Cave In, Half Gramme Of Soma @ Κύτταρο, 16/09/25

Ένας από τους βασικότερους λόγους ενθουσιασμού μας κατά την Απριλιάτικη επίσκεψη μας στη γη της επαγγελίας - παύλα - Roadburn Festival, ήταν και η εμφάνιση των Cave In όπου παρουσίασαν ολόκληρο το λατρεμμένο "Jupiter" και λίγο τα ζουμιά, μας πήραν όπως ίσως ξέρετε. Ε τότε δεν μπορούσαμε ακριβώς να φανταστούμε πως θα είχαμε την ευκαιρία να δούμε αυτό το θρυλικό για τον σκληρό ήχο συγκρότημα και στη χώρα μας. Μερικά όνειρα όμως υπάρχουν για να γίνονται πραγματικότητα κι έπειτα από περισσότερα από τριάντα χρόνια πορείας οι Cave In ήταν έτοιμοι να δώσουν το παρόν και στην Αθήνα, σε μία εμφάνιση υποσχόμενη να τιμήσει όλο το μήκος της δισκογραφίας τους.

Το Κύτταρο προσέλκυσε κόσμο από νωρίς. Όχι από την αρχή όλον όσον τελικά μαζεύτηκε - που ήταν συγκινητικά πολύς - ωστόσο πολλοί βρεθήκαμε στο χώρο γιατί οι Half Gramme Of Soma είναι ο ορισμός του συγκροτήματος - ενδιαφέρουσας προοπτικής. Υπάρχουν ήδη εδώ και δέκα -και βάλε - χρόνια και ο τρόπος που ελίσσονται μεταξύ στονεριάς, rock ‘n’ roll και ψυχεδέλειας είναι αξιοθαύμαστος, καθώς ενώ εμπεριέχουν όλους τους ήχους αυτούς στη μουσική τους, ξεπερνούν τα στεγανά και των τριών.

Πέρασε ήδη πολύς καιρός από την κυκλοφορία του "Slip Through The Cracks" (σαν χθες μου φαίνεται), μιας που το "Muck & Cheese" και ακόμη περισσότερο το "Voyager", μοιάζουν συνθέσεις που θα μπορούσαν να είχαν γραφτεί και χθες. Οι Half Gramme Of Soma ακούγονται πληθωρικοί, παρά το γεγονός ότι λίγο έχουν στριμωχτεί στη σκηνή του Κυττάρου (βλέπετε, κάπως έπρεπε να χωρέσουν προσωρινά δυο drum set επί σανιδίου). Ο ήχος τους ωστόσο είναι πεντακάθαρος και ευνοεί την τυχόν σύστασή τους σε νέα άτομα που μπορεί να μην τους γνώριζαν. Άλλωστε τα διπλά φωνητικά, ειδικά όταν το ένα μέρος τους προέρχεται πίσω από τα κρουστά, προκαλούν πάντα ενδιαφέρον. Το αγαπημένο μου στοιχείο των Half Gramme Of Soma είναι ότι θυμούνται να χορεύουν. Ο Διονύσης πίσω από το μικρόφωνο με το δικό του χορό, πράγμα που μας κάνει καλό γιατί στη σκληρή μουσική καμιά φορά ξεχνάμε να χαλαρώνουμε και να χορεύουμε.

Οι Half Gramme Of Soma μου φάνηκαν σε πολύ δυνατή φόρμα και με δύο νέα κομμάτια να αποδίδονται ζωντανά, όλα δείχνουν πως βρίσκεται στο φούρνο καινούριος δίσκος. Μακάρι γιατί η μετάβαση από τη διαστημική ψυχεδέλεια της μελιτζάνας ("Groove Is Black") στην ανεπιτήδευτη ροκιά του "Slipped...", το μέλλον είναι ελπιδοφόρο. Σε μια απόδειξη του μότο "μπάντες που δουλεύουν μαζί πάνε μπροστά", η επαγγελματική (και εμφανώς φιλική) σχέση δυνατών συγκροτημάτων της σκηνής μας οδηγεί και σε ενδιαφέρουσες ζωντανές εμπειρίες, αφού το γνωστότερο (και arguably καλύτερο) ελληνικό sludge λαρύγγι του Σταύρου (Sadhus, Last Rizla) ανέβηκε για το τελευταίο κομμάτι στη σκηνή να τους συνοδεύσει. Το έδαφος στρώθηκε ορθά, για την αναμενόμενη, επερχόμενη κι ολοκληρωτική κατάρρευση. [Ε.Τ.]

Αυτή η μπάντα για μένα είναι ο ορισμός του βαριού αλλά εναλλακτικού rock ‘n’ roll. Τα τραγουδια τους είναι αυτό που λέμε διασκεδαση. Ετσι τους ορίζω εγώ και αυτό είχα προσμονή να νιώσω και στο Κύτταρο. Μιλήσαμε πριν την παρθενική τους εμφάνιση και επαληθευτηκε αυτό περί κουρδίσματος. Ισως και το περί κούρασης, αλλά ευτυχώς δεν φάνηκε.

Μετά από χρόνια αναμονής, οι Cave In πάτησαν πρώτη φορά σε αθηναϊκή σκηνή και έμοιαζε σαν να είχαν ξαναρθει δεκάδες φορές. Η μπάντα από τη Μασαχουσέτη, φορτωμένη με το βάρος της ιστορίας της, ήρθε για να αποδείξει ξανά ότι το συγχρονο metal τους δεν είναι απλά μουσική, είναι εμπειρία. Από την πρώτη στιγμή, το κοινό ένιωσε ότι κάτι ξεχωριστό συμβαίνει και η μπλεγμένη setlist έδωσε ένταση, συγκίνηση και τελετουργία.

Από την πρώτη νότα του "Off To Ruin" μέχρι το τελευταίο ξέσπασμα στο "New Moon", η πορεία τους στη σκηνή ήταν μια συνεχής διαδρομή ανάμεσα σε μελωδία, ένταση και καταστροφή. Ειχα την εντύπωση θα ακούσουμε πολύ Jupiter αλλά αυτό δεν έγινε!

Τα πολλά ενδιάμεσα ιντερλούδια, γεμάτα κουρδίσματα, θορύβους και εφέ, λειτούργησαν σαν ανάσες αλλά και σαν γέφυρες. Δεν έκοψαν ποτέ τη ροή. Αντίθετα, έστησαν μια ατμόσφαιρα σχεδόν τελετουργική, πριν ξαναμπουκάρουν τα riffs και τα φωνητικά. Ο ήχος ήταν καθαρός για τα δεδομένα τους, όχι αποστειρωμένος, αλλά με εκείνη τη βρωμιά που χρειάζεται για να σε τσακίσει την κατάλληλη στιγμή.

Η μπάντα ήταν δεμένη στο κοπάνημα και στο τέντωμα (κορμιού). Στα πιο μελωδικά σημεία άφηναν το κοινό να αιωρηθεί. Στα πιο σκληρά μας χτυπούσαν καταπρόσωπα χωρίς έλεος. Το σκαμπανέβασμα ήταν ακριβώς όπως έπρεπε. Δυναμικό. Ρε ούτε κουραστικό, ούτε άτονο. Μια ροή που δεν έσβησε στιγμή. Τα "Moral Eclipse", "Blood Spiller" και "Careless Offering" παίχτηκαν εκπληκτικά.

Η κορύφωση; Ίσως στο "Big Riff". Το sing-along λίγο πριν την έκρηξη, όταν όλος ο κόσμος τραγουδούσε μαζί τους, ήταν από εκείνες τις στιγμές που θυμίζεις στον εαυτό σου γιατί πας σε συναυλίες. Μια μικρή έκρηξη συλλογικής ενέργειας που σε σαρώνει. Κάτσε. Παίζει στο "Sing My Loves" να γούσταρα ακόμα παραπάνω. Δεν μπορώ να διαλέξω. "We will all sing, sing together" ελεγε κι αυτό εξάλλου! Οχι ρε, στο "New Reality" ανατρίχιασα. Δεν ξέρω. Διαλέχτε!

Κι όταν έφτασε η ώρα για το encore, με το "Dazed and Confused" απ’ τα παλιά και το "New Moon", οι Cave In (μας) είχαν ήδη κερδίσει. Είχαν φτιάξει μια φάση που ξεκίνησε με μεθοδικό χτίσιμο, κορυφώθηκε με θόρυβο και ουρλιαχτά και τελείωσε με μια υπόκλιση στην ιστορία του σκληρού rock, αλλά και βλέμμα σίγουρο στο όμορφο παρόν, μια στιγμή εξαιρετική.

Το δέσιμο της μπάντας στη σκηνή ήταν αψεγάδιαστο. Το είπα και παραπάνω; Ε και..; Ο Stephen Brodsky έμοιαζε να τα δίνει όλα με κάθε λέξη, με κάθε riff, σαν να κουβαλάει μέσα του όλη την ιστορία των Cave In και να την ξερνάει πάνω μας. Ο Adam McGrath, πιο άγριος από ποτέ, σήκωνε το θόρυβο στον αέρα με τις κιθάρες του, ενώ το rhythm section (Nate Newton πλέον στο μπάσο και J.R. Conners στα τύμπανα) έστηνε τοίχους ήχου που έκαναν τα πάντα να τρέμουν. Βαλε και τα ουρλιαχτά του πρώτου. Ε γάμησε μας! Μας έσκισαν. Έπαιζαν λες και είχαν μια αποστολή να αποδείξουν ότι αυτό το συγκρότημα ακόμα έχει φλόγα. Και το απέδειξαν. Με χαμόγελο.

Μακάρι όλα να ήθελαν να θυμίσουν τον Caleb. Η παρουσία του πλανιόταν πάνω από τη σκηνή. Η μπάντα έπαιξε με μια αλήθεια που σε τσάκιζε. Κρίμα και χαρά μαζί. Δεν ξέρω πως μου το εβγαλαν αυτό. Μπλέξιμο.

Ο ήχος, βαρύς αλλά καθαρός, στήριξε την εμφάνιση. Κάθε riff, κάθε ουρλιαχτό, κάθε μελωδία έβρισκε το χώρο του. Ήταν μια υπενθύμιση για το γιατί οι Cave In υπήρξαν πάντα κάτι διαφορετικό. Γιατί ο ήχος τους είναι μια ολόκληρη γαλαξιακή εμπειρία και μια εναλλακτική πρόταση στο κοινό που τους ακούει. Οι Cave In μας διέλυσαν, μέσα σε ενενήντα λεπτά. Αν είναι να περιμένουμε άλλα τόσα χρόνια για να ξανάρθουν, χαλάλι. Cave In στην καλύτερη στιγμή τους. [Θ.Γ.]