The Mars Volta

Τεράστιοι οι At The Drive-In, συμπαθητικά τα projects και οι Antemasque των Omar Rodriguez-Lopez και Cedric Bixler-Zavala, όμως κακά τα ψέματα, οι The Mars Volta είναι από εκείνα τα συγκροτήματα το κενό των οποίων δεν αναπληρώνεται. Η επανασύνδεση τους και ο πρώτος δίσκος μετά από μια δεκαετία αποτέλεσαν ένα από τα πιο πολυαναμενόμενα rock γεγονότα της χρονιάς για αρκετούς ανθρώπους και τα «παράξενα» singles - για τα ηχητικά δεδομένα του γκρουπ - δημιούργησαν μια αυξανόμενη περιέργεια. Σίγουρα κάποιοι θα απογοητεύτηκαν από την pop μεταστροφή των The Mars Volta και για αυτούς, ας το πούμε ξεκάθαρα:

Αυτό το άλμπουμ δεν έχει καθόλου παραμορφωμένες κιθάρες, καθόλου αυτοσχεδιασμούς και ψυχεδελικά χασίματα. Είναι φαινομενικά ένα καθαρά (;) pop άλμπουμ, με 14 τρίλεπτα τραγούδια. Όσοι έχετε προαποφασίσει ότι κάτι τέτοιο αποκλείεται να είναι καλό, μην μπείτε καν στον κόπο να το ακούσετε! Όσοι όμως κρίνετε τη μουσική με ανοιχτά αυτιά και ανοιχτές ιδέες - κι όχι σύμφωνα με τις ταμπελίτσες που την περιγράφουν - καλωσορίσατε σε έναν δίσκο που συνιστά μια πραγματική έκπληξη.

Έχουμε ξαναδεί το έργο, όταν καταξιωμένος καλλιτέχνης κυκλοφορεί σε προχωρημένο σημείο της καριέρας του ομότιτλο άλμπουμ. Υποτίθεται πως αυτό είναι ένα σημάδι σύνοψης ή καλλιτεχνικής επανεκκίνησης και συνήθως αυτή η δήλωση είναι, μερικώς ή ολικώς, κούφια. Ωστόσο, σε αυτήν εδώ την περίπτωση, οι The Mars Volta σοβαρολογούν και γράφουν έναν δίσκο που (εκ πρώτης όψεως) δεν έχει καμία εμφανή ομοιότητα με καμία προηγούμενη δουλειά τους - σε αντίθεση με την προ πενταετίας επιστροφή των At The Drive-In που αποτελούσε σε μεγάλο βαθμό αναπαράσταση του παρελθόντος. Το "The Mars Volta" αντίθετα κάθεται αναπαυτικά στο παρόν, μετράει τις μουσικές εξελίξεις της τελευταίας δεκαετίας και την όποια προσωπική ωρίμανση των δύο βασικών του δημιουργών.

Η πρώτη ατσούμπαλη μου ακρόαση στάθηκε πολύ στο πόσο εύπεπτο είναι το υλικό του άλμπουμ. Τραγούδια όπως το "Vigil" ή το "Collapsible Shoulders" μοιάζουν απρόσμενα φωτεινά και χαρούμενα, ή άλλα όπως το "Shore Story" ξεπερνάνε και την pop, φτάνοντας στα όρια ενός lounge ήχου. Κι όμως, κάτι ο πλουραλισμός των ιδεών, κάτι η εκπληκτική ροή του άλμπουμ, με έκαναν να κάτσω καρφωμένος στη θέση μου, ξανά και ξανά. Και τότε, σιγά σιγά, κατάλαβα: Αφενός, το "The Mars Volta" δεν είναι και τόσο ουρανοκατέβατο όσο αρχικά φαίνεται και αφετέρου η ποιότητα δεν κρύβεται.

Επί της ουσίας, αν πας πίσω σε οποιονδήποτε Mars Volta δίσκο και αφαιρέσεις τα εκτεταμένα jams και τα distortions, θα διαπιστώσεις ότι όσα εκτυλίσσονται εδώ έχουν ξεκάθαρα και 100% τον οικείο χαρακτήρα του ντουέτου. Υπάρχουν και εδώ στιγμές που κρύβουν μια ψυχεδελική παράνοια, στιγμές μελαγχολικές και στιγμές σκοτεινές, απλώς όλα αυτά τα στοιχεία παρουσιάζονται ηχητικά συμπυκνωμένα κάτω από ένα pop προσωπείο, μακριά από κιθαριστικές εξάρσεις. Η ένταση κρύβεται στις πανέμορφες ερμηνείες και μελωδίες του Bixler-Zavala, στους φορτισμένους στίχους και στη μαγεία των ενορχηστρώσεων. Για το latin στοιχείο δεν χρειάζεται να πούμε πολλά: οι The Mars Volta έπαιζαν πάντα με μεγάλη επιτυχία αυτό το χαρτί και το ίδιο γίνεται κι εδώ, κυρίως στα "Blacklight Shine" και ‘’Que Dios Te Maldiga Mi Corazon’’.

Στην πραγματικότητα, το άλμπουμ είναι γεμάτο highlights. Δεν έχω πρόβλημα να προσμετρήσω το σκοτάδι του "Black Condolences", το ανατριχιαστικό ακουστικό "Tourmaline" ή τις electronica υπόνοιες του "Equus 3" ανάμεσα στις σπουδαιότερες στιγμές του γκρουπ. Οι συνθέσεις είναι έτσι κι αλλιώς εξαιρετικές, τα παιξίματα όμως των στα τύμπανα Willy Rodriguez-Quinones, του Marcel Rodriguez-Lopez στα keyboards και της Eva Gardner στο μπάσο είναι από το ψηλότερο ράφι. Για τον Omar Rodriguez-Lopez δεν έχω λόγια. Όσα λείπουν από το άλμπουμ σε παραμορφώσεις, περισσεύουν σε κιθαριστική φαντασία και ομορφιά. Ο άνθρωπος έχει μια κιθαριστική ωριμότητα που άλλοι συνάδελφοι του δεν θα φτάσουν ποτέ σε μια μόνο ζωή.

Ιδιαίτερη μνεία πρέπει να γίνει στη συγκλονιστική παραγωγή του άλμπουμ. Ενώ γίνεται ένας μικρός ενορχηστρωτικός χαμός - ειδικά στα keyboards - όλα ακούγονται συμπαγή, μετρημένα και καταλαμβάνουν έναν συγκεκριμένο συχνοτικό χώρο. Αυτή η μοντέρνα άποψη συγκαλύπτει πολλά στοιχεία που με άλλες προϋποθέσεις θα ακούγοντας έως και vintage: άκου προσεκτικά τα διάσπαρτα rhodes πιάνο και τους αλά-farfisa ήχους, άκου τα πανέξυπνα μετρήματα του rhythm section και ίσως διαπιστώσεις κι εσύ ότι, με κάποια άλλη παραγωγή, το άλμπουμ θα ήταν ικανοποιητικότατα "prog".

Δεν έχω απολύτως τίποτα να πω σε όσους στρέψουν την πλάτη τους στους νέους The Mars Volta λόγω της αλλαγής του στυλ τους. Στην πραγματικότητα αυτό το άλμπουμ δεν έχει τίποτα για να διχάσει: πρόκειται για μια δουλειά απολύτως εξαιρετική σε κάθε τομέα, μια δουλειά που όχι απλώς διατηρεί τον μύθο ενός ήδη σπουδαίου γκρουπ αλλά φέρνει τους The Mars Volta σε ένα club με πολύ λιγότερα μέλη: το club εκείνων που τόλμησαν να αλλάξουν ριζικά τη μουσική τους και να παραμείνουν το ίδιο σημαντικοί κι ενδιαφέροντες. Για τον γράφοντα αυτό αποτελεί έναν μικρό θρίαμβο και η έκπληξη μου είναι μεγάλη καθώς γράφω ότι το "The Mars Volta" είναι μια θεαματική επιστροφή!

Spotify