Mother Turtle

Υπάρχουν κάποια πράγματα στη μουσική που ενώ παραμένουν σχετικά μυστικά και κρυμμένα, εξακολουθείς να τα αγαπάς με δύναμη και να μοιάζουν πολύτιμα στην ταυτότητα σου σαν ακροατή. Η εγχώρια progressive rock/metal σκηνή είναι σαφώς ένας χώρος στον οποίο κυοφορούνται τέτοιες αγάπες και οι Mother Turtle ένας από τους πιο πολύτιμους μουσικούς μας συντρόφους. Για τον γράφοντα, οι μεγάλες αυτές αγάπες είναι αρκετά ξεκάθαρες: Κι αν οι μεγάλοι Need αποτελούν τον πολιορκητικό κριό για μια ολόκληρη σκηνή, αν οι Methexis είναι αυτοί που καταλαβαίνουν τον όρο contemporary music καλύτερα απ' όλους και οι Verbal Delirium οι πρωτεργάτες του λυρισμού, η Χελώνα είναι η «αλητεία» του ελληνικού prog. Η μπάντα που ενώ γεννάει σημαντικά πράγματα εξακολουθεί - και τώρα ίσως ακόμα περισσότερο - να μένει μακριά από τη σοβαροφάνεια, τις προσδοκίες και τον μουσικό φορμαλισμό. Έχω γράψει και παλιότερα ότι, στη συνείδηση μου, οι Mother Turtle είναι περισσότερο απόγονοι του θείου Frank και του Zeuhl κινήματος παρά του «ευπρεπούς» progressive των Yes ή των Floyd.

Ίσως αναρωτιέσαι, προς τί ο μεγάλος πρόλογος; Λοιπόν, διότι το "MTV", αισίως το πέμπτο άλμπουμ των Θεσσαλονικέων, είναι μία δουλειά που σε αναγκάζει να δεις τα πράγματα λίγο πιο σφαιρικά. Μετά από δύο εξαιρετικά άλμπουμ ("Zea Mice" και "Three Sides To Every Story") όπου οι Mother Turtle εξερεύνησαν πυκνές και δαιδαλώδεις prog ιδέες, ίσως όλοι πιστέψαμε ότι το σχήμα θα συνέχιζε να κινείται εσαεί προς το καλλιτεχνικό holy quest του σπασίματος της φόρμας, αλίμονο όμως, πιαστήκαμε όλοι στον ύπνο! Το "MTV" έρχεται να βγάλει την μπάντα και τους ακροατές της από το comfort zone τους και να παρουσιάσει το - με διαφορά - πιο ευθύ και straight rock υλικό που έβγαλε ποτέ, τηρουμένων πάντα των αναλογιών. Κι αν κάτι ακούγεται από το πρώτο ως το τελευταίο δευτερόλεπτο είναι ότι το κάνουν με διαολεμένο κέφι.

Όπως αναλύσαμε και στη συνέντευξη που μας παραχώρησαν, το "MTV" βασίζεται πάνω σε τρεις βασικούς πυλώνες: πρώτον, το άλμπουμ περιέχει οκτώ συνθέσεις με οκτώ διαφορετικούς guests τραγουδιστές, σε μια κίνηση που προκρίνει κι ευνοεί μια μεγάλη ηχητική/στιλιστική ποικιλία. Δεύτερον, βασίζεται πάνω στο απλούστερο και πιο ευθύ songwriting. Και τρίτον, στρέφεται προς τη δεκαετία του '90 και στις πιο alternative rock επιρροές των μελών του σχήματος. Δύο προσωπικά σχόλια: οι παραπάνω αποφάσεις ίσως φαίνονται απλές και σίγουρα αλληλένδετες, κουβαλούν όμως πολλαπλές και καθόλου αμελητέες προκλήσεις. Όσο για το αν υπάρχουν ελιτιστές ακροατές που δεν τους αρέσει ο όρος alternative σε μια καθωσπρέπει progressive rock μπάντα, να υπενθυμίσω ότι η γενιά που μεγάλωσε στα 90s άκουσε πρώτα Pearl Jam πριν ανακαλύψει τους Van Der Graaf Generator.

Κάθε περαιτέρω ανάλυση μοιάζει όμως μάλλον περιττή, αφού το καθαυτό μουσικό υλικό του άλμπουμ έρχεται να μας κλείσει το στόμα. Διότι το ατμοσφαιρικό metal δείγμα του "Bystander Effect" και η φωνάρα της Χρύσας Τσαλταμπάση (Spineless) μπορεί ως πρώτο δείγμα να μας είχε ενθουσιάσει/παραξενέψει για το "MTV", ποιος μπορούσε όμως να προβλέψει ότι το άλμπουμ θα ξεκινούσε με δυο straight rock δυναμίτες (το "Suicidal Hornets" με τον Mars Blackbird και το "The Great Unknown" με τον Τρύφωνα Μπαίτση των The Incident) που τιμούν στο ακέραιο τις Queens Of The Stone Age/Alice In Chains - και κατ' επέκταση Black Sabbath - καταβολές τους; Πριν όμως να προλάβεις να χωνέψεις τί ακριβώς ακούς, η μουσική σε έχει ήδη απορροφήσει: ριφάρες, ρεφρενάρες, φοβερά φωνητικά και μελωδικές γραμμές από τους guests, ένα rhythm section που θερίζει και το σαξόφωνο του Μπάμπη Προδρομίδη - εκ των πρωταγωνιστών του άλμπουμ - να μας θυμίζει ότι, κάπως, είμαστε ακόμα σε προοδευτικό έδαφος.

Σε παραπλήσιο στυλ κινείται και το "Open Veins" με την παρουσία του αγαπημένου Cons Marg (Hail Spirit Noir/Until Rain) και το βιολί του Κιουρντζιάδη να παντρεύουν κάπως το bourbon και τις stoner υπόγες με το ωδείο. Οι prog εραστές θα ενθουσιαστούν μάλλον περισσότερο με το "Reasons" και τον Jon Voyager των Need να μας χαρίζει μια ακόμη ερμηνεία από αυτές που μας έκαναν να τον λατρέψουμε. Άκου όμως επιπλέον τα Pain Of Salvation vibes, τα εκπληκτικά πλήκτρα του Γιώργου Θεοδωρόπουλου, τα υπέροχα solo των Κωνσταντινίδη/Φιλοπέλου. Παρά τα όσα πολυστιλιστικά συμβαίνουν, το "MTV" διατηρεί τις prog πινελιές σε όλο του το πλάτος.

Θα τολμήσω όμως να ξεχωρίσω τα τρία εναπομείναντα κομμάτια. Το "Aura" με τη Μελιάνα Καρτά είναι ένα μαγικό τραγούδι, ατμοσφαιρικό αλλά και πολυσχιδές, που είναι στη ρίζα του και το πιο εναλλακτικό τραγούδι του άλμπουμ. Το "Always A Waterfall" με τον Πρόδρομο Γιαγκόπουλο των Jane Doe διαθέτει ίσως την πιο έξυπνη ενορχήστρωση, μοιάζει να κινείται κι αυτό σε μελαγχολικά μονοπάτια, παραδίδει όμως ένα ανατριχιαστικό ρεφρέν απευθείας από τη "Mosquito"/"Bleeding" περίοδο των αξεπέραστων Psychotic Waltz. Και τέλος, για το "Last Reverie" θα αφήσω εντελώς τα προσχήματα: εδώ έχουμε το καλύτερο τραγούδι που ακούσαμε ποτέ από τη Χελώνα, ένα από τα καλύτερα rock τραγούδια που άκουσα ποτέ από ελληνικό σχήμα κι ένα από τα τραγούδια της χρονιάς. Ένα alternative έπος, μια γλυκιά μίξη ανάμεσα στα δράματα των Pearl Jam και τις ψυχεδέλειες του "Mosquito", μια εκπληκτική ερμηνεία από τον Πάνο Δούκα κι ένα άκρατα συναισθηματικό solo από τον Κωνσταντινίδη στο βαρύ, μεγάλο φινάλε. Το λέω από καρδιάς, αυτά τα 9 λεπτά είναι πολύ λίγα, αλλά και πολύ σπουδαία.

Νομίζω πως αυτό το κείμενο μπορεί να κλείσει κάπου εδώ. Πριν γίνει αυτό όμως, να πω ότι το "MTV" είναι ένα φανταστικό άλμπουμ, τόσο γιατί οι Mother Turtle διαπρέπουν πανηγυρικά στη δύσκολη πίστα της πιο straight τραγουδοποιίας, όσο και για την ποιότητα της δουλειάς των καλεσμένων τους. Τα εύσημα πρέπει να μοιραστούν ισόποσα. Άθελα της (;) η Χελώνα μας χαρίζει έναν δίσκο που επιδεικνύει μέρος του πλούτου και του ταλέντου που βρίσκεται εντός των rock τειχών και, στο δικό μου ρομαντικό μυαλό, αποτελεί ένα μικρό σκαλοπάτι που ανεβάζει τους πάντες λίγο πιο ψηλά: την ίδια την μπάντα, την πολυταλαιπωρημένη μας σκηνή και, κυρίως, εμάς τους ταπεινούς δέκτες. Σε αυτήν την ιστορία όλοι βγαίνουν κερδισμένοι, εκτός από εκείνους που για κάποιο λόγο θα προσπεράσουν ένα τέτοιο άλμπουμ.

Bandcamp