Motorpsycho

Ancient Astronauts

Stickman Records (2022)
Βάλαμε φωτιά στα φρένα, και μας έμεινε το γκάζι
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Motorpsycho! λέγεται μία ταινία από το 1965 με τρεις τσαμπουκάδες μηχανόβιους. Είναι μία ιστορία εκδίκησης, που περιλαμβάνει συμμορίες, βιασμούς, και αλητεία, δηλαδή κάτι σαν τα Τσακάλια, του Δαλιανίδη, αλλά με καλύτερα χτενίσματα μεγαλύτερη απήχηση. Μία άλλη τριάδα αλητήριων από τη Νορβηγία γούσταρε τόσο αυτήν την ταινία, που αποφάσισε να χρησιμοποιήσει τον τίτλο της για το συγκρότημά της. Ιδού οι Motorpsycho, ένα συγκρότημα που ελάχιστοι μπορούν να συγκριθούν μαζί του, όχι μόνο λόγω της ποιότητας της μουσικής, αλλά και της παραγωγικότητάς του.

Για να το κάνουμε λιανά, από το 2014 που τους ανακάλυψα δεν είχα ουσιαστικό χρόνο να μελετήσω εις βάθος το μακροσκελέστατο back catalogue τους, καθώς έμελλε να κυκλοφορούν σχεδόν ένα δίσκο κάθε χρόνο, όλοι εκ των οποίων πήραν τη σφραγίδα εγγύησης των συντακτών του Rocking, με συνοδευτικά σχόλια όπως: «συγκρότημα-εγγύηση» ("Behind The Sun"), «ποιοτική σταθερά» ("Here Be Monsters"), «το ποιοτικότερο progressive rock σχήμα» ("The Tower"), «κυριολεκτικά προοδευτική μπάντα» ("The Crucible"), «κορυφαίοι» ("The All Is One"), «απαράμιλλη ποιότητα και κλάση» ("Kingdom Of Oblivion"). Έχει γίνει κάτι σαν παράδοση, δηλαδή, η λατρεία στους Motorpsycho σε αυτή τη γωνιά του διαδικτύου, που για να λέμε και του στραβού το δίκιο, είναι δίκαιη και γίνεται πράξη.

Στην έβδομη κατά σειρά κυκλοφορία τους μέσα σε λιγότερο από δέκα χρόνια, οι Motorpsycho κάνουν αυτό που ξέρουν να κάνουν καλύτερα: συγγράφουν μουσική υψηλής ποιότητας. Το "Ancient Astronauts" αποτελεί μεν επίσημη κυκλοφορία του συγκροτήματος, αλλά η ιστορία της σύνθεσής του είναι πιο σύνθετη από άλλο ένα LP, καθώς αποτελεί παιδί μίας συνεργασίας με τη χορευτική ομάδα του Homan Sharifi and Impure Dance Company. Χορευτές και μουσικοί ένωσαν τις δυνάμεις τους εμπνευσμένοι από το μπαλέτο του Στραβίσνκυ "Η Ιεροτελεστία της Άνοιξης", με τους Motorpsycho να συνεισφέρουν αφενός με τη σύνθεση "N.O.X." - το σαραντάλεπτο τέρας από το προ διετίας "The All is One" - αλλά και με δύο ακόμη έπη συνολικής διάρκειας τριάντα πέντε λεπτών, το "Mona Liza / Azrael" και το (βαθιά ανάσα) "Chariot Of The Sun - To Phaeton On The Occasion Of Sunrise (Theme From An Imagined Movie)". Την εικόνα συμπληρώνει μία πιο ευθύβολη ροκιά, το "The Ladder", και ένα τοσοδούλι διαλειμματάκι απόκοσμων ήχων με τον ταιριαστό τίτλο "Flower of Awareness".

Δομικά, το άλμπουμ θυμίζει το "The Crucible", με τέσσερα μόλις κομμάτια να ξεπερνούν σαράντα λεπτά, χωρισμένο όμως ανάμεσα στις δύο υποστάσεις του σχήματος, δηλαδή τα πρώτα δέκα λεπτά αντλούν χρώματα από την πιο '70s rock παλέτα τους, ενώ τα υπόλοιπα είναι αυτοσχεδιασμοί, τζαμαρίσματα, εκτενείς λυρικές συνθέσεις, και απόσταγμα χρόνων και χρόνων ενασχόλησης με το progressive ιδίωμα. Είναι αυτή η πιο αποχαλινωμένη πλευρά που μας έλειψε από το "Kingdom of Oblivion", χωρίς να θυσιάζεται, από την άλλη, εκείνη η τρυφερότητα στις μελωδίες που τους χαρακτηρίζει. Eιδικά το "Chariot of the Sun", αφού μας προϋπαντήσει με ένα πεντάλεπτο απαλής μουσικής περιπλάνησης, επιδίδεται σε ένα όργιο από επαναλαμβανόμενα riff και χτυπήματα, που θα μπορούσε να σκεφτεί κανείς ότι φλερτάρει με το krautrock, και καταλήγει να κλείνει την αυλαία με τις γνωστές και επιθυμητές αρμονίες στα φωνητικά, με πρόσθετα sequences ηλεκτρονικής μουσικής.

Το "Chariot..." είχε την τιμητική του προτεραιότητα ως η διαρκέστερη σύνθεση και το ήμισυ του δίσκου, όμως θεωρώ ότι το συντομότερο "Mona Lisa / Azrael" είναι η καρδιά του δίσκου, τόσο από άποψη θέσης, όσο και ποιότητας. Χαρακτηριστική Motorpsycho κομματάρα, με συμφωνική εισαγωγή με mellotron (φανταστείτε κάτι στο ύφος του "Faith in Others" των Opeth), κιθαριστικά αρπίσματα, και το μπασάκι του Bent Sæther να συναγωνίζεται τη φωνή του σε διακριτικότητα. Ναι, μέχρι ενός σημείου, διότι κάπου εκεί τα ρυθμικά χτυπήματα του νέοπα Tomas Järmyr προοικονομούν κάτι πιο σκοτεινό. Και γένετο ξεσάλωμα. Μπάσο και ντραμς στρώνουν το χαλί για τον Hans Magnus "Snah" Ryan να ερωτοτροπήσει με την κιθάρα του μέσα σε όλη τη μεγαλοπρέπεια ενός σωστού τζαμαρίσματος: βρωμιά, licks, στριγλιές, και κακοφωνία μας παίρνουν από το χέρι και μας τραβάνε σε ένα διαολεμένο μπαλέτο, χωρίς να ξέρουμε τα βήματα, αλλά μας αναγκάζουν να χορέψουμε με την απειλή εξάσφαιρου.

Έχει καταντήσει πια αηδία να προτείνουμε κάθε δίσκο των Motorpsycho, δίνοντας την εντύπωση ότι κάποιος φοβάται να σπάσει το σερί μίας δεκαετίας. Δεν μπορεί όοολοι οι δίσκοι τους να είναι τόσο καλοί, θα πείτε. Πάλι τον ίδιο δίσκο με άλλο εξώφυλλο έβγαλαν, θα αντιτάξουν ορισμένοι κακεντρεχείς. Ωστόσο, αυτό που προτείνουμε δεν είναι η κάθε δουλειά ξεχωριστά, σαν μεμονωμένο έργο αποκομμένο από το συνολικό δημιουργικό σώμα στο οποίο ανήκει. Προτείνουμε τους Motorpsycho ως σύνολο, ως καλλιτεχνική οντότητα που έχει βρει τη χήνα με τα χρυσά αυγά και πάει ταμείο με κάθε της πόνημα. Ή μάλλον, γράψτε λάθος: οι Motorpsycho είναι η χήνα με τα χρυσά αυγά, κι εμείς τα τυχερά ατομάκια που μπορούμε να απολαμβάνουμε τη μουσική τους χρονιά με τη χρονιά.

  • SHARE
  • TWEET