Birth

Όσο και αν εστιάζουν - εις διπλούν - στην έννοια της γέννησης, οι Birth από το San Diego ντεμπουτάρουν επιθυμώντας την χωρίς όρους νεκρανάσταση των prog 70s. Εξάλλου, είναι γνωστό πως ζούμε τον αιώνα των διαρκών αναβιώσεων και πως όταν κάτι είναι τόσο παλιό, μπορεί (και πρέπει) να επανεξετάζεται με νέο βλέμμα, με μόνο στόχο την περαιτέρω διεύρυνση της διαχρονικότητας του. Τίποτα όμως από αυτά δεν ισχύει στο "Born": Διότι, ναι, μπορεί η νεότερη φουρνιά συγκροτημάτων, ειδικά στις ΗΠΑ, να ανακαλύπτει στο παλιό prog ενδιαφέροντα ψυχεδελικά μονοπάτια, εντούτοις αυτό εδώ το άλμπουμ δεν διαθέτει απολύτως τίποτα σύγχρονο στην ματιά του, με μόνη εξαίρεση το τυπικό για την εποχή μας psych/prog/stoner εξώφυλλο.

Με αυτήν την πρώτη παράγραφο, επιθυμώ να ξεκαθαρίσω ότι το "Born" δεν είναι καθόλου ενδεικτικό και δεν έχει καμία καλλιτεχνική δυναμική πάνω στην μουσική του σήμερα. Αποτελεί μια ειλικρινή δήλωση ξεδιάντροπης λατρείας προς το κλασικό βρετανικό prog των πρώιμων 70s και απευθύνεται σε όλους εκείνους που θα εύχονταν ο χρόνος να είχε σταματήσει κάπου στο Dorset, το Canterbury ή στο Marquee του Λονδίνου, κάπου το 1970. Δεν υπάρχει καμία ειρωνεία σε αυτό, ούτε προς το γκρουπ ούτε προς το κοινό. Ακόμα κι αν υπήρχε όμως τέτοια διάθεση, θα έσβηνε εν την γενέσει της λόγω του εξαιρετικότατου υλικού που διαθέτει το "Born". Τόσο εξαιρετικό που τοποθετεί άμεσα τους Birth ψηλά στην λίστα των καλύτερων ρετρό prog γκρουπ στην παγκόσμια πιάτσα.

Μαζευτείτε λοιπόν εραστές των organs και των mellotron, φίλοι των King Crimson (με Greg Lake) και των Pink Floyd του 1970-72, οπαδοί των folk περασμάτων και των αναπολήσεων της βρετανικής υπαίθρου - που ποτέ δεν ζήσαμε. Μέσα σε έξι τραγούδια και σε 41 μόλις λεπτά, οι Birth προλαβαίνουν να τιμήσουν κάθε πιθανό ηχητικό συνειρμό και, είμαι σίγουρος ότι ακούγοντας τραγούδια όπως το "Descending Us" ή το "For Yesterday", θα συμφωνήσεις πως θα αποτελούσαν αναμφισβήτητα classics αν είχαν κυκλοφορήσει εκείνη την εποχή. Η μουσικότητα και οι τεχνικές ικανότητες των Conor Riley (φωνή, κιθάρες, synths), Brian Ellis (κιθάρες, πιάνο), Trevor Mast (μπάσο) και Paul Marrone είναι εκθαμβωτικές κι είναι προς τιμή τους ότι λειτουργούν φανταστικά μάλλον σαν ενιαία οντότητα, παρά σαν μονάδες.

Ένα άλλο στοιχείο στο οποίο οι Birth κερδίζουν τις εντυπώσεις είναι το ότι αποφεύγουν τα πολλά fuzz κι παραμένουν, στο μεγαλύτερο μέρος των συνθέσεων, αρκετά μελωδικοί και ισορροπημένοι, με την εξαίρεση ίσως του "Long Way Down" που έχει κάτι λίγο πιο βαρύ, όχι στα riffs αλλά στην ατμόσφαιρα του. Ταυτόχρονα όμως παραμένουν "rock", χωρίς να βάζουν πολλές κλασικές ή jazz αναφορές στην μουσική τους, πέρα από κάποια μικρά περάσματα. Ο βασικός κορμός του "Descending Us" φερειπείν, είναι πιο κοντά στους Deep Purple και το πνεύμα του Jon Lord παρά στους Genesis ή τους ELP. Στον αντίποδα, η funky εισαγωγή του "Cosmic Tears" παραμένει - δυστυχώς; - μια μισό ειπωμένη υπόσχεση.

Δύο τραγούδια είναι instrumental ("Born" και "Another Time"), παρά όμως την πληθώρα των όμορφων θεμάτων κι εναλλαγών ανάμεσα σε κιθάρες και πληκτροφόρα, αισθάνομαι ότι τα τραγούδια με την φωνή του Riley είναι συνολικά πιο ενδιαφέροντα, όχι διότι η φωνή του είναι κάτι το τρομερό αλλά επειδή υπάρχουν πιο catchy στιγμές. Αυτή δείχνει εξάλλου να είναι και η αχίλλειος πτέρνα των Birth, η συνθετική αδυναμία στο να ζυγίσουν λίγο καλύτερα τα τραγούδια ανάμεσα στα στρωτά και τα prog μέρη τους. Το γκρουπ είχε προφανώς πολλές ιδέες και τα κομμάτια φορτώσανε λίγο παραπάνω. Μην σου φαίνονται λίγα τα 41 λεπτά. Το "Born" έχει αρκετή πληροφορία για πολλές ακροάσεις.

Οι Birth δεν είναι Wobbler, το "Born" όμως δείχνει ότι ίσως μπορούν και να γίνουν. Βαθιά χαμένο μέσα στη νοσταλγία μιας άλλης εποχής, αυτό εδώ το ντεμπούτο είναι συνολικά ένα θαυμάσιο άλμπουμ το οποίο, εικάζω, θα αποτελέσει μία από τις κορυφαίες retro prog στιγμές του 2022. Οι φίλοι αυτού του ήχου απαγορεύεται να χάσουν την ευκαιρία να το απολαύσουν. Αναμένουμε με ενδιαφέρον να δούμε τί θα έχει η συνέχεια.

Bandcamp