Queensryche

Έχουν περάσει πλέον 10 χρόνια από την αποχώρηση του Geoff Tate από τους Queensryche, ένα γεγονός που οδήγησε σε διάφορα επεισόδια μεταξύ της εναπομείνασας μπάντας και του εμβληματικού πρώην τραγουδιστή της. Συγχρόνως, όμως, μιλάμε και για μία δεκαετία που αποτέλεσε μια νέα αρχή για το σχήμα, με μπροστάρη αυτή τη φορά τον Todd La Torre και μοναδικούς πια «διασωθέντες» από το κλασικό lineup τους Michael Wilton και Eddie Jackson. Σε ένα ύφος που επιχειρεί να επιστρέψει τους Queensryche στον ίσιο δρόμο του παρελθόντος, αλλά με αναμενόμενη καχυποψία από το κοινό τους, οι Αμερικάνοι metallers κατάφεραν με το προηγούμενο άλμπουμ τους, το εξαιρετικό "The Verdict", να κερδίσουν την ευκαιρία να κρίνονται μονάχα - σχεδόν - για τα τωρινά τους πεπραγμένα, αφήνοντας το παρελθόν εκεί που ανήκει.

Έτσι, στην τέταρτη προσπάθεια τους από τη στιγμή της προαναφερθείσας «επανεκκίνησης», οι Queensryche θέλουν να συνεχίσουν την ανοδική τους πορεία, όσο το δυνατόν μακριά από την εκτός μουσικής «σαπουνόπερα» που αφορά τα πρώην μέλη τους. Στο - εν συντομία και με άμεση σύνδεση με το εξώφυλλο του - "DNA", η μπάντα ακούγεται καλύτερη όσο ποτέ τα τελευταία χρόνια, με εξαιρετικές ιδέες και το φιλοπρόοδο πνεύμα του παρελθόντος διάχυτο στο υλικό του.

Η επιστροφή του Mike Stone, 16 χρόνια μετά το "Operation: Mindcrime II", λειτουργεί ευεργετικά σε ό,τι αφορά το κιθαριστικό μέρος του δίσκου, συνεργαζόμενος άρτια με τον Michael Wilton ώστε να αποδώσουν τον εγγύτερο στο παρελθόν ήχο κιθάρας που έχει παρουσιάσει η μπάντα εδώ και δεκαετίες. Πανέξυπνες αρμονίες, καλοβαλμένα lead μέρη και φουτουριστική αισθητική από το παρελθόν είναι μονάχα μερικά από τα στοιχεία που κάνουν το "DNA" ελκυστικό, την ίδια στιγμή που δεν αφήνουν το δίσκο να οριστεί εξ ολοκλήρου από το παρελθόν.

Την ίδια στιγμή, ο άνθρωπος που έχει δημιουργήσει μια αμφιλεγόμενη άποψη για το πρόσωπο του κυριολεκτικά λόγω των ικανοτήτων του, ο Todd La Torre, για άλλη μια φορά κρίνεται εντυπωσιακός. Με τους «κατήγορους» του Αμερικάνου τραγουδιστή να αναφέρουν ως επιχειρήματα κατά του την ικανότητα του να παρουσιάζει φωνητική εγγύτητα στις ερμηνείες του με εκείνες του προκατόχου του, Geoff Tate (αλλά και με τις αντίστοιχες του Midnight, όταν βρισκόταν στους Crimson Glory), ακόμη και αυτά τείνουν σταδιακά να εκλείψουν. Ήδη από το "Verdict", η προσωπικότητα του υπερκάλυπτε τις όποιες ομοιότητες, ενώ στο "Digital Noise Alliance" οποιοδήποτε παρεμφερές σχόλιο φαντάζει κακεντρεχές, καθώς ο Αμερικάνος ερμηνευτής φαντάζει απελευθερωμένος από τα «πρέπει» της θέσης του.

Μάλιστα, αναλογιζόμενοι πως το πνεύμα δίσκων όπως το "Rage For Order" και το "Empire" αιωρείται στο υλικό του δίσκου κατά το δοκούν, αυτή η σταδιακή αποστασιοποίηση του La Torre από την πιστή ακολουθία των Tate διδαχών είναι από μόνη της σημαντική. Ομοίως, δε, πρέπει να αναφερθούμε και στον Casey Grillo (ex-Kamelot), τον αφανή ήρωα του άλμπουμ, ο οποίος και αντικαθιστά τον θρυλικό Scott Rockenfield πίσω από τα τύμπανα της μπάντας. Με το ώριμο του παίξιμο, ίσως το πιο κατασταλαγμένο και ευρύ στη μέχρι τώρα πορεία του, καταφέρνει να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων, αποφεύγοντας την όποια κριτική καραδοκούσε.

Αναφέροντας τα παραπάνω και με μια μακροσκοπική ματιά, τελικά το μόνο που δείχνει να αποτελεί ευχή και κατάρα ταυτόχρονα για την μπάντα, είναι το παρελθόν της. Βγάζοντας το όνομα των Queensryche από την εξίσωση, το "DNA" είναι ένα ανταγωνιστικότατο άλμπουμ, τουλάχιστον ισάξιο με το "The Verdict" και με ιδιαίτερα γνωρίσματα που θα το όριζαν ως ένα απαραίτητο άκουσμα για τους φίλους του παραδοσιακά φιλοπρόοδου heavy metal. Δίχως, βέβαια, το ειδικό βάρος μιας Queensryche κυκλοφορίας, αλλά ταυτόχρονα και χωρίς το βάρος των συγκρίσεων με το άπιαστο παρελθόν αυτού του σχήματος. Αυτό είναι και το θέμα με το "DNA", αυτό το δίχως ταβάνι των παρελθοντικών πεπραγμένων της μπάντας και οι - ακούσιες ή όχι - συγκρίσεις που γίνονται με αυτό. Με την μπάντα να έχει επιλέξει να «ζει και να πεθάνει» με αυτές τις συγκρίσεις παρούσες, καθώς τα οφέλη είναι σαφώς περισσότερα από τα μειονεκτήματα, το ποτήρι φαίνεται και σε εμάς μισογεμάτο, καθώς ένα μεγάλο όνομα συνεχίζει τη δημιουργική του πορεία με αποτελέσματα κάτι παραπάνω από άξια λόγου.