Michael Romeo

Υπήρξε μια εποχή από το "The Divine Wings Of Tragedy" του 1996 ως και το "Paradise Lost" του 2007 που οι Symphony X συγκλόνιζαν τον κόσμο του κάθε progressive metaller και προσέλκυαν νέους ακροατές στο ιδίωμα, κερδίζοντας απολύτως άξια μια θέση μεταξύ των καλύτερων συγκροτημάτων στην ιστορία του χώρου. Όχι πως τα "Iconoclast" και "Underworld" δεν ήταν αξιόλογες δουλειές - θα πέσει φωτιά να μας κάψει αν ισχυριστούμε ότι υπάρχει άλλη μπάντα που θα μπορούσε να γράψει ένα έπος επιπέδου "When All Is Lost" - αλλά για τα δεδομένα της μπάντας από το New Jersey ήταν κάπως μονοδιάστατα και έκρυβαν ένα μικρό τέλμα. Ίσως δεν είναι τυχαίο που το τελευταίο κυκλοφόρησε το 2015, δηλαδή επτά χρόνια πριν.

Στο μεσοδιάστημα που οι Symphony X βρίσκονταν μια σχετικά ανενεργή κατάσταση, ο βασικός συνθέτης και κιθαρίστας του συγκροτήματος Michael Romeo βρήκε την ευκαιρία να κυκλοφορήσει το δεύτερο προσωπικό του άλμπουμ (είχε προηγηθεί το άγουρο "The Dark Chapter" πίσω στο 1995). Το "War Of The Worlds, Pt.1" ένα sci-fi concept άλμπουμ βασισμένο (εν μέρει) θεματικά στο ομότιτλο μυθιστόρημα του H. G. Wells, ηχητικά κοντά στον τεχνοκρατικά progressive metal συνθετικό και ηχητικό χαρακτήρα του Romeo, μπολιασμένο όμως με περισσότερα κινηματογραφικά στοιχεία. Βλέπετε δίπλα στο δίπολο επιρροών από Malmsteen/Roth και Stravinsky/Beethoven που πάντα τον χαρακτήριζαν, έχει προστεθεί μια τρίτη πτυχή άντλησης επιρροών από μουσικούς που ειδικεύονται στα soundtrack ταινιών, όπως ο Hans Zimmer, ο Bernard Herrmann ή ο John Williams, δίνοντας μια νέα, καλοδεχούμενη διάσταση στις συνθέσεις του.

Ομολογώ πως δεν έδωσα ιδιαίτερες ευκαιρίες σε εκείνη την κυκλοφορία, ίσως επηρεασμένος από τη γενικότερη πτωτική πορεία των Symphony X και το άφησα στην άκρη σχετικά γρήγορα, όμως σίγουρα υπήρχαν κάποια καλά στοιχεία. Μαζί του ο Romeo είχε τον μπασίστα των Black Label Society, John DeServio, τον πολυπράγμονα και τρομερό τεχνικά drummer John Macaluso και έναν εντελώς άγνωστο τραγουδιστή εν ονόματι Rick Castellano. Παρόλο που ο Castellano έκανε ομολογουμένως καλή δουλειά, τέσσερα χρόνια, με το δεύτερο μέρος του "War Of The Worlds", ο Romeo πραγματοποιεί το βήμα παραπάνω, κάνοντας μια μόνο αλλά σημαντική αλλαγή: προσφέροντας το μικρόφωνο στον Κροάτη τραγουδιστή, Dino Jelusick. Ο οποίος δεν αναφέρεται πουθενά στο Δελτίο Τύπου της κυκλοφορίας…

Μικρή, ενδιαφέρουσα παρένθεση: Η (αστεία) μη αναφορά του Jelusick υποθέτω οφείλεται στη δισκογραφική εταιρεία Frontiers, η οποία του στέρησε επίσης το δικαίωμα να συμμετέχει στο (πολύ καλό) φετινό άλμπουμ των Star One του Arjen Lucassen. Αν ψάξετε θα βρείτε τις δηλώσεις και των δυο μερών επί του θέματος, με την ιταλική εταιρεία να του λέει δημόσια και με (όχι) κομψό τρόπο «ας πρόσεχες τι υπέγραφες». Δεν ξέρω πως ξεπεράστηκε ο σκόπελος για να κυκλοφορήσει κανονικά το "War Of The Worlds, Pt.2" με αυτόν στα φωνητικά, αλλά πρώτον όλα αυτά μου φαίνονται γελοία και δεύτερον έχω να δηλώσω πως ευτυχώς που δεν κατάφεραν να το αποτρέψουν!

Εδώ να παραθέσω έναν αρχικό προβληματισμό που είχα ακούγοντας τη νέα αυτή δουλειά. Αφενός το συνθετικό ύφος του Romeo δεν διαφοροποιείται τόσο δραματικά, αφετέρου ο Jelusick σε σημεία ακούγεται ολόιδιος με τον Russell Allen, σε σημείο που έφτασα να αναρωτιέμαι γιατί δεν είναι αυτό το νέο άλμπουμ των Symphony X. Τι μπορεί να σημαίνει το ότι βγάζεις έναν προσωπικό δίσκο που θα μπορούσε ανετότατα να είναι η νέα δουλειά της μπάντας σου, χωρίς καμία αλλαγή; Μπορεί πολλά, μπορεί και τίποτα. Εν τέλει, δεν έχει και τόση σημασία, διότι το άλμπουμ είναι εξαιρετικότατο!

Λίγο το ότι ο Romeo ενσωμάτωσε ακόμα καλύτερα τα κινηματογραφικά στοιχεία στην (ομολογουμένως πολύ δυνατή) παραγωγή, λίγο το πάντα εντυπωσιακό κιθαριστικό του παίξιμο, λίγο το θηριώδες drumming του Macaluso, έρχεται ο Jelusick να δώσει έξτρα ώθηση με τη δύναμη της φωνής και τις γραμμές που συνεισέφερε, με αποτέλεσμα όχι μόνο για να ξεπεραστεί το πρώτο μέρος, αλλά το "War Of The Worlds, Pt.2" να ακούγεται ανέλπιστα εντυπωσιακό.

Βεβαίως, όλα τα παραπάνω είναι σημαντικότατα, αλλά θα ήταν και λίγο μάταια αν δεν υπήρχε και η ανάλογη συνθετική ουσία. Αν κάτι, λοιπόν, νομίζω πως ευχαριστήθηκα περισσότερο σε αυτό το άλμπουμ είναι ότι μέσα στους πολύ ωραίους εντυπωσιασμούς της τεχνικής κατάρτισης, της πομπώδους παραγωγής και των δυναμικών φωνητικών είναι τα τραγούδια αυτά καθ' αυτά: τα δυναμικά "Divide & Conquer" και "Metamorphosis", το "Destroyer" με τα ανατολίτικα στοιχεία του, τη power μπαλάντα "Just Before The Dwan", το proggy "Hybrids" και φυσικά το 9λεπτο "Maschinenmensch". Ακόμα και οι εισαγωγές και τα ιντερλούδια δίνουν μια Star Warική ατμόσφαιρα απόλυτα ταιριαστή με το όλο κλίμα του δίσκου και βοηθώντας στη ροή.

Χωρίς απαραίτητα να αποτελεί κάτι τόσο καινούργιο ως άκουσμα και χωρίς να μπορεί να συγκριθεί απαραίτητα με τον εντυπωσιασμό που προσέφεραν οι μεγάλες στιγμές των Symphony X, το νέο προσωπικό άλμπουμ του Romeo έχει μια σειρά από ιδιαίτερα χαρακτηριστικά που το καθιστούν πραγματικά αξιόλογο κι απολαυστικό ως κυκλοφορία. Αν και τα solo project που πατάνε τόσο πολύ στα χνάρια των βασικών συγκροτημάτων στην πλειονότητά τους δεν τα καταφέρνουν το ίδιο καλά και παρόλο που συνήθως το δεύτερο μέρος ενός sequel υστερεί του πρώτου, εδώ ο Michael Romeo καταφέρνει και ανατρέπει τις προβλέψεις και κυκλοφορεί ένα άλμπουμ πιθανότατα πιο μεστό ως σύνολο σε σχέση με τα δυο τελευταία άλμπουμ των Symphony X και αυτό δεν μπορεί παρά να είναι αρκετό για κάθε οπαδό του σπουδαίου αυτού κιθαρίστα.