βήμα.

Καθώς ξεκίνησαν εδώ και μήνες να κυκλοφορούν τα πρώτα singles μέσα από την επερχόμενη δουλειά τους, ομολογώ πως η εμφανής επικράτηση των pop στοιχείων και η σημαντική υποχώρηση της ηλεκτρικής κιθάρας δεν μου κάθισαν καλά και μείωσαν κάπως τις προσδοκίες μου, θεωρώντας πως πολύ γρήγορα απομακρύνθηκαν από το ενδιαφέρον ηχητικά πρώτο άλμπουμ τους . Όμως, με έναν μαγικό τρόπο, όταν κατέφτασε το πλήρες άλμπουμ στα χέρια μου και ξεκίνησε να παίζει το εναρκτήριο "In Syzygy" όλα έμοιαζαν σαν να ήταν ακριβώς όπως έπρεπε να είναι…

…Η τόσο όμορφη ακουστική κιθάρα και η τόσο ξεχωριστή φωνή του Fredrik Bergersen Klemp, πάνω από στα progressive ρυθμικά μέτρα, σε συνδυασμό με την πεντακάθαρη παραγωγή έδεναν τόσο ιδανικά, που μονομιάς αυτό που άκουσα κέντρισε το ενδιαφέρον μου και αισθάνθηκα ότι κάτι καλό υπάρχει εδώ. Μόλις δυο τραγούδια αργότερα η αίσθηση αυτή είχε επιβεβαιωθεί και δεκάδες ολοκληρωμένες ακροάσεις μετά η άποψη αυτή, όχι μόνο δεν έχει υποχωρήσει, αλλά έχει ενισχυθεί. 

Το γεγονός ότι πιάνω τον εαυτό μου να απολαμβάνει τόσο πολύ το δεύτερο άλμπουμ των Maraton έχει ακόμα μεγαλύτερη αξία, διότι το έκαναν με μια ηχητική προσέγγιση που θεωρητικά είναι αρκετά μακριά από τα ακούσματά μου. Πιθανώς, η μίξη progressive και pop μπορεί να μην ακούγεται πλέον σαν μια τόσο ρηξικέλευθη ιδέα, το αποτέλεσμα εδώ μοιάζει σαν ένα περίεργο πάντρεμα των πρόσφατων Leprous με τους Tears For Fears, το οποίο στα αυτιά μου ακούγεται ιδιαίτερα ενδιαφέρον και αναζωογονητικό.

Το τρίπτυχο της επιτυχίας εδώ είναι «μελωδίες-φωνή-παραγωγή», όπου και στους τρεις τομείς σχεδόν αριστεύουν. Σε κάθε τραγούδι υπάρχει μια πιασάρικη μελωδία που λιγότερο ή περισσότερο θα σου καρφωθεί στο μυαλό μετά από μερικές ακροάσεις, δεν υπάρχει στιγμή που ο Klemp δεν λάμπει με το ηχόχρωμα της φωνής ή τις ερμηνείες του, ενώ και η δουλειά που έχει γίνει στο κομμάτι της ευκρίνειας του ήχου είναι σίγουρα αξιοσημείωτη. Πιθανότατα, αδικώ λίγο το τεχνικό κομμάτι, καθότι τα παιξίματα είναι εξαιρετικά (ειδικά του rhythm section), άσχετα αν σε πολλές περιπτώσεις μοιάζει περισσότερο υποστηρικτικό, ώστε να αναδειχθούν μελωδίες κι ερμηνείες. 

Τόσο στο πιο up-tempo "Contrarym", όσο και στο πιο χαλαρό "Non-Euclidean Heart" υπάρχει κάτι σχεδόν ακαταμάχητα χορευτικό, κι αυτό το λέει άνθρωπος που δεν τα πάει καθόλου καλά με τον χορό, ενώ τα πανέμορφα ρεφραίν τους κολλάνε στο μυαλό. Στην ίδια συνομοταξία θα τοποθετούσα τα "Perdurant Lives" και "Boltzmann Brain", εξίσου πιασάρικα και groovy. Το δε "Ordarek" είναι όμορφα διαφορετικό αλλά εξίσου μελωδικό, όπως μια ιδιαίτερη έλξη ασκεί και το "Imitation Flesh", ενώ το "Blind Sight" μαζί με το εξαιρετικό κλείσιμο του "Unseen Color" αποτελούν τις πιο κοντινές στο ντεμπούτο στιγμές. Ειδική αναφορά οφείλει να γίνει στο αρκετά διαφοροποιημένο από τα υπόλοιπα τραγούδια του άλμπουμ, "A Body Of Your Own" με το πιάνο, τα βιολιά και την πολύ όμορφα δουλεμένη ενορχήστρωση να φέρνει έναν Muse/Queen - ειδικά προς το φινάλε του - αέρα, τον οποίο υποστηρίζουν πολύ άξια οι Maraton γενικά κι ειδικά ο Klemp ερμηνευτικά. 

Συνολικά, το δεύτερο δισκογραφικό πόνημα των Maraton διαθέτει μια ξεχωριστή γοητεία, η οποία μουσικά μου είναι οικεία και ανοίκεια ταυτόχρονα, γεγονός που την κάνει ακόμα πιο ιδιαίτερη. Είναι η γοητεία μιας μπάντας που εξελίσσεται και μορφοποιεί χαρακτήρα, χωρίς να σκέφτεται ότι έχει να χάσει κάτι, προσφέροντας εν τέλει κάτι διαφορετικό και δικό της στον ακροατή. Κι όχι μόνο τα καταφέρνει περίφημα, αλλά προσωπικά με κάνει ήδη να αναλογίζομαι τι θα μπορέσει να προσφέρει στο μέλλον, διατηρώντας αυτή την προσέγγιση. Από εμένα είναι ένα μεγάλο ναι!