O.R.k.

Όποιον αναρωτιέται «ποιοι είναι αυτοί οι O.R.k;», θα τον παραπέμψω στο προ 3,5 ετών κείμενο της παρουσίασης του προηγούμενου άλμπουμ τους, "Ramagehead". O Αντώνης Καλαμούτσος πολύ εύστοχα - ως συνήθως - συστήνει την μπάντα και το πλαίσιο της μουσικής της προσέγγισης, μιλώντας για την τρίτη δισκογραφική δουλειά τους. Εξηγεί γιατί, ενώ θα μπορούσαν να θεωρούνται, δεν είναι στην πραγματικότητα supergroup, πως προσπαθούν να παντρέψουν με έναν ιδιαίτερο τρόπο το alternative με το progressive rock, πως διαφοροποιούνται από τα συνήθη και πως είναι αδύνατο να αποφευχθούν κάποιες συγκεκριμένες συγκρίσεις. Όλα αυτά ισχύουν στο ακέραιο και στο ολοκαίνουργιο "Screamnasium", το οποίοι καλείται να απαντήσει στο ερώτημα αν οι O.R.k είναι έτοιμοι για το κάτι παραπάνω.

Η αλήθεια είναι πως όταν έχεις μια μπάντα με τον μπασίστα των Porcupine Tree, τον drummer των King Crimson κι έναν τραγουδιστή του οποίου η φωνή μοιάζει απίστευτα σε αυτή του Chris Cornell, ο πήχης των προσδοκιών ανεβαίνει αυτόματα, αλλά οι O.R.k δεν έδειξαν ποτέ πρόθεση να ακουστούν σαν κάποιον από τους παραπάνω. Ενδεχομένως κάποιες φωνητικές γραμμές του Lorenzo Esposito Fornisari (LEF) σε συνδυασμό με τις συχνά δύστροπες αρμονίες θα κάνουν κάποιους να μιλήσουν για υποκατάστατο των Soundgarden, αλλά αφενός οποιαδήποτε σύγκριση με τους Soundgarden θα ήταν άδικη για τον οποιοδήποτε, αφετέρου μουσικά οι O.R.k έχουν αρκετές διαφορετικές προσλαμβάνουσες και οφείλει να τους πιστωθεί ότι προσπαθούν να αποτυπώσουν έναν δικό τους συνολικά χαρακτήρα.

Όπως ακριβώς αναμενόταν, το "Screamnasium" είναι μια ακόμα ποιοτική, ενδιαφέρουσα και ιδιαίτερη δουλειά, που προσπαθεί να ισορροπήσει μεταξύ του απαιτητικού και του πιασάρικου, όντας ούτε ξεκάθαρα prog, ούτε ξεκάθαρα alternative, αλλά ένα περίεργο μίγμα και των δυο. Φυσικά, ο ήχος είναι καταπληκτικός και το rhythm section που συνθέτουν ο Colin Edwin με τον Pat Mastelotto δεν αφήνει περιθώρια αμφισβήτησης, αλλά υπάρχουν - κατά την άποψή μου - δυο άλλοι σημαντικοί παράγοντες της μουσικής πρότασης των O.R.k. που επιδέχονται συζήτησης. Αρχικά, δεν είμαι εν τέλει τόσο σίγουρος αν η εν γένει υπερβολική εκφραστικότητα και η ταύτιση σε σημεία με τον Cornell των ερμηνειών του LEF ευνοούν τις συνθέσεις και δεύτερον αν τα απαιτητικά στοιχεία ισορροπούν ιδεατά με τα αντίστοιχα ευκολομνημόνευτα.

Υπάρχουν τραγούδια, όπως το εναρκτήριο "As I Leave" που οι παραπάνω παράγοντες δεν προβληματίζουν καν, διότι δουλεύουν ρολόι και σε κερδίζουν σχεδόν με τη μία, ενώ θετικό πρόσημο έχει και το "Unspoken Words" που ακολουθεί, με την εν λόγω δυάδα να συνθέτει ένα δυναμικό ξεκίνημα για το άλμπουμ. Στο "Consequence" ο LEF συμπράττει φωνητικά με την συμπατριώτισσά του, Elisa Toffoli, στο βιογραφικό της οποίας ξεχωρίζει η συμμετοχή στο soundtrack του Django Unchained του Tarantino, κι ενώ πρόκειται για μια όμορφη μπαλαντοειδή σύνθεση, έχω την αίσθηση ότι επικρατεί μια μικρή ερμηνευτική υπερβολή στο ντουέτο, η οποία μετριάζει κάπως το αποτέλεσμα.

Σε τραγούδια όπως το "I Feel Wrong" ή το "Don’t Call Me A Joke" παρόλο που υπάρχουν επιμέρους δυνατά (ως και εντυπωσιακά) σημεία, άλλοτε σε παικτικό κι άλλοτε σε ερμηνευτικό επίπεδο, έχω την αίσθηση ότι απουσιάζει κάτι χειροπιαστό που θα με κάνει να θέλω να επιστρέψω σε αυτές τις συνθέσεις μελλοντικά, ενώ επιμέρους στοιχεία που προσθέτει ο LEF, όπως τα Ιταλικά που χρησιμοποιεί σε κάποιο σημείο του "Hope For The Ordinary", μου ακούγονται μάλλον απορποσανατολιστικά και ενδεχομένως αχρείαστα. Από την άλλη, το "Deadly Bite" είναι σίγουρα πιο μεστό συνθετικά και ερμηνευτικά, ενώ τα πιο prog παιξίματα σε συνδυασμό με τα grungeοειδή στοιχεία κάνουν το "Something Broke" να ξεχωρίζει, όπως επίσης θετικά λειτουργεί ο εσωστρεφής χαρακτήρας και τα αυξημένα πλήκτρα του "Lonely Crowd", ευνοώντας το ερμηνευτικό εύρος του LEF που εδώ κινείται σε πιο Jeff Buckley μονοπάτια. Το δε "Someone Waits" δίνει ένα όμορφα διαφοροποιημένο κλείσιμο στο άλμπουμ, με τα βιολιά και την πλούσια ενορχήστρωση του, χωρίς όμως απαραίτητα να εντυπωσιάζει.

Έχοντας την εκκρεμότητα να τοποθετηθώ επί του ερωτήματος της πρώτης παραγράφου σχετικά με το αν το "Screamnasium" θα βοηθήσει να κάνουν οι O.R.k. το βήμα παραπάνω, θα πω ότι, παρά το αρκετά θετικά του στοιχεία, δεν μου βάζει αυτή τη σιγουριά. Μπορεί η ποιότητά να ξεχειλίζει σε σημεία, αλλά η συνολική αίσθηση που μου μένει είναι ότι υπάρχει ακόμα περιθώριο για να επιτευχθεί η ιδανική ισορροπία μεταξύ των απαιτητικών στοιχείων και ευκολομνημόνευτων συνθέσεων. Αν, βέβαια, είναι στις προθέσεις τους να ακουστούν από μεγαλύτερο κοινό, κάτι που σίγουρα έχουν τις προδιαγραφές να επιτύχουν.