Gagarin Open Air Festival: Γιάννης Αγγελάκας και οι Επισκέπτες, The Last Drive, Διάφανα Κρίνα, Παύλος Παυλίδης και B-Movies @ Γήπεδο Basebal, 06/07/07

Δεύτερη μέρα για το Gagarin Open Air Festival και όλη η αφρόκρεμα του νέου ελληνικού rockίζοντος ήχου είχε μαζευτεί για μια βραδιά που προμηνυόταν πολύ ενδιαφέρουσα.

Το festival άνοιξε ο Ντίνος Σαδίκης και το σχήμα του. Δυστυχώς η ανάγκη μου για ξεκούραση από τη μεγάλη μέρα και ανανέωση μέσω ροφημάτων και τροφίμων με έκανε να χάσω το μεγαλύτερο μέρος του set του. Όσοι τον παρακολούθησαν πάντως έμειναν ευχαριστημένοι. Ο κόσμος άρχισε σιγά-σιγά να αυξάνεται, αλλά το πολύ ζεστό της μέρας έκανε τους περισσότερους να τριγυρίζουν τον χώρο και να αράζουν στις κερκίδες και λιγότερο να είναι όρθιοι μπροστά.

Στη συνέχεια ακολούθησε ο Παύλος Παυλίδης, μουσικός γνωστός από τα Ξύλινα Σπαθιά αλλά και από τις πολύ καλές του προσωπικές δουλειές. Το set του στηρίχθηκε σε κομμάτια της προσωπικής του καριέρας, τα οποία απέδωσε με μια πιο χορευτική / ηλεκτρονική χροιά, πράγμα που χαροποίησε ιδιαίτερα το κοινό και ώθησε τις κοπέλες σε χορό. Στο set του συμπεριέλαβε και το «Τώρα Αρχίζω Και Θυμάμαι» των Σπαθιών, το οποίο καταχειροκροτήθηκε. Το συγκρότημά του ήταν σαφέστατα πιο δεμένο και καλοκουρδισμένο από όσα προηγήθηκαν και ο Παύλος απέδειξε για άλλη μια φορά γιατί συγκαταλέγεται στους σημαντικότερους σύγχρονους δημιουργούς.

Κανονικά τα Διάφανα Κρίνα με τις πολλές δισκογραφικές δουλειές και το φανατικό κοινό δε χρειάζονται συστάσεις. Τους παρακολουθούσα μέχρι τον δίσκο “Ευωδιάζουν Αγριοκέρασα Οι Σιωπές”, όταν και τους είχα δει ζωντανά στο Ρόδον, να αποδίδουν με στατικότητα και εσωτερικότητα τους θρηνητικούς τους ύμνους. Οι μέρες αυτές φαίνεται να είναι πιο παρελθόν. Οι πιο jazzy προσεγγίσεις των τελευταίων τους δίσκων έχουν προσδώσει στο συγκρότημα μια απίστευτη ενέργεια και ωριμότητα επί σκηνής. Ο Ανεστόγλου και οι υπόλοιποι, μακριά πλέον από το ύφος των «καταραμένων ποιητών» του ξεκινήματός τους, έδωσαν μια εξαιρετική εμφάνιση, με κομμάτια από το σύνολο της δισκογραφίας τους, σε πιο prog και έξυπνες εκτελέσεις και προσωπικά με κέρδισαν απόλυτα. Δεν περίμενα ποτέ μια τέτοια εξέλιξη και θα προσπαθήσω να τους ξαναδώ άμεσα, γιατί αφού αποκολλήθηκαν από τη (σε φάσεις αυτάρεσκη) μιζέρια που τους χαρακτήριζε, εξελίχθηκαν σε μια εξαιρετική live μπάντα, η οποία απέδωσε τα κομμάτια της με περισσή ζωντάνια και διάθεση για αυτοσχεδιασμό. Πανάξιοι και έκπληξη της βραδιάς. Ακούστηκαν μεταξύ άλλων τα κομμάτια “Διάφανα Κρίνα”, “Ότι Απέμεινε Από Την Ευτυχία”, “Μπλε Χειμώνας” και “Θα Πεθαίνω Στο Πλάι Σου”.

Οι Last Drive ευτύχησαν να παίξουν μπροστά σε ολόκληρο το κοινό του festival (γύρω στα 7.000, όχι και άσχημα) και από τις αντιδράσεις του κοινού κατάλαβα ότι έχουν πολλούς και φανατικούς θαυμαστές. Ίσως τα πολλά μπλουζάκια με το logo του σχήματος που κυκλοφορούσαν ώρες πριν στον χώρο να έπρεπε να με είχαν προϊδεάσει. Πολύ ζωντανοί, ρυθμικοί και με εξαιρετική διάθεση, οι Last Drive απέδωσαν τα garage / rock n roll κομμάτια τους με πολύ κέφι και συνεπήραν το σύνολο του κοινού, ακόμα και αυτούς (όπως εμένα φερ’ ειπείν) που δεν είχαν υπόψη τον ήχο τους. Πανάξιοι, ορεξάτοι, με όμορφες και σωστές εκτελέσεις και με το “Misirlou” αλά Pulp Fiction να διανθίζει το set τους, έδωσαν μια συναυλία που έτερψε όλους τους παρευρισκόμενους πάρα πολύ και ώθησε όλους (και όχι μόνο τις κοπέλες) σε ένα rock n roll ντελίριο με πολύ τραγούδι και χορό. Τώρα που τους έμαθα, θα τους ψάξω. Πολύ καλοί πραγματικά!

Πολύ όμορφο το billing της συγκεκριμένης βραδιάς, αλλά κακά τα ψέματα, η πλειοψηφία του κόσμου είχε έρθει για τον «Καπετάν Γιάννη». Η πλειοψηφία ναι, αλλά όχι όλοι όπως απέδειξε ένα μπουκάλι που εκσφενδονίστηκε από τις πρώτες σειρές του κοινού, κατευθείαν προς το κεφάλι του αγαπημένου Θεσσαλονικιού. Ο Γιάννης το έπιασε, χαμογέλασε με συγκατάβαση τύπου «πόσο γραφικός είσαι» και άρχισε να μας ταξιδεύει με τα κομμάτια του. Τέτοια (επαναλαμβανόμενα η αλήθεια είναι) συμβάντα σε κάνουν να απορείς για το δικαίωμα όλων στο «εκλέγειν και εκλέγεσθαι», αλλά δεν επεκτείνομαι...

Στη μιάμιση ώρα του set του λοιπόν, ο κεφάτος και χαμογελαστός Αγγελάκας και η μυστήρια κολεκτίβα του ανέλαβαν να μας ξεναγήσουν σε μουσικές και χώρες ξένες προς τα ακούσματα του ελληνικού κοινού, αλλά συνάμα τόσο μα τόσο αγαπημένες. Το setlist στηρίχθηκε τόσο στα highlights του μοναδικού μέχρι σήμερα δίσκου του με τους Επισκέπτες, όσο και στα “Γιορτή” και “Ακούω Την Αγάπη” των Τρυπών, στον “Χαμένο Τα Παίρνει Όλα” και στο προσωπικό αγαπημένο και ονειρικό “Όταν Χαράζει” που έχει γράψει ο τεράστιος Θανάσης Παπακωνσταντίνου και έχει ερμηνεύσει ο Αγγελάκας. Το κοινό έδειξε πως τον αγαπά, με χορό, φωνές, αφιερώσεις («γεια σου Γιάννη παλικάρι», φώναζε διαρκώς μια κοπέλα), αλλά κυρίως τραγούδι όλων των ποιητικών στίχων των κομματιών του. Ο ίδιος έδειξε να το καταδιασκεδάζει και χόρευε, χοροπηδούσε, χαμογέλαγε και στροβιλιζόταν σα δερβίσης γύρω από τον εαυτό του, παρασυρμένος και αυτός από την ανατολίτικη διάθεση των μουσικών του.

Οι Επισκέπτες είναι μια εξαιρετική μπάντα, με ταλαντούχα παιδιά, τα οποία απέδωσαν τον δύσκολο ήχο του δίσκου πολύ όμορφα και εντυπωσιακά. Υποβοηθούμενος από τον Ντίνο Σαδίκη σε φωνητικά και όργανα, ο Αγγελάκας δικαιολόγησε περίτρανα τόσο την τοποθέτησή του στην κεφαλή της συγκεκριμένης νύχτας, όσο και το μεγάλο των προσδοκιών που έχει η σκηνή από αυτόν. Στα “Σιγά Μην Κλάψω”, “Από Εδώ Και Πάνω”, “Η Αγάπη Ορμάει Μπροστά” και “Επισκέπτες” η φωνή του Γιάννη ενώθηκε με αυτή το κοινού και όλοι μαζί τραγουδήσαμε σε μια νύχτα με μια γλυκιά μελαγχολία. Μετά το πέρας της συναυλίας, όλοι κατευθυνθήκαμε προς τα σπίτια μας νιώθοντας τον κόσμο λίγο πιο όμορφο. Ποιητής και τεράστιος.