D'Virgillio, Morse & Jennings

Παραφράζοντας τον πρώτο στίχο του εναρκτήριου τραγουδιού του άλμπουμ, "Everything I Am", αν ο Neal Morse είχε ένα δολάριο για κάθε καλή μελωδία που έχει γράψει, θα ήταν πράγματι ένας πολύ πλούσιος άνθρωπος. Ανεξάρτητα αν αρέσουν σε κάποιον οι μουσικές ή όχι, οφείλει να παραδεχτεί την ασταμάτητη παραγωγικότητα και την αστείρευτη έμπνευση που τον χαρακτηρίζει. Ο Morse είναι ένας πολύ ολοκληρωμένος και πολυδιάστατος μουσικός, που μπορεί να καθιερώθηκε ως εκ των ηγετών του prog ιδιώματος εδώ και περίπου είκοσι χρόνια, αλλά πάντα είχε πολλές περισσότερες μουσικές εκφάνσεις στο ρεπερτόριό του.

Μια σημαντική εξ αυτών είναι η μουσική βασισμένη στις αρμονίες δύο ή τριών φωνών, όπως αυτή καθιερώθηκε από τους The Beatles, τους Crosby, Stills & Nash ή τους Simon & Garfunkel. Με αφορμή τη διασκευή στους τελευταίους, αλλά και το τραγούδι "Not Afraid pt.2" μας μίλησε για την αγάπη του σε αυτό το είδος ο Neal, στην προ μηνών συνέντευξη που μας παραχώρησε, στο πλαίσιο του τελευταίου (εξαιρετικού) άλμπουμ των The Neal Morse Band, "Innocence & Danger". Επίσης, αναφέρθηκε σε ένα νέο, διαφορετικό project που είχε έτοιμο και για το οποίο δεν μπορούσε να αποκαλύψει ακόμα τις λεπτομέρειες.

Μερικούς μήνες μετά φτάσαμε στην κυκλοφορία του project αυτού, το οποίο τον βρίσκει να συνεργάζεται με τον παλιόφιλο από τις ημέρες των Spock’s Beard, Nick D’Virgillio και τον Ross Jennings των Haken, κυκλοφορώντας έναν δίσκο ακριβώς βασισμένο στις μουσικές που αναφέρθηκαν παραπάνω: τρεις φωνές, ακουστικές κιθάρες και κρουστά επί της βάσης, με μερικές ενορχρηστρικές πινελιές (πχ πιάνο) όπου απαιτείται και ελάχιστες εξαιρέσεις πιο ηλεκτρισμένης διαφοροποίησης.

Η επιλογή του D’Virgillio φαντάζει λογική. Παρότι πρωτοκλασσάτος drummer, o Nick είναι και φανταστικός τραγουδιστής, κάτι που απέδειξε όταν ανέλαβε τα ηνία του frontman στους Spock’s Beard και συνεχίζει να το αποδεικνύει όταν παίρνει τα φωνητικά ηνία στους Big Big Train. Αλλά, ήδη από τις κοινές ημέρες του με τον Neal στους Spock’s Beard είχε αναγκάσει να αλλάξει ο τρόπος σύνθεσης τραγουδιών. Ποιος δεν θαύμασε τα περίτεχνα πολυφωνικά μέρη και ποιος άκουσε το "June" και δεν το αγάπησε; Κάπως έτσι, δεν ξάφνιασε ούτε η παρουσία του, ούτε η καταπληκτική απόδοσή του.

Τον δε Jennings τον σκέφτηκε μετά από μια συνέντευξη που του είχε δώσει ο Mike Portnoy στο πλαίσιο της προώθησης του τελευταίου δίσκου των Transatlantic και παρόλο που μοιάζει μια τολμηρή ως και παράταιρη επιλογή, ο Ross τη δικαιώνει 110%, αποτελώντας ίσως και τον x-factor αυτής της συνεργασίας. Για τις πιο ευρείες δυνατότητες της φωνής του είχαμε προλάβει να πάρουμε δείγματα από το πρώτο προσωπικό άλμπουμ "A Shadow Of My Future Self" που κυκλοφόρησε πριν ελάχιστο καιρό και η βελτίωσή του σε κάθε άλμπουμ των Haken είναι εμφανής, αλλά εδώ υπερβαίνει εαυτόν κατά την ταπεινή μου άποψη.

Αφού, λοιπόν, τέθηκε το πλαίσιο της κυκλοφορίας του πρώτο άλμπουμ των D’Virgillio, Morse, Jennings, να πάω στο προκείμενο και να δηλώσω ότι πρόκειται για μια δουλειά που με έχει συνεπάρει. Ίσως έχει να κάνει με το ότι οι φωνητικές αρμονίες ήταν πάντα ένα από τα αγαπημένα μου στοιχεία στη μουσική γενικότερα και ότι πάντα είχα αδυναμία στις μπάντες με πάνω από έναν τραγουδιστή. Ίσως είναι ότι ήμουν ήδη οπαδός και των τριών μουσικών. Όμως, δεν περίμενα αυτή τη σύμπραξη και αυτή τη δουλειά τόσο καλή και δηλώνω ευθαρσώς ενθουσιασμένος!

Μπαίνει το "Everything I Am" και νιώθω τις μελωδίες των φωνών να ρίχνουν φως στις (σκοτεινές) μέρες μου, ενώ κάθε φορά που ακούω το υπέροχο "Julia" θέλω να ενώσω κι εγώ τη δική μου φωνή, σε δυο μαγικές συνθέσεις. Από κοντά ακολουθούν το "A Change Is Gonna Come" και το μελαγχολικό κλείσιμο, στα οποία o Neal φοράει το CSN συνθετικό καπέλο του και το blend των τριών φωνών σε ταξιδεύει στον φθαρμένο καναπέ έξω από το σπίτι εκείνου το εξωφύλλου. Ο δε D’Virgillio προσφέρει ένα υπέροχο ερωτικό τραγούδι με το "You Set My World On Fire", ενώ ο Jennings στο "Another Trip Around The Sun" αποκαλύπτει πτυχές της φωνής και των ερμηνευτικών δυνατοτήτων του που δεν είχαμε ακούσει ως τώρα, καθώς το εξαιρετικό πολυφωνικό μέρος προσδίδει μια Spock αύρα. Το "If I Could" βγάζει μια Beatlική αισιοδοξία και το "King For A Day" εισάγει λίγο ηλεκτρισμό πριν το "Second Hand Sons" διαφοροποιηθεί πλήρως από τον ακουστικό χαρακτήρα του υπόλοιπου άλμπουμ, με τον Morse να επιστρατεύει μια πιο αμερικάνικη, hard rock προσέγγιση, στη μοναδική ηλεκτρισμένη σύνθεση.

Το "Troika" είναι ένα άλμπουμ που ξεπέρασε τις όποιες προσδοκίες, προσφέροντας κάτι διαφορετικό από αυτό που μας έχουν συνηθίσει οι τρεις δημιουργοί του και κυρίως ο Neal Morse, ανεξάρτητα αν τα δείγματα γραφής ήταν πάντα εκεί. Παίρνουν μια παλιά τέχνη, που έχει σχεδόν ξεχαστεί και τη φέρνουν στο σήμερα με απολύτως πειστικό και εντυπωσιακό τρόπο και γράφουν τραγούδια που σου υπενθυμίζουν πως, ακόμα κι όταν όλα τα άλλα μοιάζουν να καταρρέουν γύρω σου, η καλή μουσική θα είναι πάντα εκεί για σένα.