Playgrounded

Οι Playgrounded φαίνεται πως είναι μια ιδιάζουσα περίπτωση μπάντας. Είναι progressive χωρίς να προτάσσουν την τεχνική τους αρτιότητα ως βασικό στοιχείο του ήχου τους. Χτίζουν τα κομμάτια αργά, μέσα από μια φαινομενική επανάληψη που post-ίζει. Σε κλείνουν σταδιακά μέσα σε ένα σχεδόν ασφυκτικό πλέγμα από κιθάρες και ηλεκτρονικούς ήχους industrial αισθητικής.

Πέντε χρόνια μετά το πολύ αξιόλογο "In Time With Gravity", δείχνουν να πατούν με αυτοπεποίθηση στα πόδια τους ,καθορίζοντας με σαφήνεια την ταυτότητα τους. Από τις πρώτες κιόλας νότες του "The Swan", ο δίσκος ξεδιπλώνεται μέσα από δυναμικές εναλλαγές, ένα αναμφίβολα πολύ στιβαρό rhythm section και το μπάσο να έχει πρωταγωνιστικό ρόλο. Θα μπορούσε κανείς να διακρίνει ένα παραλληλισμό με τις post υφές των The Ocean, κάτι που μόνο θετικά θα μπορούσε να μετρήσει εφόσον φιλτράρεται μέσα από το χαρακτήρα της μπάντας.

Στο "Rituals", το στερεοφωνικό παιχνίδισμα χτίζει ένα υπνωτικό υπόστρωμα πάνω στο οποίο πατάει ο ρυθμός που εναλλάσσεται και μετασχηματίζεται διαρκώς, μέχρι να φτάσει στο τελικό ξέσπασμα. Το ομότιτλο κομμάτι σαν φυσική ακολουθία συνεχίζει, με μεγαλύτερη μελωδικότητα να δημιουργεί ολοένα και αυξανόμενη ένταση. Το "ρεφραιν" (αν μπορούμε να το χαρακτηρίσουμε έτσι) είναι η απελευθέρωση συναισθημάτων που λυτρωτικά έρχεται να ολοκληρώσει την πιο πλήρη σύνθεση του δίσκου.

Σε παρόμοια τονικότητα, αλλά με μεγαλύτερες ταχύτητες, το "Tomorrow’s Rainbow" φέρνει σε λίγο πιο προσιτά μέτρα τον ήχο, με τις φωνητικές γραμμές να ξεφεύγουν λίγο από τη μέχρι τώρα σχεδόν επιτηδευμένη αποστασιοποίηση. Στα "A Road Out Of The Flood" και "Our Fire", το ταξίδι συνεχίζεται με την ατμόσφαιρα να βαραίνει και το κλειστοφοβικό συναίσθημα να σε κατακλύζει.

Δυσκολεύομαι να ξεχωρίσω κομμάτια σε αυτόν τον δίσκο. Όχι γιατί δεν υπάρχουν ιδιαίτερες στιγμές, αλλά γιατί η συνολική εμπειρία είναι σαφώς ανώτερη από μια επιμέρους επίγευση που αφήνει μια αποκομμένη σύνθεση. Η ροή του άλμπουμ και τα κοινά στοιχεία μεταξύ των κομματιών προσδίδουν μια συνεκτικότητα που λειτουργεί καταλυτικά στην εντύπωση που αφήνει μετά από μια ολοκληρωμένη ακρόαση. Το παράδοξο είναι πως μέσα από αυτήν την ομοιομορφία αλλά και τη φαινομενικά επίπεδη ερμηνεία των φωνητικών, τελικά ο αντίκτυπος του δίσκου είναι εμφανώς μεγαλύτερος.