Threshold

Οι βρετανοί Threshold ανήκουν στη μεγάλη κατηγορία του progressive metal ιδιώματος, μαζί με ονόματα όπως οι Dream Theater, οι Queensryche, οι Fates Warning, οι Symphony X, οι Pain Of Salvation και λοιπές προοδευτικές δυνάμεις. Μπορεί να μην απέκτησαν ποτέ μεγάλο εμπορικό εκτόπισμα, ούτε να λογίζονται ως ανάλογα επιδραστικοί όσο τα προαναφερθέντα ονόματα, αλλά έχουν μια δισκογραφία που (θα έπρεπε να) λογίζεται ως ζηλευτή. Διότι, ανάμεσα στα δώδεκα άλμπουμ που έχουν κυκλοφορήσει στη σχεδόν τριανταετή πορεία τους δεν υπάρχει ούτε μια μέτρια στιγμή, όσο υπερβολικό ακούγεται αυτό.

Και σαν να μην ήταν αρκετή η ασύλληπτη σταθερότητα και συνέπειά τους, το τελευταίο τους άλμπουμ, το διπλό concept "Legends Of The Shires" του 2017 μπορεί να λογίζεται μια από τις καλύτερες δουλειές που έχουν κυκλοφορήσει (ενδεχομένως και η καλύτερη), αλλά κι ένα από τα καλύτερα progressive metal άλμπουμ της προηγούμενης δεκαετίας. Το ότι αυτό το κατάφερε μια μπάντα με πάνω από 25 χρόνια και δέκα άλμπουμ στην πλάτη της καθιστά το επίτευγμα ακόμα πιο εντυπωσιακό. Μάλιστα, το εν λόγω άλμπουμ σηματοδότησε την επιστροφή του Glynn Morgan πίσω από το μικρόφωνο, ο οποίος ήταν ο τραγουδιστής του συγκροτήματος στο εξαιρετικό "Psychedelicatessen" του 1994, ενώ έκτοτε ήταν επί της ουσίας εξαφανισμένος από τα μουσικά δρώμενα. Όπως ήταν φυσικό και αναμενόμενο ομάδα που κερδίζει δεν αλλάζει και οι Threshold, με την ίδια σύνθεση και τον Morgan παρόντα για πρώτη φορά σε δεύτερο σερί άλμπουμ, επιστρέφουν με τη δωδέκατη δισκογραφική δουλειά τους, τιτλοφορούμενη "Dividing Lines".

Ο συνδυασμός των παραπάνω συνθηκών - ήτοι της συνολικής ποιοτικής σταθερότητας και της επιτυχίας του τελευταίου άλμπουμ- μπορεί να μην συγκίνησε το ελληνικό κοινό που (δεν) τους τίμησε με ούτε διακόσιους νοματαίους στο Κύτταρο, αλλά έστω και ασυνείδητα ανέβασε τον πήχη των προσδοκιών, ενόψει της νέας δουλειάς τους. Πιθανότατα, αυτός είναι κι ο βασικός λόγος που για πρώτη φορά, στα πάνω από είκοσι χρόνια που παρακολουθώ στενά κάθε νέα δουλειά των Threshold, η αίσθηση μου μένει είναι ότι δεν ξεπερνάνε τις προσδοκίες μου.

Επειδή ελλοχεύει ο κίνδυνος να ερμηνευτεί λάθος η παραπάνω ετυμηγορία, ας ξεκαθαρίσουμε εξαρχής πως με τους Threshold δεν υπάρχουν περιθώρια για αρνητικές εκπλήξεις, ούτε υπάρχει σοβαρή περίπτωση οι Richard West και Karl Groom (πλήκτρα και κιθάρες αντίστοιχα, και βασικοί συνθέτες) να παρουσιάσουν κάτι που δεν θα είναι άρτιο κι αξιόλογο. Ως εκ τούτου, τα βασικά κουτιά είναι τικαρισμένα εξαρχής: η παραγωγή είναι άψογη, τα παιξίματα κινούνται σε εξαιρετικό επίπεδο, οι προσεγμένοι κι ενδιαφέροντες στίχοι δίνουν επιπρόσθετη αξία και η ισορροπία μεταξύ τεχνικής και μελωδίας είναι ιδανική. Τι μοιάζει, λοιπόν, να υστερεί κάπως; Οι ίδιες οι συνθέσεις, αλλά και πάλι σε σύγκριση με τα στάνταρ που οι ίδιοι έχουν θέσει.

Η παραπάνω άποψη ίσως φαντάζει υπερβολική στα αυτιά κάποιου που ενδεχομένως έρθει σε πρώτη επαφή με τη μουσική των Threshold μέσω της νέας αυτής δουλειάς ή δεν έχει γενικά μεγάλη εξοικείωση με τα πεπραγμένα της μπάντας. Δικαίως θα αναρωτηθεί ακούγοντας το πρώτο single, το δυναμικό "Silenced" τι καλύτερο μπορεί να περιμένει κάποιος; Ένα δίκιο θα το έχει, αλλά όταν μας έχουν συνηθίσει το αντίστοιχο πρώτο δείγμα να είναι ένα "Small Dark Lines" ή ένα "Ashes" υπάρχει μια (οφθαλμοφανής σε μένα) διαφορά, η οποία κατ’ αναλογία έχει εφαρμογή σε όλο το άλμπουμ. Υπό την έννοια ότι όλα τα τραγούδια είναι καλώς καμωμένα, αλλά κανένα εξ αυτών δεν καταφέρνει να εκπλήξει ή να εντυπωσιάσει.

Για να λέμε βέβαια τα πράγματα ως έχουν, για μια οποιαδήποτε μέση (prog metal) μπάντα, τραγούδια όπως το εναρκτήριο "Haunted" θα ξεχώριζαν μονομιάς και συνθέσεις άνω των δέκα λεπτών όπως το "The Domino Effect" ή το κλείσιμο του "Defence Condition" φαντάζουν απλησίαστες, αποτελώντας και τις καλύτερες στιγμές του άλμπουμ. Αλλά, για τα δεδομένα των Threshold δεν κινούνται (πολύ) πάνω από τον μέσο όρο τους, ενώ αντίστοιχα συνθέσεις όπως τα "Complex" και "King Of Nothing" (που αμφότερα επιλέχθηκαν ανάμεσα στα singles/προπομπούς του άλμπουμ) μοιάζουν να συνοδεύονται από ένα μικρό στοιχείο στασιμότητας, το οποίο όμως καμουφλάρεται λόγω της ποιότητας που χαρακτηρίζει τα μέλη της μπάντας. Από την άλλη, τραγούδια όπως το "Let It Burn" και το "Run" έχουν έναν πιο catchy χαρακτήρα, με την chanted φωνητική μελωδία του πρώτου να φέρνει λίγο στο νου τους πρόσφατους Evergrey και την εναρκτήρια μελωδία στην κιθάρα του δεύτερου να μου θυμίζει κάτι από την καλή εποχή των Paradise Lost. Μαζί με το "Hall Of Echoes" συνθέτουν μια τριάδα μεστών συνθέσεων, πιστές στις αρχές και στα συνήθη στάνταρ της μπάντας.

Εν τέλει, όπως κάθε δουλειά των Threshold, έτσι και το "Dividing Lines" περικλείεται από τόση ποιότητα και χαρακτηρίζεται από τόση επιμέλεια σε εκείνες τις όμορφες λεπτομέρειες, που δεν γίνεται να μην το ευχαριστηθείς, αν είσαι οπαδός του συγκροτήματος ή του μελωδικού (progressive) metal. Μπορεί στο πλαίσιο του πόσο μας έχουν «καλομάθει», κυκλοφορώντας το ένα εντυπωσιακό άλμπουμ μετά το άλλο, να στερείται του παράγοντα της έκπληξης ή του εντυπωσιασμού, αλλά δεν παύει να αποτελεί μια ακόμα αδιαπραγμάτευτη προσθήκη σε μια καλά ενημερωμένη progressive metal δισκοθήκη.