Unprocessed

Οι Unprocessed είναι μια μπάντα από το Wiesbaden της Γερμανίας, οι οποίο συστήθηκαν στο κοινό τους δισκογραφικά με το "In Concretion" του 2014. Μουσικά κινούνταν στα πλαίσια του ευρύτερου progressive metal ήχου, ενώ στην πορεία ενέταξαν πιο math/djent στοιχεία. Βασικός πυλώνας των συνθέσεων ήταν οι περίτεχνες κιθάρες, ενώ ήδη από τον δεύτερό τους δίσκο ("Perception") άρχισαν να κάνουν πιο ατμοσφαιρικό τον ήχο τους, χωρίς να διστάζουν να ενσωματώσουν ακόμα και post-metal επιρροές με πιο ακραία φωνητικά. Ήδη η εξέλιξη της φωνής του Manuel φαντάζει αλματώδης, όταν το 2018 αρχίζει ο ήχος τους να γίνεται πιο ηλεκτρονικός.

Και κάπως έτσι φτάσαμε στο 2022 και το "Gold" με το προκλητικά αδιάφορο εξώφυλλο, το οποίο ωστόσο δίνει μια πρώτη εικόνα για το περιεχόμενό του. Προφανώς, και δεν αναφέρομαι στην ποιότητά του, αλλά στη διαφοροποίησή του σε σχέση με το παρελθόν. Παρόλο που η μπάντα παραμένει ίδια και απαράλλαχτη, η τροχιά της γίνεται, πλέον, μη γραμμική, σε βαθμό που μπορεί να δυσκολέψει ορισμένους φίλους της μέχρι τώρα πορείας τους.

Ομολογώ πως η πρώτη μου επαφή με τους Unprocessed έγινε μέσα από το "Portrait". Σίγουρα δεν αποτελεί ένα από τα πιο αντιπροσωπευτικά κομμάτια της δισκογραφίας της μπάντας - αντιθέτως αποτελεί εξαιρετικό δείγμα του "Gold". Tο ύφος (κομματιού και δίσκου) κινείται πιο κοντά σε μια πιο σκοτεινή έκφανση της pop, με ορισμένα κιθαριστικά ριφ να «κολλάνε» στο μυαλό, ενώ κομμάτια όπως τα "Dinner" και "Redwine" σε κερδίζουν αυτομάτως με τις Billie Eilish αναφορές τους, στο πιο σκληρό τους. Όσον αφορά τις «ματιές» στο παρελθόν τους, αυτές περιορίζονται στο πιο βαρύ "The Longing", το οποίο, ωστόσο, είναι επίσης άξιο αναφοράς.

Το συνολικό αποτέλεσμα δικαιολογημένα μπορεί να φαντάζει ξένο σε όσους γνώρισαν τους Unprocessed στις πιο math/prog metal στιγμές τους, αλλά είμαι σίγουρος ότι η ταυτότητα της μπάντας κρύβεται «επιμελώς» και εδώ μέσα.Αναμφίβολα είναι ό,τι πιο τολμηρό έχουν κάνει οι Γερμανοί, αφού στοχεύουν ένα ευρύτερο κοινό, ξεπερνώντας τα στενά όρια του rock/metal. Τόσο η χαρακτηριστική pop χροιά του Manuel όσο και η άνεσή του με την κιθάρα ήταν και παραμένουν τα δύο ατού της μπάντας. Και αυτά τα δύο αξιοποιούνται κατάλληλα στον δίσκο, δίνοντας την ευκαιρία στο σχήμα να ξεφύγει από το underground με ένα εξαιρετικά ποιοτικό άλμπουμ.