Meshuggah

Η αλήθεια είναι πως κάθε δίσκος των Meshuggah στο μυαλό μου είναι μια ευκαιρία για στοχασμό, για αφοσίωση και ηχητική εξερεύνηση. Πώς μπορείς να χωνέψεις σε μικρό διάστημα μουσικές που θέλουν χρόνο για να «κάτσουν» στο αυτί και το μυαλό σου; Από την άλλη, πως μπορεί να εκπλαγείς το ίδιο με μια μπάντα που όταν πρωτοάκουσες αμφισβήτησε μέσα σου ό,τι ήξερες για τη μουσική και ό,τι θεωρούσες δεδομένο ως τότε; Αυτή η υπνωτική μορφή τέχνης, που μέσα από τις άλλοτε μικρές κι άλλοτε μεγάλες παραλλαγές τις, τη φαινομενική επαναληψιμότητα, δύσκολα μεταβολίζεται. Ακόμη πιο δύσκολα αποκρυπτογραφείται και ξεκλειδώνει το σκοπό και το σχεδιασμό της.

Έχοντας ακούσει το "Ιmmutable" αναρίθμητες φορές πλέον, ο τίτλος του φαντάζει άκρως ταιριαστός. Μια μπάντα που ενέπνευσε ένα ολόκληρο υπο-είδος στο metal κι έχει αφήσει ένα τεράστιο αποτύπωμα στο σκληρό ήχο, παραμένει αναλλοίωτη και μοναδική. Πολλοί προσπάθησαν, κανείς δεν το πέτυχε. Μόνο οι Meshuggah ακούγονται σαν τους Meshuggah, κι αυτό ισχύει ακόμη και τώρα, στο ένατο άλμπουμ τους.

Με τις πρώτες κιόλας νότες του "Broken Cog", ένα αδιαπέραστο τοίχος από κιθάρες, μπάσο και τύμπανα έρχεται και σε ισοπεδώνει. Μεταλλάσσεται σε κάτι πιο ατμοσφαιρικό, ενώ τα φωνητικά φανερώνονται πιο πολύπλευρα, γεγονός ασυνήθιστο για τη μπάντα. Στο "The Abysmal Eye", ο κλοιός στενεύει, οι εφιαλτικές μελωδίες περιπλέκονται, ενώ τα κιθαριστικά σόλο παρότι παρανοϊκά, δένουν το συνολικά εξωγήινο αποτέλεσμα.

Μέσα στον κυκεώνα από riffs, ρυθμούς που διαρκώς παίζουν με την αντίληψη, πάντα όμως πατώντας στα 4/4, υπάρχουν στιγμές που ξεχωρίζουν. Το δεύτερο μισό του "Light The Shortening Fuse", με το αιθέριο πέρασμα και το πολεμικό, σχεδόν tribal κλείσιμο. Το υπέροχο instrumental "They Move Below", που στα εννιάμιση λεπτά που διαρκεί μοιάζει σαν ένα εσωτερικευμένο ταξίδι στην ύπαρξη, κάνοντάς το να συγκαταλέγεται ανάμεσα στις κορυφαίες συνθέσεις της μπάντας. Ή το ασφυκτικό "Black Cathedral", όπου μόνο με τις κιθάρες καταφέρνει να γίνει από τις πιο heavy στιγμές του άλμπουμ. Το κλείσιμο με το ακουστικό "Past Tense", φέρνοντας στο μυαλό τα σημεία που έπαιρνες ανάσα στο "Catch 33".

Η μεγαλύτερη πρόκληση του "Immutable" όμως, είναι η διάρκειά του. Πρόκληση για τον ακροατή, αφού η μια ώρα και κάτι με τόσο περίπλοκο υλικό είναι δύσκολο να μπορέσει να κρατήσει το ενδιαφέρον στο ίδιο υψηλό επίπεδο χωρίς να κουράσει. Πρόκληση και για τη μπάντα, αφού αποτελεί το πιο μακροσκελές δισκογραφικό της πόνημα και αναμφίβολα δείχνει την πίστη της στο υλικό που συμπεριέλαβε σε αυτό. Σίγουρα ένα συμμάζεμα στη διάρκεια θα βοηθούσε καταλυτικά, αφού υπάρχουν στιγμές που βρίσκει κανείς την προσοχή του να χάνεται, μόνο και μόνο από την ποσότητα πληροφορίας που είναι αδύνατο να συγκρατήσει ακόμη και μετά από δυο-τρεις ακροάσεις.

Κάνοντας τη "σούμα", το μόνο που δεν χρήζει αμφισβήτησης είναι πως γι' ακόμη μια φορά, οι Meshuggah ατενίζουν από την κορυφή. Αυτήν τη φορά, η φιλόδοξη επιλογή τους για ένα τόσο μεγάλο δίσκο δεν τους δικαιώνει απόλυτα. Ωστόσο, δεν παύουν να είναι μια αυτόφωτη οντότητα στον ακραίο ήχο που συνεχίζει να δίνει μαθήματα σε όλους. Όπως έγραψε και ο Devin Townsend, "we all rip of Meshuggah"