Evergrey

Όπως έγραφα στην παρουσίαση του προηγούμενου άλμπουμ των Evergrey, του "Escape Of The Phoenix", οι Σουηδοί έχουν φτάσει σε ένα σημείο που πλέον δύσκολα θα απογοητεύσουν το κοινό τους κι αυτό δεν αλλάζει στη νέα τους δουλειά "A Headless Portrait (The Orphean Testament)", η οποία έρχεται μόλις δεκαπέντε μήνες αργότερα.

Ίσως το γεγονός ότι στο ενδιάμεσο μεταπήδησαν στη Napalm να έπαιξε τον ρόλο του για τη τόσο σύντομη δισκογραφική επιστροφή, αλλά κατά βάση ήταν μάλλον το γεγονός ότι η πανδημία και η συνεπαγόμενη έλλειψη περιοδειών προσέφερε τον απαραίτητο ελεύθερο χρόνο για να ολοκληρώσουν ένα ακόμα άλμπουμ. Έτσι κι αλλιώς, η συνέπεια και η σταθερότητα ήταν πάντα χαρακτηριστικά των Evergrey, τόσο όσον αφορά στη συχνότητα κυκλοφορίας νέων δουλειών, όσο και στην ποιότητα που τις χαρακτηρίζει.

Αν το ζητούμενο είναι ένα ακόμα άλμπουμ στα κυβικά των Σουηδών, με όλα τα ηχητικά χαρακτηριστικά και τους ποιοτικούς δείκτες των προηγούμενων δουλειών τους - και δη από το "Hymns For The Broken" κι έπειτα -, τότε το "A Headless Portrait" αναμένεται να ικανοποιήσει δίχως καμία αμφιβολία. Πρόκειται για ένα πραγματικά καλό Evergrey άλμπουμ, καλύτερο μάλιστα του προκατόχου του, κατά την ταπεινή μου άποψη, οπότε όσοι ενθουσιάστηκαν με το "Escape From The Phoenix" πιθανότατα θα ενθουσιαστούν και με αυτήν την κυκλοφορία.

Αν, από την άλλη, υπάρχει η προσδοκία ενός άλμπουμ που θα ταράξει τα νερά στη δισκογραφία των Σουηδών ή που θα προκαλέσει ψυχική φόρτιση ανάλογη με δουλειές όπως το "Inner Circle", το "Recreation Day" ή το "Hymns For The Broken", αυτό είναι κάτι που προσωπικά δεν το εισέπραξα ούτε με αυτή τη δουλειά. Βέβαια, οφείλω να αναγνωρίσω ότι κάτι τέτοιο συμπεριλαμβάνει υποκειμενικούς παράγοντες και εξάλλου είναι μάλλον άδικο και κουραστικό το να κρίνουμε κάθε νέα δουλειά ενός συγκροτήματος με βάση με την καλύτερη/αγαπημένη στιγμή τους. Πόσο δε όταν μιλάμε για ένα σχήμα με 25ετη πορεία και δεκατρείς πλέον δισκογραφικές δουλειές.

Ένα στοιχείο που μου άρεσε περισσότερο αυτή τη φορά είναι ότι κάποια πράγματα ακούγονται κάπως πιο ξεκάθαρα. Φερ’ ειπείν, οι πιο άμεσες συνθέσείς είναι και πιο πιασάρικες, επιτελώντας καλύτερα το σκοπό τους. Τραγούδια όπως το "Call Out The Dark", το "Midwinter Calls" ή το "Heartless" διαθέτουν μελωδίες και ρεφραίν που μπορείς σχεδόν άμεσα να συγκρατήσεις και να σιγοτραγουδήσεις και εν τέλει σε κάνουν να θες να επιστρέψεις σε αυτές ή να σκεφτείς ότι θα ήταν ευπρόσδεκτες προσθήκες σε κάποιο μελλοντικό setlist.

Την ίδια στιγμή, προκύπτει μια μικρή διάθεση να ανοιχτούν προς νέες συνθετικές κατευθύνσεις και να προσθέσουν κάποια νέα στοιχεία, όπως για παράδειγμα στο "Ominous", στο οποίο ο μπασίστας του συγκροτήματος Johan Niemann μας είπε ότι επηρεάστηκαν από πιο μοντέρνα prog σχήματα όπως οι Vola. Το αποτέλεσμα είναι σίγουρα επιτυχημένο καθότι αποτελεί την πιο ενδιαφέρουσα στιγμή του άλμπουμ κατ’ εμέ και μακάρι να αποτελέσει αφορμή για περεταίρω διεύρυνση του ήχου των Evergrey.

Επιπρόσθετα, ένα ακόμα θετικό στοιχείο που διέκρινα, είναι πως πέραν από τα χαρακτηριστικά ογκώδη και δυναμικά κιθαριστικά riff που είναι προφανώς παρόντα, έχει δοθεί περισσότερος χώρος και αέρας στα σόλο, τόσο από τον Henrik Danhage όσο κι από τον Tom Englund. Ενδεικτικά, υπάρχουν τραγούδια σαν το "The Great Unwashed" ή το "Blindfolded" που ακόμα κι αν δεν είσαι απόλυτα προσηλωμένος στην ακρόασή τους, όταν μπαίνουν τα lead μέρη ξεχωρίζουν και τραβάνε την προσοχή.

Βέβαια, είναι μάλλον προφανές και δεδομένο πλέον, αλλά και πάλι δεν γίνεται να μην επισημανθεί πως στο κέντρο όλων υπάρχει η φωνή του Tom Englund, η οποία (όπως πάντα) καθορίζει το τελικό αποτέλεσμα, και κάνει τα πάντα να ακούγονται σαν… Evergrey, με ό,τι (καλό ή λιγότερο καλό) συνεπάγεται αυτό. Στη δεδομένη κυκλοφορία, χωρίς να μπορώ να ξεχωρίσω κάποια ερμηνεία του - τοποθετώντας την στη σφαίρα του συγκλονιστικού που μας έχει προσφέρει αρκετές φορές κατά το παρελθόν - σε γενικές γραμμές ακούγεται σχετικά πιο φρέσκος και δυναμικός ως συνήθως, ανεβάζοντας κι από την πλευρά του το τελικό αποτέλεσμα.

Χωρίς ανάγκη για περισσότερες αναλύσεις ή λεπτομέρειες, το "A Headless Portrait (The Orphean Testament)" ικανοποιεί τις απαιτήσεις, στέκεται άνω του μέσου όρου τόσο για τα δεδομένα της μπάντας, όσο και για αυτά του ευρύτερου prog metal χώρου, παραμένει πιστό στον χαρακτήρα που έχουν χτίσει οι Evergrey και συνεχίζει να κρατάει το όνομα τους ψηλά.