Molly Nilsson, Δεσποινίς Τρίχρωμη @ Death Disco, 25/10/25

Πώς μπορούν να χωρέσουν στα σκοτάδια της Death Disco, η Παλαιστίνη, οι δωρεάν και ασφαλείς αμβλώσεις, το Κόμμα και η Rosa Luxemburg, το gentrification, οι πρώην και οι “Un-American activities that we all should do”; Πώς μπορεί μια performance να μην σου δίνει το live set που θα ήθελες αλλά να μην φεύγεις από το venue μισή; H απάντηση υπάρχει και δόθηκε με synth pop μελωδία από τη Molly Nilsson. Δύο sold out εμφανίσεις στη Death Disco, ένα κοινό που την αγκαλιάζει εδώ και χρόνια και η υπέροχη περσόνα της μαζί με τα mp3 της έκαναν τη δουλειά.

Οι πόρτες άνοιξαν λίγο μετά τις 20:30 με την Δεσποινίς Τρίχρωμη να ανεβαίνει στο stage για το opening act του Σαββάτου. Μια λιτή, τρυφερή παρουσία και σύνθεση – στην μινιμαλιστική λογική που θα διέπει όλη τη βραδιά – με synths, μπάσο και τη μελωδική φωνή της Τρίχρωμης. Pop ήχος, στίχος κινηματογραφικός, σαν μικρές αφηγήσεις μιας εύθραυστης καθημερινότητας. Δεν θα μπορούσε να είναι διαφορετικά όταν ηχούν συνθέσεις από το “Winona”. Το κοινό μπαίνει σε ρυθμό στο “Φυτό” και φανερώνεται ο παλμός που θα μας ακολουθήσει στο “Σιωπή Για Σένα”. Σε sing-along ακούγεται “Mε πειράζει να είμαι σιωπή για σένα” και συνδεόμαστε με έναν τρόπο που, όμως, αυτή την φορά δεν μπόρεσε να φτάσει αυτό που έχουμε ζήσει σε άλλες εμφανίσεις της. Κάθε στιγμή δεν είναι η ίδια και κάθε επόμενη θα είναι κάτι διαφορετικό.

Ο χώρος της Death Disco έχει γεμίσει και το κοινό αναμένει με ενθουσιασμό την Molly Nilsson. Ανεβαίνει στο stage, ο μινιμαλισμός, ο χαμηλός φωτισμός και η άμεση επικοινωνία της με το κοινό, κάνουν κατευθείαν σαφές γιατί επιλέγει μικρούς συναυλιακούς χώρους – είναι η προσέγγιση μιας δημιουργού που βάζει σε προτεραιότητα τη σύνδεση, θέλει να κοιτάξει στα μάτια το κοινό. Το setlist ξεκινάει με το fem μανιφέστο “Earth Girls”. “In front of every brave woman, There’s some guy just blocking the view” και με αυτές τις συναυλιακές – και όχι μόνο – αλήθειες μπαίνουμε στον μουσικό κόσμο της Molly, που θα κινηθεί κυρίως μεταξύ των δύο τελευταίων άλμπουμ της, του πρόσφατου “Amateur” και του “Un-American Activities”, με κομμάτια αναφορές στο “Extreme”, το “2020” όπως και τα παλαιότερα (και αγαπημένα) “History” και “Zenith”.

Σε μια πρώτη από τις φορές που θα απευθυνθεί στο κοινό, μας λέει: «Πάντα μπορεί [η μουσική] να είναι πιο δυνατή. Όπως και η ζωή» και με αυτό το σήμα περνάμε με dreamy synth χορευτικούς τόνους στα “Excalibur” και “Days of Dust”. Ο ήχος που έχει διαμορφώσει όλα αυτά τα χρόνια, αυτή η τόσο χαρακτηριστική μουσική ισορροπία ανάμεσα στη μελαγχολία και την αισιοδοξία, τον synth pop ρομαντισμό που κουβαλάει όμως και το σκοτάδι του, όπως και πιο ηλεκτρισμένες στιγμές, θα διαπεράσει όλο το set και δεν μπορεί να μην σε συνεπάρει.

Η οικειότητα και η σύνδεση με το κοινό της, πατάει και σε κάτι ακόμα – εκείνη την αφοπλιστικά ειλικρινή, ριζοσπαστική και συναισθηματική πτυχή των στίχων, όπως και με τον σχολιασμό της. Από τις ηρωίδες που “βοηθούν να σηκωθούμε το πρωί”, μετακινούμαστε χορευτικά σε house ρυθμούς πάνω στους οποίους πατάει η ειρωνική αναπαράσταση από τις λίστες του αμερικανικού αντικομμουνισμού λίγο πριν τον Μακαρθισμό – “the blacklist is the guestlist!” (“Τhe Communist Party”). Σε κάποιο σημείο, σε ένα διακριτικό sing-along των στίχων “How much is the world, How much is a life” παρατηρώ το κοινό – φαίνεται να χορεύει σε έναν ρυθμό synth pop που ταυτόχρονα έχει γίνει και υπαρξιακός. Εκεί κάπου, βρίσκονται και οι έρωτες που ματαιώθηκαν (στο highlight της βραδιάς και αγαπημένο του κοινού “I Ηope You Die” λίγο πριν το κλείσιμο), σε όλα εκείνα που δίνουν την ελπίδα πως έχουμε ακόμη έναν κόσμο να κατακτήσουμε (“Obnoxiously Talented”), ακόμη κι αν τα μέρη ή οι καταστάσεις που έχουμε αφήσει πίσω μας αφήνουν τα σημάδια τους (“Swedish Nightmare”). Συνυπάρχουν, η αυτοδιάθεση των σωμάτων μας (“Fearless Like a Child”), η αποστείρωση του Βερολίνου και οι αφίσες μιας Αθήνας που (μάλλον) ακόμη αντιστέκεται. Σε επικοινωνία με όλα τα παραπάνω, η «Λευτεριά στην Παλαιστίνη», μεταξύ άλλων μέσα από το συγκινητικό “Palestine (Somewhere Over the Rainbow)”, γιατί αν δεν αναφερόμαστε σε μια γενοκτονία σε κάθε ευκαιρία και με κάθε μέσο, τότε δυστυχώς την έχουμε κανονικοποιήσει. Με ένα σύνθημα και το, επίσης, αγαπημένο του κοινού “1995” η βραδιά έκλεισε, η Molly Nilsson χειροκροτήθηκε θερμά και με τον φιλικό και απίστευτα κουλ τρόπο της, ανανέωσε το ραντεβού μας για το σύντομο μέλλον.

Αστερίσκος-αναφορά σε αυτό που χθες σχολιάστηκε αρκετά: ναι, το να μην υπάρχει μπάντα, να απουσιάζουν τα μουσικά όργανα σε ένα set συνήθως στερεί κάτι, ωστόσο όταν η ίδια γράφει, κάνει παραγωγή, δημιουργεί όλο το υλικό και βγάζει τη μουσική της μέσα από το δικό της label, δεν τίθεται ζήτημα ως προς τη δημιουργία. Έχοντας επιλέξει συνειδητά μια προσέγγιση που αμφισβητεί έναν επιβεβλημένο «επαγγελματισμό», τους μάνατζερ και την τόσο ψυχοφθόρα ανάγκη για τελειότητα, μοιράζεται με τον τρόπο που επιλέγει η ίδια την μουσική και τον στίχο της στα live, μας επικοινωνεί την δημιουργική της διαδικασία με τη φωνή και την υπόστασή της και αυτή είναι μια επιλογή σεβαστή και συγκινητική.

Αυτό είναι το στοίχημα που κερδίζει η Molly Nilsson. Σε ένα ηχοτοπίο ατμοσφαιρικού synth pop, ηλεκτρονικό και ονειρικό, έρχεται η ίδια, διακριτικά αλλά και αιχμηρά, με χορό, ευαλωτότητα και την ίδια στιγμή γεμάτη αυτοπεποίθηση και μαγεύει ένα κοινό που θα συνεχίσει να την ακολουθεί. Count me in – και ακούστε το “Amateur”.

Φωτογραφίες: Χρήστος Λεμονής