Ανασκόπηση 2023: Classic / Heavy / Power Metal

Metallica - 72 Seasons

Ο, πιθανότατα, πιο πολυσυζητημένος δίσκος της χρονιάς που πέρασε, η επιστροφή των Metallica στη δισκογραφία αποτέλεσε ένα πεδίο αντιπαραθέσεων για την πραγματική του ουσία. Με το ποτήρι να είναι μάλλον μισογεμάτο παρά το ανάποδο, το "72 Seasons" εμφανίστηκε συμπαγέστερο του προκατόχου του, αλλά όχι με το ίδιο υψηλές κορυφές και με μια hard & heavy διάθεση που ιστορικά τους αδικεί στα μάτια των οπαδών τους. Παρόλα αυτά, ο δίσκος ακούστηκε πολύ, αφήνοντας παρακαταθήκη μια χούφτα σπουδαία κομμάτια, μερικούς πολύ προσωπικούς και σκοτεινούς στίχους από τον James Hetfield και τη σιγουριά πως για όσο ακόμα το θέλουν οι ίδιοι, θα είναι ένα από τα ελάχιστα brand - names συνώνυμα του heavy metal.

Kamelot - The Awakening

Ο τίτλος του πιο πρόσφατου άλμπουμ των Kamelot περιγράφει άψογα και συνοπτικά και το ποιόν του, αφού οι δημοφιλείς metallers επέστρεψαν στη φόρμα, με δάνεια από το παρελθόν τους, σημαντικές δόσεις έμπνευσης και αμεσότητας κι έναν Karevik που πλέον έχει κάνει τη θέση δική του, δίχως αστερίσκους. Μια αφύπνιση που προσέφερε έναν σοβαρό συμφωνικό power metal δίσκο, με άμεση σύνδεση με το "Ghost Opera" και guest συμμετοχές που κούμπωσαν σωστά στο τελικό αποτέλεσμα.

Angra - Cycles Of Pain

Οι Βραζιλιάνοι διαθέτουν το know how και ανέκαθεν κυμαίνονται ποιοτικά άνω του μέσου όρου του είδους τους. Σε έναν συνολικά ενδιαφέροντα δίσκο, με το Fabio Lione να έχει μακροημερεύσει πίσω από το μικρόφωνο τους και τις μανιέρες τους να διατηρούν μια επί μέρους φρεσκάδα, οι Angra ικανοποίησαν, χωρίς να φτάσουν, όμως, κορυφές του παρελθόντος τους. Τους περιμένουμε, και σταυρώνουμε δάχτυλα για μια - όχι και τόσο - απροσδόκητη επιστροφή (βλ. Kiko Loureiro) στις τάξεις τους.

Enforcer - Nostalgia

Οι Σουηδοί επέστρεψαν μετά το αμφιλεγόμενο "Zenith", γεφυρώνοντας το χάσμα μεταξύ αυτού και των προηγούμενων δίσκων τους. Έτσι, το "Nostalgia" φαντάζει ως ένα ανθολόγιο ιδεών με ρίζες από τα ‘70s και τα ‘80s, αποδιδόμενες από την πιο ώριμη μορφή της μπάντας μέχρι σήμερα, και με τον Olof Wikstand σε μεστές ερμηνείες που καλύπτουν όλο το εύρος της φωνής του. Από το ‘70s hard rock μέχρι το αχαλίνωτο speed metal, οι Enforcer απέδειξαν πως είναι εδώ, ως το κυρίαρχο όνομα του NWOTM.

UDO - Touchdown

Πιο Accept κι από τους ίδιους, ο Udo κερδίζει το στοίχημα της προσφοράς ενός ακόμη ανόθευτου, πατροπαράδοτου heavy metal δίσκου ήδη από τα αποδυτήρια με το πιο πρόσφατο του "Touchdown". Αυτό, άλλωστε, είναι και το καλύτερο που μπορεί κανείς να περιμένει αυτή τη στιγμή από μουσικούς με τις παραστάσεις, τη διάθεση, αλλά και τα αμέτρητα χιλιόμετρα που έχει διανύσει ο βετεράνος Γερμανός. Να μπορούν να σου προσφέρουν ακόμη αυτόν τον ενθουσιασμό και την ανάταση όπως κάποτε, αλλά - αναμενόμενα - σε αρκετά μικρότερο βαθμό και με σαφώς πιο περιορισμένη διάρκεια.

Smoulder - Violent Creed Of Vengeance

Τα σημάδια υπήρξαν ενθαρρυντικά εξαρχής, χρειαζόταν ένα ραφινάρισμα ώστε η όποια τυχόν φύρα να βρεθεί εκεί που της πρέπει. Το έκαναν πράξη και με οδηγό τα φωνητικά και τους στίχους της Sarah Ann αποδίδουν το heavy metal τους με επικό τόνο, επικαλούμενοι λιγότερο επιφανείς μπάντες, σχεδόν obscure. Σαν τη μουσική τους. Οι παρουσίες των Moorcock & Whelan ενισχύουν το όραμα της μπάντας, που στέκεται απέναντι σε κάθε μορφή βίας, προσδίδοντάς της ιδιαίτερο χαρακτήρα.

Wytch Hazel - IV: Sacrament

Τούτος είναι ο δίσκος - αφορμή για να έρθουν επιτέλους στα μέρη μας. Και συνεχίζει το σερί τους, μια παρατεταμένη φόρμα διαρκείας, πορευόμενοι με τον σταυρό στο χέρι. Thin Lizzy & Wishbone Ash συνεχίζουν να αποτελούν τα εικονίσματά τους, καθώς οι κιθαριστικές δισολίες και η έντεχνη μελωδικότητα βρίσκονται σε αφθονία παρέα με τη βρετανική folk. Άχαστος συνδυασμός που επενδύει στο σύνολο και όχι σε αυτόνομες συνθέσεις. Τις χιτάρες του πάντως τις έχει, ακόμα κι έτσι.

Tyrann - Besatt

Κυριολεκτικά εμμονικοί (besatt) οι Σουηδοί και στον δεύτερο δίσκο τους σχετικά με το metal που πρεσβεύουν: καρφωμένοι στο μουσικό παρελθόν όπως αυτό εκφράστηκε κατά βάση στο λεγόμενο ανατολικό μπλοκ, κρατάνε τα πάντα στη λογική της ρετρό μελωδίας και της απλότητας. Φωνακλάδες με πάνκικη διάθεση, εκμεταλλεύονται τις όποιες «ατέλειες» προς όφελός τους. Και δικό μας, καθώς όλο πιο συχνά αναζητάμε τη διασκέδαση και αυτός ο δίσκος μας την προσφέρει χωρίς καμία φειδώ, ακόμα κι αν σποραδικά ακούγεται σκοτεινός.

Century - The Conquest Of Time

Στα χνάρια των από πάνω και οι συντοπίτες τους, καταφέρνουν το ίδιο και το αυτό: να ακούγονται παλιακοί δίχως ντροπές και να ενθουσιάζουν. Δεν υπολείπονται τεχνικής, τη βάζουν δίπλα με την ευθεία προσέγγιση των συνθέσεων, το επικό στοιχείο δίνει το παρόν και αυτό σε ένα δίσκο όπου κυριαρχεί η αύρα του NWBHM. Σχεδόν κάθε χρόνο θα βρεθούν μια - δυο κυκλοφορίες που θα συγκινήσουν με το νοσταλγικό τους ύφος και εδώ είναι η μία εξ αυτών.

Triumpher - Storming The Walls

Ένα τέλος που σηματοδοτεί μια αρχή. Οι Triumpher πήραν σάρκα και οστά άμα τη διάλυση των Saboter και οι διαθέσεις τους γίνονται ξεκάθαρες από το εξώφυλλο κιόλας: σκοτεινό, απειλητικό επικό metal με ένα concept να το συνοδεύει θεματικά. Τα επίπεδα έμπνευσης βρίσκονται σε υψηλό επίπεδο, ο Eric ο Τρομερός τιμάται δεόντως και η εκτελεστική δεινότητα των συντελεστών συμπληρώνει το παζλ. Σποραδικά εμφανίζονται και πιο ακραίες μουσικές επιρροές, τονίζοντας έτσι το σκοτάδι και την απειλή που φέρει η ιστορία. Δίσκος που εκτιμήθηκε σε μεγάλη κλίμακα και στο εξωτερικό και όχι τυχαία.

Δικαιωματικά ξεκινάμε με τις δύο «παλιοσειρές» που τίμησαν τα ονόματά τους και τα έργα τους και με το παραπάνω: Heavy Load & Cirith Ungol απέδειξαν ότι η ηλικία δεν παίζει ρόλο, αρκεί η γνώση και η μη επιτηδευμένη προσέγγιση ώστε να συνεχίσουν να χαίρουν εκτίμησης από τους οπαδούς του κλασικού ήχου, μοιράζοντας απλόχερα χαμόγελα με τα "Riders Of The Ancient Storm" & "Dark Parade" αντίστοιχα. Οι σχετικά παραγνωρισμένοι Antioch μέσω του "Antioch VI: Molten Rainbow" προσφέρουν λόγους και αφορμές για να ασχοληθούμε επιτέλους σοβαρά μαζί τους, ο τρόμος και το μεταφυσικό παρουσιάζονται επιτυχώς στο "Outsider" των Night Demon υπό την αύρα του Stephen King και η Γαλλία εκπροσωπείται εις διπλούν για φέτος.

Από τη μία, οι θρυλικοί Sortilège επανακάμπτουν μετά από απουσία 37 ετών με τον Christian Augustin να στέκει αγέρωχος πίσω από το όφωνο, αλλά την παραγωγή να μην κολακεύει ιδιαίτερα τις καλές τους τουλάχιστον προθέσεις. Το γαλλικό δίπολο συμπληρώνει η επίσημη πρώτη των Meurtrières, οι οποίοι επιδίδονται σε μυστικιστικού χαρακτήρα heavy metal, αρκούντως σκοτεινού και προσιτού, με τη φωνή της Fiona σε πρώτο πλάνο. Η σκυτάλη περνάει εκ νέου στις ΗΠΑ, το τρίο Wings Of Steel, Spirit Adrift & Blood Star ακούγεται άκοπα κάθε μέρα και κάθε της στιγμή, αφού άπαντες κατάφεραν να σταθούν σε πολύ υψηλό επίπεδο, είτε με απαστράπτον US metal, με τη μοντέρνα άποψη του κλασικού metal, είτε με την εμπνευσμένη και φρέσκια εκδοχή του. Ω, Madeline εσύ. Το συγκεκριμένο παρεάκι, προτού εμφανιστούν σπαθιά - ασπίδες - δόρατα, κλείνει με τη δεύτερη και βελτιωμένη εκδοχή των The Night Eternal, μέσω των οποίων επιβεβαιώνεται η αρμονική σύμπραξη του gothic rock με το heavy metal. Οι μικρές του ατέλειες δεν αφαιρούν τίποτα από την ορμή του και την αγάπη της μπάντας για τους In Solitude.

Και ο επικός χώρος εκπροσωπήθηκε σε ικανοποιητικό βαθμό φέτος, υπεύθυνοι για αυτό οι Ελβετοί Megaton Sword, αν και δεν έχουν πιάσει κορυφές ακόμα παρ’όλη την τιμιότητά τους, οι Καναδοί Gatekeeper που σποραδικά συναρπάζουν στο "From Western Shores", οι Αμερικάνοι Blazon Rite με τη μινιμαλιστική και συνάμα θελκτική τους απόδοση στη δεύτερη προσπάθειά τους και οι συντοπίτες τους Legendry που πρόσφεραν ιδιαίτερο sorcery metal συνδυασμένο με prog rock. Ο θρόνος πάντως (όνομα και πράμα) ανήκει στους Thronehammer, οι οποίοι ενσωμάτωσαν περαιτέρω το heavy metal στο doom/death που τους χαρακτηρίζει, προκαλώντας απανωτά ρίγη συγκίνησης και στιγμές μεγαλείου με τον Sir Jaime Lannister. Σιγά που θα έμεναν μόνο στην doom ανασκόπηση, χα.

Sacred Outcry - Towers Of Gold

Με συντριπτική αποδοχή από κάθε εγχώριο και διεθνές μέσο, είναι πλέον δεδομένο πως το "Towers Of Gold" αποτελεί το κορυφαίο power metal άλμπουμ του 2023. Ένας δίσκος απαστράπτων, χωρίς περιττή στιγμή μα μονάχα κορυφές, που σφυρηλατήθηκε από γνώστες κι οπαδούς του είδους που αποδίδουν - και απευθύνεται στην αιωνιότητα. Σε μια ιστορία με εκπλήξεις μεταλλικών αποχρώσεων, με παραπομπές στα μονοπάτια του θυμικού που χαράχτηκαν από τους Iron Maiden και το "Burnt Offerings", τον Bill Tsamis, αλλά και τους Kamelot και το θρυλικό "Defender", μεταξύ άλλων, οι Sacred Outcry επέτυχαν το απόλυτο. Κοινώς, να κυκλοφορήσουν ένα άλμπουμ - σημείο αναφοράς για τον ήχο που πρεσβεύουν, τόσο άρτιο και αυτόφωτο, όσο και συγκινητικά οπαδικό.

Jag Panzer - The Hallowed

Εδώ μιλάμε μονάχα για κορυφές, αφού οι Αμερικάνοι κυκλοφόρησαν το 2023 έναν από τους καλύτερους δίσκους της καριέρας τους, και σίγουρα τον κορυφαίο από την εποχή του συντριπτικού "Mechanized Warfare". Με σπουδαίες συνθέσεις, απόλυτη έμπνευση, έξυπνες παραπομπές στο παρελθόν τους και, φυσικά, τον αειθαλή Harry Conklin να καταπίνει πλανήτες με τις ερμηνείες του, το "The Hallowed" μας άρεσε τόσο μουσικά, όσο και ως προς το στιχουργικό του concept, παρουσιάζοντας τους Jag Panzer να περνούν δεύτερη νιότη.

Sacro - The End

Πανάγνωστοι, από την όχι και τόσο μεταλομάνα Παραγουάη, με δύο αδέρφια Νοτιοκορεάτες σε κομβικές θέσεις του lineup, οι Sacro ήρθαν σχεδόν από το πουθενά για να μας εντυπωσιάσουν με το χαμένο στο χρόνο δεύτερο άλμπουμ τους. Παθιασμένο US power χωρίς μέτρο και όρια, με τραγουδιστή που είτε θα λατρέψεις είτε θα μισήσεις, οι Sacro βγήκαν από μια μουσική μήτρα που δεν γίνεται να λαθέψει όταν παίζεται έτσι, με τέτοια έμπνευση και τσαγανό κατευθείαν από τα υπόγεια προβάδικα του είδους.

Air Raid - Fatal Encounter

Οι αξιότεροι συνεχιστές της neoclassical heavy/power κληρονομιάς του Yngwie Malmsteen προφανώς θα έρχονταν από τη Σουηδία. Οι Air Raid κατάφεραν να διαδεχθούν το "Across The Line" με έναν εξίσου καλό, αν όχι αρτιότερο, δίσκο, ο οποίος έκρυβε - πέραν των σπουδαίων πρωτότυπων συνθέσεων - και δύο obscure διασκευές που φωνάζουν μεράκι και εκλεπτυσμένο γούστο. Πηγαίνοντας ένα βήμα παραπέρα συνθετικά και τελειοποιώντας τις νόρμες που εξάσκησαν ήδη από το προηγούμενο δίσκο τους, έχοντας ως βασικό τους όπλο τους εκτυφλωτικές κιθαριστικές εμπνεύσεις των Johansson και Mild σε πρώτο πλάνο και με τις νεοκλασικές εξάρσεις του τελευταίου να ξεχωρίζουν, το "Fatal Encounter" διεκδικεί τη συμπερίληψη του στις κορυφές της περασμένης χρονιάς.

Twilight Force - At The Heart Of Wintervale

Ο νέος δίσκος των Twilight Force τους όρισε ξανά ως τους αξιότερους συνεχιστές της κληρονομιάς των Rhapsody, σε σημείο που πλέον να μπορούμε να μιλήσουμε για διάδοχη κατάσταση βάσει των τωρινών δυναμικών στο symphonic power χώρο. Σίγουρα, τα θέματα προσωπικότητας δεν γίνεται να εκλείψουν εντός ενός ιδιώματος που λατρεύει να αναπαράγει τον εαυτό του με μικρές παραλλαγές, αλλά, σε τελική ανάλυση, η παρθενογένεση στην ίδια τη μουσική έκφραση δεν υφίσταται και οι επιρροές υπάρχουν για να ορίζουν ένα μουσικό μονοπάτι στις επόμενες γενιές συγκροτημάτων.

Anthem - Crimson & Jet Black

Με φανταστικό σύγχρονο ήχο, συνθέσεις που σε αρπάζουν από τα μούτρα κατευθείαν και μια heavy/power metal δυναμική που καθηλώνει, οι Ιάπωνες επιβεβαιώνουν τα παράσημα τους με τον πλέον πειστικό τρόπο. Με ύφος που ανέκαθεν παραπέμπει στους Judas Priest, εδώ θυμίζουν λίγο περισσότερο τους Riot του "Immortal Soul", κυρίως λόγω των κοινών αφετηριών στις επιρροές και της ελαφράς ομοιότητας στην τωρινή χροιά και τις ερμηνείες του Yukio Morikawa με τις αντίστοιχες του προ δωδεκαετίας Tony Moore.

Theocracy - Mosaic

Οι Αμερικάνοι Christian power metallers επανήλθαν με ακόμη έναν μεγαλεπήβολο δίσκο, παραθέτοντας ένα μωσαϊκό επιρροών και διαθέσεων που είχε σαν κορωνίδα τις lead κιθαριστικές εξάρσεις του Taylor Washington και τα απαστράπτοντα φωνητικά του mainman Matt Smith. Αν και δεν στέκεται ανάμεσα στις καλύτερες από τις έτσι κι αλλιώς must have δουλειές τους, κυρίως λόγω υπερβολικής χρονικής έκτασης, το "Mosaic" συστήνεται ανεπιφύλακτα στους ακροατές του είδους που προτιμούν το power metal τους μελωδικό και δαιδαλώδες.

Iron Savior - Firestar

26 ολόκληρα χρόνια μετά το ομότιτλο ντεμπούτο τους, οι Iron Savior συνεχίζουν να μεγαλώνουν το δισκογραφικό τους κατάλογο, οριακά εκπλήσσοντας με το γεγονός πως παραμένουν απόλυτα διασκεδαστικοί, όσο και απόλυτα εστιασμένοι στο χαρακτηριστικό τους ύφος. Το "Firestar" αποτελεί ένα ψυχαγωγικότατο άλμπουμ τευτονικού power metal, με δυνητικά hit του ιδιώματος παρόντα (βλ. το κολλητικό "In The Realm Of Heavy Metal"), τσαγανό και παραδόξως λιγοστά filler σημεία. Τα ίδια μπορούν να ειπωθούν και για τους σταθερούς Primal Fear και το αναμενόμενα διασκεδαστικό "Code Red" τους.

Lancer - Tempest

Το "Tempest" ήρθε για να δείξει κατά πόσο οι Lancer μπορούσαν να επιστρέψουν σε τροχιά ανόδου, γεγονός που κατάφερε μάλλον εύκολα. Δεδομένα, η μπάντα δεν ξέχασε να γράφει αξιομνημόνευτα τραγούδια, με την τωρινή τους δημιουργική παραγωγή να τους θέλει ελαφρώς πιο ταχυδύναμους και heavy από το πρόσφατο παρελθόν και το νέο τραγουδιστή να έχει δέσει καλά με τους υπόλοιπους, έχοντας μια σαφώς διαφορετική προσέγγιση από τον προκάτοχο του και απέχοντας από την έννοια του Kiske κλώνου στην οποία έτεινε εκείνος από καιρό σε καιρό.

Chaos Control - The Legacy Within

Τρομακτικά απαιτητικό άλμπουμ σχιζοειδούς power metal μας προσέφεραν οι Chaos Control, που - ω, τι έκπληξη - προέρχονται από τη Χώρα του Ανατέλλοντος Ηλίου. Κάτι σαν το αντίπαλο δέος των εξωφρενικά απολαυστικών Eternity’s End, οι Chaos Control δεν προτείνονται για λιγόψυχους ή για όσους ψάχνουν κάτι εύπεπτο, εύληπτο και υποβόσκον. Αντίθετα, χρειάζεται προσήλωση, ακροάσεις και την κατάλληλη διάθεση, όσο κι αν βοηθούν οι ερμηνείες των Guilherme Hirose (βλ. Northtale) και Young Choon Cho για να προσεγγίσει κανείς το κοντρολαρισμένο χάος του.

KK's Priest - The Sinner Rides Again

Η επιρροή από τον μηρυκασμό του ίδιου σου του παρελθόντος έχουν τεράστια διαφορά. Κι αν η κληρονομιά του KK με τους αυθεντικούς Priest παραμένει ανέγγιχτη, η υστεροφημία του ίδιου συνεχίζει ολοένα να φθίνει, πόσο μάλλον με δίσκους σαν και το συγκεκριμένο. Πραγματικά, είναι επίτευγμα πώς επιτεύχθηκε ένας δίσκος τόσο προβληματικός, τόσο που να αναδεικνύει το ντεμπούτο των KK’s Priest σε αξιόλογο, την ίδια στιγμή που τα επί μέρους στοιχεία του - όπως οι ερμηνείες του μόνιμα αδικημένου Ripper - βρίσκονται σε αξιοπρεπέστατο επίπεδο.

Fifth Angel - When Angels Kill

Χωρίς ιδιαίτερη σχέση με τα όσα είχαν παρουσιάσει οι Fifth Angel παλιότερα, με νέα μέλη, νέο ήχο και μονάχα το όνομα να παραπέμπει σε μια νοητή δημιουργική συνέχεια, τα πράγματα θα έπρεπε να είναι άκρως συναρπαστικά για να κερδηθεί το στοίχημα των εντυπώσεων. Αντιθέτως, με ένα χλιαρό αποτέλεσμα που ακούγεται ευχάριστα, κυλάει αβίαστα και ξεχνιέται μάλλον εύκολα, το εγχείρημα της αλλαγής πλεύσης δεν μπορεί να κριθεί ακόμη επιτυχές.

Virgin Steele - The Passion Of Dionysus

Απίθανη κατάντια για έναν πάλαι ποτέ κορυφαίο δημιουργό. Τα λόγια περιττεύουν, καθώς ο David DeFeis έχει βαλθεί να καταβαραθρώσει το όνομα των Virgin Steele με ακατανόητες δημιουργικές επιλογές, τόσο ασύνδετες και άσκοπες που πραγματικά αναρωτιέσαι πως γίνεται να προέρχονται ακόμη και σαν ιδέες από το δημιουργό των "Noble Savage", "Invictus" και λοιπών κορυφαίων δίσκων του ιδιώματος.

Angus McSix - And The Sword Of Power

Σε μια χρονιά που και οι Gloryhammer μας βασάνισαν δισκογραφικά, το πρώτο προσωπικό άλμπουμ του πρώην τραγουδιστή τους αποτέλεσε το νικητή σχετικά με ό,τι το χειρότερο ακούσαμε φέτος στον power metal χώρο. Άκακο, άοσμο, άγευστο, τραγικά ανώριμο και κενό, το "Sword Of Power" μονάχα ως τέτοιο δεν έμοιαζε, αφού δεν μπορεί να κόψει ούτε με βαλέ.

Crom - The Era Of Darkness

Οι καλές προθέσεις και οι 2-3 καλές στιγμές δεν αρκούν για να επαναφέρουν τους Γερμανούς στο προσκήνιο, αφού η βαριά σκιά του ντεμπούτου τους ισοπεδώνει οτιδήποτε κι αν έχουν κυκλοφορήσει έκτοτε. Από τις επευφημίες, στη λήθη είναι μερικά χρόνια δρόμος και οι Crom τον διέσχισαν, φαντάζοντας πλέον μια μπάντα του σωρού, παρά εκείνο το σχήμα του 2008 που είχε προοπτικές για το καλύτερο.

War Dance - Sons Of Thunder

Έστω και ασυνείδητα, έχω την εντύπωση πως οι War Dance καλύπτουν δύο τεράστια κενά στον επικό χώρο: των Manowar & Warlord. Αμφότερες λατρεμένες μπάντες στα μέρη μας, που για διαφορετικούς λόγους «απουσιάζουν», συνδυάζονται με κομμάτια εγχώριας μουσικής παράδοσης, δημιουργώντας ύμνους. Ως τέτοιοι λογίζονται τα Stygian Waters, Round of Death & Nekyia, εμπλουτισμένοι με στίχους από τα έργα σπουδαίων Ελλήνων. "My word is true and true I stand".

Diviner - Avaton

Κομματάκι δύσκολο να βρεις λέξεις που να αποτυπώνουν με ακρίβεια την προσπάθεια μιας μπάντας. Εύληπτο metal και όχι απλό. Άμεσο, αλλά όχι κοινότοπο. Οι έμπειροι metallers αυξάνουν τον δείκτη επικότητας στον νέο τους δίσκο, ενδεχομένως τον αρτιότερό τους, όπου κυριαρχούν η ψυχή και το συναίσθημα. Η πρώτη ύλη βρίσκεται στα κατάλληλα χέρια, εκείνα που έχουν την ικανότητα να τη μετουσιώσουν σε παθιασμένο και κορυφαίο heavy metal.

Darklon - The Redeemer

Πατάς το play και μένεις καρφωμένος σε ακουστικά και ηχεία έως την τελευταία νότα του Way Back Home. Υπεύθυνο για αυτό, το εθιστικό US heavy/power, επικών προεκτάσεων, metal από τον δεύτερο δίσκο της μπάντας. Δίχως υπερβολή, δυσκολεύομαι ακόμα να αποφασίσω τί με συγκίνησε περισσότερο: το συναίσθημα που πηγάζει από τα solo του Κώστα Κρασόνη, οι ερμηνείες του Νίκου Αντωνογιαννάκη ή το ξέχειλο επικό συναίσθημα; Όλα τα ανωτέρω μάλλον.

Protean Shield - Protean Shield

Απανωτά ελληνικά χτυπήματα φέτος στο επικό metal, καλωσορίζουμε λοιπόν τους Αθηναίους και το ομώνυμο ντεμπούτο τους, το οποίο χαρακτηρίζεται από πληρότητα και σου δίνει την εντύπωση ότι τούτοι οι τύποι παίζουν μαζί για χρόνια. Περιπετειώδεις και άμεσοι την ίδια στιγμή, λυρικοί και συνάμα επιθετικοί, καταπιάνονται με ιστορίες έπους και θρύλων, ξορκίζουν μια και καλή την ντροπή του κινηματογραφικού 47 Ronin και εμείς χαιρόμαστε που τους βάλαμε στη ζωή μας.

Receiver - Whispers Of Lore

Η Κύπρος εμφανίστηκε ισχυρότερη από ποτέ φέτος. Παρέα με March To Die & Solitary Sabred, το ντεμπούτο των Receiver απέδειξε του λόγου το αληθές. Εκφραστές του επικού ήχου και αυτοί, τον εμπλουτίζουν με κατάλληλη και αγυάλιστη παραγωγή, τα φωνητικά της Νικολέτας Κυπριανού ηχούν ως κάλεσμα για περιπετειώδη ταξίδια σε αρχαϊκές εποχές και τόπους, με τον κίνδυνο και το σκοτάδι να παραμονεύουν. Έχοντας δει τους Tanith live πρόσφατα, οι Κύπριοι φαντάζουν σαν το επιμεταλλωμένο ξαδερφάκι τους.

Solitary Sabred - Temple Of The Serpent

Καταιγιστικό, αποκρυφιστικό US power metal μας προσέφεραν οι σταθερά ανταγωνιστικοί Solitary Sabred, σε ένα δίσκο που έκλεισε την περασμένη χρονιά με τον πιο εμφατικό τρόπο. Δύστροπα τεχνικά riffs διαδέχονται το ένα το άλλο, σιγοντάροντας τον «δαιμονισμένο» Πέτρο "Asgardlord" Λεπτό που κονιορτοποιεί σύμπαντα με τις απόκοσμες ερμηνείες του. «Δυστυχώς» ήρθε αργά μέσα στη χρονιά, αλλά ποτέ δεν είναι αργά για να απολαύσει κανείς μια τόσο απαιτητική και συναρπαστική πρόταση.

Marauder - Metal Constructions VII

Οι ιστορικοί Marauder επέστρεψαν πέρυσι δισκογραφικά, προσφέροντας τίποτα λιγότερο από τα αναμενόμενα και χαρίζοντας μας ακόμη ένα στιβαρό άλμπουμ heavy metal συγκινήσεων. Με τον Τάσο Κροκόδειλο πίσω από το μικρόφωνο να ερμηνεύει στα γνωστά του, απολαυστικά πρότυπα και την μπάντα έμπειρη και καλοκουρδισμένη ως προς αυτά που μπορεί και θέλει να προσφέρει, το "Metal Constructions VII" αποτέλεσε μια ικανή προσθήκη στη δισκογραφία τους.

The Silent Rage - Nuances Of Life

Η μεταγραφή αεροδρομίου με το Μιχάλη Ρινακάκη απέδωσε καρπούς για τους ταλαντούχους μελωδικούς power metallers, αφού το πιο πρόσφατο τους "Nuances Of Life" είχε όλα τα φόντα για να ανταγωνιστεί τη διεθνή σκηνή του είδους. Καλοζυγισμένες συνθέσεις, εξαιρετική παραγωγή, μεστότητα και πάθος για το πολυπόθητο breakthrough χαρακτηρίζουν το άλμπουμ, δείχνοντας τους Silent Rage έτοιμους να μας απασχολήσουν πολύ και για όλους τους σωστούς λόγους στο άμεσο μέλλον.

Πρόκειται για την καρδιά και τους πνεύμονες (λογικά και για άλλα όργανα) του heavy metal, για δημιουργίες που (υπο)στηρίζουν το οικοδόμημά του, εμφυσώντας του δύναμη και πάθος. By Fire & Sword για αρχή, με ιδιαίτερο χαρακτήρα, όπως αυτός ορίζεται από την ερμηνεία του αιδεσιμώτατου και τη θεματολογία - κριτική σε θρησκευτικούς τηλεσωτήρες. Πιασάρικο και μελωδικό heavy/power, επιμεταλλωμένοι Ghost θα έλεγε κανείς και δε θα είχε άδικο. Σπασμένα κρανία και κόκαλα, αιματηρές μάχες και έτερα συναφή από τους March To Die και το Tears of The Gorgon, με μπόλικες στιγμές ανάτασης, όπως για παράδειγμα στο Helmetsmasher. Από κοντά και οι Γερμανοί Kerrigan που ορθώς απαρνήθηκαν το ακραίο τους αρχικό πρόσωπο, παραδίδοντας εξαιρετικό heavy metal, καμωμένο στα ‘80s, πειστικό σε όποια ταχύτητα και αν παιχτεί.

Δεν αλλάζουμε χώρα, από Γερμανία καταφθάνουν τσαμπουκαλεμένα οι Sintage, οι κιθάρες πρωταγωνιστούν με τραχύ τρόπο, φτάνουν έως speed και glam παρυφές, δίχως να απουσιάζει και η punk χροιά των φωνητικών. Δερμάτινα και μπύρες δηλαδή. Από το πουθενά σχεδόν κατέφθασαν οι Helms Deep και το Treacherous Ways, παρέα με το rhythm section των θρυλικών Raven και είναι δεδομένο ότι μιλάμε για ταξίδι στον χρόνο, κάπου στα μέσα των ‘80s βεβαίως βεβαίως. Και καλπάζοντα riffs και μελωδικά leads, τίγκα στην ενέργεια, καλά να περάσετε. Στο βασίλειο κυριαρχεί το χάος, αλλόκοτα πλάσματα διαβαίνουν εντός του, καλή ώρα σαν την Κουκουβαρκούδα ή αλλιώς Owlbear. D&D καταστάσεις, απολαυστικό ντεμπούτο, βασισμένο στο US power metal με μια πειρατική τζούρα. Σπάνε και αυτοί τα ταμπού του χώρου, η Katy παρέα με τη Melissa (Sonja) και την Kat (Thronehammer).

Σχετικός χαμούλης έγινε με EP & demos, τα δείγματα αν και ελάχιστα τις περισσότερες φορές, υπήρξαν άκρως ενθαρρυντικά: έντεκα γεμάτα λεπτά επικού metal από τους Πορτογάλους Dolmen Gate (παρόντες στο φετινό UTH), οι Amethyst αποδεικνύονται proto - metal μάστορες με τίτλο που παραπέμπει σε home made συλλογή κασέτας και οι Midnight Vice ως οι πιο γενναιόδωροι με έξι(!) συνθέσεις ακούγονται εξίσου σκοτεινοί όσο και διασκεδαστικά hard rock. Οι «τσίπηδες» της παρέας, από δύο συνθέσεις έκαστος, φέρουν τη στάμπα του πιο αναμενόμενου ντεμπούτου: από τη μία οι Sentry και το demo τους, η μερικώς δηλαδή συνέχεια των Manilla Road, που βαδίζουν αναμενόμενα στα χνάρια αυτής της τεράστιας μπάντας. Παρόντες και αυτοί στο φετινό UTH. Από την άλλη, ο λατρείας Brendan Radigan κάνει παρέα με Sentry & Visigoth, δημιουργούν τους Savage Oath, τα σάλια μας τρέχουν καθώς σε δύο μόλις συνθέσεις ξεδιπλώνονται όλες οι χάρες του heavy metal με επική αύρα, πετυχαίνοντας το πλέον δύσκολο. Να ακουστούν φρέσκοι και απαραίτητοι σε ένα είδος που ηλικιακά το λες και μεσήλικα. Ελπίζω μονάχα να μην εξαφανιστούν σαν τους Stone Dagger.

Ως σημαντικότερη απώλεια στον χώρο του κλασικού metal για το 2023, βάσει εκτοπίσματος και συνολικής προσφοράς, κρίνεται εκείνη του Majk Moti -κατά κόσμον Michael Kupper- κιθαρίστα των Running Wild κατά την περίοδο που αναδείχθηκαν στον αφρό της ευρωπαϊκής σκηνής. Μεγάλη απώλεια και εκείνη του Algy Ward, ηγέτη του ιστορικού NWOBHM σχήματος των Tank.

Από τη ζωή έφυγαν δύο τραγουδιστές χωρίς τεράστια καριέρα, έχοντας όμως περάσει προ πολλού στην ιστορία για την συμμετοχή τους σε δύο εμβληματικά άλμπουμ. Ο Charlie Dominici συνέδεσε το όνομά του με το ιστορικό ντεμπούτο των Dream Theater, "When Dream And Day Unite" και ο Tim Aymar με το καταπληκτικό "The Fragile Art Of Existence" των Control Denied, έχοντας ακόμη μακρά θητεία στος σπουδαίους power metallers Pharaoh.

Δύο εξαιρετικοί ντραμίστες με κομβικό ρόλο σε κορυφαία συγκροτήματα της άλλης πλευράς του Ατλαντικού πέρασαν φέτος «στην άλλη πλευρά». Ο Steve Riley υπήρξε ο βασικότερος στη θέση του στα κλασικά χρόνια των W.A.S.P., ακολουθώντας στη συνέχεια επιτυχημένη καριέρα με L.A. Guns, ενώ ο Kirk Arrington θήτευσε στους Metal Church σε τρεις διαφορετικές περιόδους, συμμετέχοντας και στα επτά άλμπουμ που κυκλοφόρησαν οι Αμερικανοί power thrashers, μέχρι και το "The Weight Of The World" του 2004.

Liege Lord και Shok Paris, ως εξέχοντες εκπρόσωποι του αστείρευτου US metal κινήματος, έχασαν βασικά στελέχη τους που υπηρέτησαν τα συγκροτήματά τους σε ολόκληρη την πορεία τους. Ο Matt Vinci είχε σημαντικό ρόλο ως μπασίστας αλλά και ως στιχουργός στους πρώτους, ενώ στους έτερους, ο Ken Erb υπήρξε ο βασικός κιθαρίστας.

Η ευρύτερη metal σκηνή των '80s στις Ηνωμένες Πολιτείες θρήνησε ακόμη μεταξύ άλλων για τις απώλειες του κιθαρίστα Sebastian Marino, ευρύτερα γνωστού για την συμμετοχή του σε Anvil και Overkill, του Mark Adams, αυθεντικού μπασίστα των doom metal θρύλων Saint Vitus, αλλά του Jim Durkin, κιθαρίστα των thrash πρωτοπόρων Dark Angel.

*Η κεντρική φωτογραφία είναι του Μιχάλη Κουρή από την εμφάνιση των Enforcer στο Up The Hammers Festival