Jethro Tull @ Θέατρο Βράχων Μελίνα Μερκούρη, 23/09/22

34 χρόνια μετά την πρώτη τους επίσκεψη στη χώρα μας οι Jethro Tull συνεχίζουν να συγκεντρώνουν το φυσιολογικά συρρικνωμένο κοινό τους σε κάθε τους επίσκεψη παρά τις αντιξοότητες της εποχής.

Την Παρασκευή που μας πέρασε το βράδυ ήταν σχετικά κρύο στο Θέατρο Βράχων και ο κόσμος όχι αρκετός σε σχέση με τη σπουδαιότητα του συγκροτήματος (η αρένα με τις στημένες για την περίσταση καρέκλες ήταν γεμάτη ενώ οι κερκίδες κατά τα ¾ άδειες) αλλά σίγουρα πολύς αν αναλογιστούμε τη συχνότητα των επισκέψεων τους στη χώρα μας και το σχετικά ακριβό εισιτήριο.

Φέτος η περιοδεία ονομάζεται σε κάποιες χώρες "The Prog Years" και σε άλλες απλά "Jethro Tull" με μικρές διαφορές. Και στις δύο περιπτώσεις τo καινούργιο (σπασμένο σε δύο ωριαία set με ένα δεκαπεντάλεπτο «ημίχρονο») "prog" πρόγραμμα που έχει στήσει ο Ian Anderson είναι σχετικά ανανεωμένο σε σχέση με αυτό που παρουσίασε το 2019 αλλά και τα προηγούμενα χρόνια στη χώρα μας.

Με τρεις επιλογές από το καινούργιο και αξιόλογο "The Zealot Gene" και άλλα τρία σχετικά άγνωστα στο ευρύ κοινό τραγούδια από παλιότερα άλμπουμ οι τακτικοί πελάτες των συναυλιών του συγκροτήματος σίγουρα δεν ένοιωσαν πως τους σερβίρουν το ίδιο κλασικό φαγητό.

Και πως να το νοιώσουν όταν παρακολούθησαν ένα καταπληκτικό συγκρότημα να αποδίδει σαν ένα σώμα και όταν αυτό που έφτανε στα αυτιά τους από το πρώτο μέχρι το τελευταίο δευτερόλεπτο ήταν πραγματικά κρυστάλλινο και δυνατό;

Προσθέτοντας στα συν την πολύ προσεκτική και μετρημένη διαχείριση του Ιan Anderson στα φωνητικά - βοήθησαν σε αυτό οι επιλογές των τραγουδιών αλλά και η βοήθεια από τους David Goodier και Joe Parrish με τους οποίους μοιράστηκε σε στιγμές το μικρόφωνο - και το ταλέντο του σπουδαίου frontman να επικοινωνεί με το κοινό γίνεται αντιληπτό το πόσο υψηλής στάθμης ήταν αυτό που παρακολουθήσαμε.

Απολαύσαμε εξαιρετικές εκτελέσεις σε διαμάντια όπως το "Love Story" , το "Black Sunday" και το "Clasp" των οποίων η αισθητική ταίριαζε με τις συνθέσεις του "The Zealot Gene".

Γυρίσαμε πίσω στο χρόνο με το "Living In The Past" και τις αναφορές μέσω του videowall στα κοσμοϊστορικά γεγονότα που άλλαξαν τον κόσμο στα τέλη του 60. Απολαύσαμε και θυμηθήκαμε τον jam χαρακτήρα του συγκροτήματος στα πρώτα του άλμπουμ με τα "For A Thousand Mothers" και "Dharma For One".

Από την άλλη δεν μπορούμε να μην αναφέρουμε ότι ακόμα και μέσα στο γενικότερο concept της εδραίωσης των Jethro Tull στο prog rock στερέωμα (πάντα με το γνωστό κλείσιμο ματιού) η metal αισθητική στην κιθάρα που ξεκίνησε να υπηρετείται συναυλιακά από τη στιγμή που αντικαταστάθηκε ο ιστορικός Martin Barre αρχικά με τον Florian Opahle και πρόσφατα με τον Joe Parrish δεν ταιριάζει στον χαρακτήρα του συγκροτήματος. Με άλλα λόγια ενώ οι εκτελέσεις ήταν εξαιρετικές σε κάποια τραγούδια τα metal shred σόλο στην κιθάρα ακούστηκαν αταίριαστα - ειδικά σε συνθέσεις που βασίζονται σε folk φόρμες.

Αυτή είναι και η μοναδική μου ένσταση σε ένα κατά τα άλλα πληρέστατο και ανεβαστικό πρόγραμμα το οποίο ολοκληρώθηκε με τα σπουδαία "Songs From The Wood", "Aqualung" (σε μια καινούργια «πειραγμένη» μορφή) και "Locomotive Breath".

Ο κόσμος ευχαριστημένος καταχειροκρότησε έναν προς έναν όλους τους μουσικούς και φυσικά αποθέωσε τον θρύλο Ian Anderson ο οποίος παρουσιάστηκε γεμάτος ενέργεια και όρεξη και στις δύο ώρες του προγράμματος, δείχνοντας μια μικρή αδυναμία μόνο στο τέλος και στα πιο απαιτητικά σημεία που έπρεπε να τραγουδηθούν σε υψηλές νότες.

Προσωπικά ανανεώθηκε μέσα μου το ενδιαφέρον για τις συναυλίες του συγκροτήματος αφού ο Anderson δείχνει ξανά πως δοκιμάζει νέες ενορχηστρώσεις και γενικά νέες προσεγγίσεις στο ρεπερτόριο του υπενθυμίζοντας μου έναν από τους λόγους που είναι τόσο σπουδαίος.

Θα είμαστε εκεί να τα πούμε (και να τα γράψουμε) και την επόμενη φορά.

Φωτογραφίες: Γιώργος Κρίκος