Jethro Tull

Δύο δεκαετίες έχουν περάσει από την τελευταία φορά που είδαμε στα ράφια των δισκοπωλείων κάποιο νέο άλμπουμ που έφερε το λογότυπο των Jethro Tull στο εξώφυλλο του, είτε αναφερθούμε στο χριστουγεννιάτικο τους άλμπουμ από το 2003, είτε κατευθείαν στο "J-Tull Dot Com" του 1999. Από τότε, πολλά είναι που έχουν αλλάξει σε ό,τι αφορά τον κόσμο αλλά και τη μουσική βιομηχανία, παρόλο που το όνομα και η κληρονομιά της μπάντας ποτέ δεν έπαψε να μας απασχολεί σε αυτό το μεσοδιάστημα.

Βλέπετε, το συγκρότημα είχε μεταβληθεί για χρόνια σε ένα επιτυχημένο touring act για τις πολλαπλές επετείους σημαντικών του δίσκων, ενώ έργα όπως το δεύτερο μέρος του κλασικού "Thick As A Brick", κυκλοφόρησαν ως προσωπικές δουλειές του Ian Anderson. Σε κάθε περίπτωση, όμως, η σημειολογία μιας νέας Jethro Tull κυκλοφορίας είναι βαρυσήμαντη από μόνη της, καθώς αναφερόμαστε σε ένα από τα σημαντικότερα και πιο ιστορικά classic rock ονόματα που παραμένουν ουσιωδώς ενεργά μέχρι σήμερα.

Εξετάζοντας στιχουργικά διάφορα επίπεδα της ανθρώπινης ύπαρξης, το "Zealot Gene" δεν απογοητεύει υπό όποιο πρίσμα και να το εξετάσεις. Αφηγηματικό, με το φλάουτο του Anderson αναμενόμενα σε πρωταγωνιστικό ρόλο, με ενδιαφέρουσες μικρές λεπτομέρειες που προσέχεις μετά τις πρώτες ακροάσεις και με την οικειότητα του παλιακού να λειτουργεί υπέρ του, το πιο πρόσφατο πόνημα των Jethro Tull μοιάζει ως κάτι που θα περίμενε ένας σταθερός ακροατής τους.

Η ρομαντική προέκταση της μουσικής τους είναι και πάλι παρούσα, όπως άλλωστε και ο αναντίρρητος folk χαρακτήρας της, ενώ οι αναφορές στη Βίβλο σε καθένα από τα 12 τραγούδια φαντάζουν ένα στοιχείο που εντείνει τον όποιο concept αέρα του δίσκου. Από την άλλη, το υλικό φαίνεται πως λειτουργεί καλύτερα ως σύνολο, αφού απομονώνοντας τις στιγμές του, εκείνες χάνουν στο κομμάτι του αξιομνημόνευτου, γεγονός στο οποίο έτσι κι αλλιώς υστερούν πολλές νέες δουλειές από ιστορικά σχήματα του παρελθόντος.

Τα σημάδια του χρόνου φαίνονται έντονα στη φωνή του Ian Anderson, αφού οι ερμηνείες του πια βασίζονται αποκλειστικά στην ξεχωριστή του χροιά, με τον ίδιο να μην μπορεί - και να μην χρειάζεται - να κρύψει τα χρόνια καλλιτεχνικής δημιουργίας που κουβαλά πλέον στις πλάτες του. Αυτή, όμως, η πεπειραμένη χροιά, σε συνδυασμό με το ασπρόμαυρο του εξωφύλλου και τους όχι πάντοτε αισιόδοξους στίχους του δίσκου, οδηγεί σε ένα αποτέλεσμα χαρμολύπης, όταν συνειδητοποιεί κάποιος ότι το φθαρτό της ανθρώπινης ύπαρξης ισχύει για τον καθένα, ακόμη και για θρύλους της σκληρής μουσικής.

Απολαμβάνοντας κατά τι περισσότερο το δεύτερο, πιο ατμοσφαιρικό και γαλήνιο σκέλος του άλμπουμ, προσωπικά βρήκα τον εαυτό μου να χάνεται ανά στιγμές σε αυτήν τη folk μυσταγωγία που χαρακτηρίζει τις περισσότερες στιγμές της πλούσιας δισκογραφίας της μπάντας. Έτσι, το καταληκτικό "Fisherman Of Ephesus" φαντάζει ως το ιδανικό επιστέγασμα ενός νοσταλγικού δίσκου, ο οποίος μακάρι να μην αποτελέσει το - εκούσιο ή αναπόφευκτο - κύκνειο δημιουργικό άσμα των Jethro Tull.