Disillusion

Μια ιδιαίτερη περίπτωση οι Disillusion, στον μικρόκοσμο του progressive metal. Αξιοσέβαστοι με δισκογραφική συνέπεια, παραμένοντας όμως "underground". Μετά το εξαιρετικό "The Liberation" του 2019, επανέρχονται με οκτώ συνθέσεις που εξερευνούν και σμιλεύουν τον ήχο τους με ακόμη μεγαλύτερη λεπτομέρεια.

Κάτι που σε έναν αν μη τι άλλο κορεσμένο χώρο όπως το prog είναι πλέον δυσεύρετο, είναι η μοναδικότητα και ο χαρακτήρας. Ευτυχώς για τους Disillusion, το "Ayam" συνεχίζει να αφομοιώνει τις όποιες ηχητικές επιρροές αλλά να μεταφράζεται σε ένα πολυσχιδές έργο που ακούγεται χαρακτηριστικά δικό τους.

To "Am Abgrund" που ανοίγει τον δίσκο, ξεκινά καταιγιστικά. Αλλεπάλληλα riffs αλλά και ατμοσφαιρικά, Opeth-ικά περάσματα χτίζουν μια δαιδαλώδη αλλά ουσιαστική εισαγωγή στο τι θα επακολουθήσει. Το άλμπουμ είναι εμπροσθοβαρές ως προς τον όγκο των συνθέσεων, αφού και το "Tormento" αποτελεί μια από τις πιο έντονες στιγμές του. Στο "Driftwood", ο πολυεπίπεδος ήχος ξεδιπλώνεται, με τις κιθάρες να περιπλέκονται σαν ένα εκλεπτυσμένο κέντημα. Η μελαγχολική αίσθηση που πλανάται θα συνεχίσει να κεντρίζει το ενδιαφέρον.

Tο μεγαλύτερο σε διάρκεια κομμάτι, "Abide The Storm", μοιάζει πραγματικά με ένα πέρασμα μέσα από μια καταιγίδα, από την ένταση και το φόβο στην αισιοδοξία του ξέφωτου που διαφαίνεται στον ορίζοντα. Η μελωδική ευαισθησία της μπάντας είναι έκδηλη ακόμη και στα πιο επιθετικά riffs, ενώ τα πνευστά δημιουργούν μια μεγαλειώδη αίσθηση.

Στο δεύτερο μισό του δίσκου, οι εντάσεις πέφτουν λίγο, αφήνοντας όμως χώρο στις ενορχηστρώσεις να αναπνεύσουν λίγο περισσότερο. Οι στιγμές που η βαρύτητα επανέρχεται ("From The Embers") μοιάζουν να κοιτούν λίγο περισσότερο στο φως. Το φινάλε με το "The Brook" έρχεται να ενσωματώσει σαν μια σύνοψη όλα τα συναισθήματα που το "Ayam" έχει δημιουργήσει ως εκεί, αφήνοντας μια αίσθηση νοσταλγίας που σε ωθεί να το ξανακούσεις.

Η πληροφορία που υπάρχει σε κάθε κομμάτι είναι μπόλικη, αλλά ποτέ περιττή. Η υποδειγματική δουλειά που έχει γίνει στον ήχο από τον Jens Bogren βοηθά να αναδυθεί και η παραμικρή λεπτομέρεια, όταν χρειάζεται. Για το κομμάτι της απόδοσης της μπάντας δεν χρειάζεται συζήτηση. Σε πολύ υψηλό επίπεδο, χωρίς φλυαρίες αλλά και με στιγμές εντυπωσιακής δεξιοτεχνίας, εστιάζουν πάντα στη σύνθεση και στο συνολικό αποτύπωμα που αυτή αφήνει στον ακροατή.

Μέσα σε μια περίπου ώρα διάρκειας, το "Ayam" έρχεται να επιβεβαιώσει πως οι Disillusion ξεχειλίζουν από έμπνευση και ταλέντο. Χωρίς να αρνούνται το παρελθόν τους, συνεχίζουν να εξελίσσονται και να εμπλουτίζουν τον ήχο τους, χαρίζοντάς μας ένα άρτιο άλμπουμ που τους ξεχωρίζει από το σωρό.