Wilderun

Έχω το promo στα χέρια μου δύο αιώνες, αλλά τώρα αξιώθηκα να γράψω μια γραμμή για δαύτους. Ίσως να φταίνε τα ανάμεικτα αισθήματα που έχω για αυτό το άλμπουμ. Ίσως να φταίει που είμαι τελείως άχρηστος. Κανείς ποτέ δεν θα μάθει.

Αλλά τι συμβαίνει εδώ; Έχουμε μια δισκάρα στα χέρια μας ή ένα αδιάφορο έργο που απλά ακροβατεί μεταξύ prog rock και prog metal;

Εκ πρώτης ακροάσεως λοιπόν θα έλεγα ότι με παραπέμπει σε ένα γλυκανάλατο ήχο τύπου Dream Theater εποχής "Falling Into Infiinty". Εύκολα διακριτό αυτό γίνεται στο τραγούδι "Identifier". Όμως τα τραγούδια εμπεριέχουν γενικώς διάφορες brutal εκπλήξεις. Για παράδειγμα στο 14λεπτο "Woolgatherer", το οποίο σε μεγάλο βαθμό θυμίζει Pineapple Thief, όπως άλλωστε και μεγάλο τμήμα το δίσκου, προς το τέλος ξαφνικά μετατρέπεται σε κάτι που αγγίζει τους Septicflesh. Αλλά τελικά αμφιβάλλω ότι αξίζει πράγματι την αναμονή του ακροατή μέχρι να ξεδιπλωθεί πλήρως.

Ομοίως στην τετραλογία ονόματι "Distraction" από ένα καθαρό πρόγκι τραγουδάκι γυρίζει σε συμφωνικό black/death. Τα brutal σημεία όμως γρήγορα ταυτίζονται με τις παλιές καλές εποχές των Opeth, όταν οι Σουηδοί ακόμα είχαν την αδιαπραγμάτευτη εκτίμηση μου. Το τελευταίο μέρος ρίχνουν τους τόνους με πληκτράκια και κάτι έγχορδα, έτσι λίγο σαν Enya, αλλά μετά το αμιγώς οργανικό τμήμα του με πήγε προς Satriani μεριά στο solo του, για να καταλήξει πάλι στους Theater. Κάτι αντίστοιχο συμβαίνει και στο "Passenger" που χαιρετάει και τον Lucassen στα γρήγορα και να κλείσει με μια ωραία φασαρία.

Θεωρώ πως τα πιο extreme περάσματα του "Epigone" παρουσιάζουν μεγαλύτερο ενδιαφέρον από τα αμιγώς "καθαρά" σημεία, αλλά οι ασφυκτικές ομοιότητες με τις προαναφερθείσες μπάντες μου χαλάνε την σούπα. Φυσικά ξεκαθαρίζω ότι σε καμία περίπτωση δεν τίθεται ζήτημα αντιγραφής, καθώς το υλικό είναι καλογραμμένο, καλοπαιγμένο και με εξαιτερική παραγωγή, αλλά είναι τόσο οικείο που νομίζω ότι το έχω ξαναακούσει.

Αποδίδω επίσης την γενικότερη δυσαρέσκεια μου στο γεγονός ότι συχνά οι μελωδίες του δίσκου απλώς δεν μου ανακινούν απολύτως κανένα συναίσθημα. Και πιστέψτε είχα το χρόνο να ακούσω το άλμπουμ δεκάδες φορές μέχρι να γράψω αυτή την ρημάδα την κριτική. Είμαι νεκρός μέσα μου λοιπόν ή οι Wilderun απλώς θα μπορούσαν και πολύ καλύτερα;