Sikasa

Matter Earth

Self Released (2022)
Ένα ντεμπούτο που τσεκάρει κάθε κουτάκι του progressive death ιδιώματος, και μας αφήνει με την υπόσχεση μίας σπουδαίας πορείας
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Πριν μερικά χρόνια, σε μία κρεβατοκάμαρα στην Κροατία, έμελλε να γεννηθούν οι Sikasa από το μυαλό του πολυοργανίστα και τραγουδιστή Bruno Longfield. Μοναδικός υπεύθυνος για τη μουσική, κυκλοφόρησε το 2019 το ΕΡ "Karma", ένα ενδιαφέρον εικοσάλεπτο ατμοσφαιρικού prog death. Σ’ αυτό το πρώτο βήμα θα έβρισκε σημαντική βοήθεια από τον πληκτρά και παραγωγό Toma Cukrov, και τον σαξοφωνίστα Sven Matijević. Το αποτέλεσμα ακουγόταν ήδη μεστό και καλοφτιαγμένο, με πολύ καλή παραγωγή, και χωρίς τις εμφανείς αδυναμίες που έχουν τα πρώτα δείγματα γραφής λόγω απειρίας και περιορισμένων μέσων - αν και πλέον ξέρουμε ότι η τεχνολογία βοηθάει να παράγονται θαύματα ακόμη και μέσα σε μία κρεβατοκάμαρα. Όποιο αναζητούσε μία ατμοσφαιρική συντροφιά για τις καταθλιπτικές μέρες του χειμώνα, θα την έβρισκε σε αυτό το ΕΡ, το οποίο όχι μόνο φορούσε το σακάκι των μεγάλων του είδους (πρωτίστως Opeth, αλλά φυσικά και In Vain, Wilderun, κοκ), αλλά είχε και αρκετό κρέας στις ιδέες του ώστε το εν λόγω σακάκι να μην του πέφτει κομματάκι μεγάλο.

Ευτυχώς, οι Sikasa δεν έσβησαν ως άλλο ένα αξιόλογο solo-project που δεν κατάφερε να πετάξει. Δύο χρόνια μετά, οι Sikasa, με την προσθήκη του μπασίστα Ante Juričev-Martinčev, επέστρεψαν ως ολοκληρωμένο συγκρότημα και μας πρόσφεραν ένα τυράκι με το εννιάλεπτο single "Pale Ghost", αφήνοντάς μας με την υπόσχεση μίας μεγαλύτερης δουλειάς. Δεν χρονοτρίβησαν, και πλέον, κρατάμε στα χέρια μας το "Matter Earth", ένα πραγματικά εξαιρετικό ντεμπούτο.

Εκείνο που τράβηξε την προσοχή μου ήταν αφενός το αινιγματικό εξώφυλλο, αλλά και τα διάφορα σχόλια ακροατών που δήλωναν εντυπωσιασμένοι από τον ηχητικό πλούτο του δίσκου. Αν κρίνουμε μόνο από το "Isola" που κάνει την αρχή, αυτός ο πλούτος δεν γίνεται αισθητός, μιας και ακολουθεί στα πρότυπα του είδους με την κλασική αντίθεση ακουστική κιθάρα / δαιδαλώδη riffs, και θλιμμένα καθαρά φωνητικά / brutals. Ωστόσο ο δίσκος ακολουθεί στο σύνολό του ένα σταδιακό χτίσιμο, με τα νέα στοιχεία να εισάγονται σιγά σιγά, και προτού το καταλάβουμε, έχουμε φτάσει στο καταληκτικό "Mokosh" να ακούμε τελετουργικά φωνητικά τύπου throat singing να εξυμνούν στα κροατικά τη Μάνα Γη.

Το πρώτο κλείσιμο του ματιού γίνεται με το "The Edge of Event". Μέσα από την death μαυρίλα των νευρικών και δυσαρμονικών ρυθμικών αναδύεται σε κάποιο σημείο μία νοσταλγική μελωδία χάλκινων που δεν θα έμοιαζε παράταιρη για να κλείσει μία ταινία του Fellini, προτού επιστρέψουν τα καταιγιστικά και διακεκομμένα riffs, με διαστημικά synth σόλο. Παρά τις διάφορες υφολογικές μεταμορφώσεις, ωστόσο, δεν υπάρχει στιγμή που να ακούγεται βεβιασμένη ή πομπώδης. Από το ίδιο υλικό είναι φτιαγμένο και το "Where Giants Walk", που φέρνει έναν άλλο μεγάλο μαέστρο της prog κατά νου, και παρ’ όλο που δεν μπορώ να βρω τι δημιουργεί αυτόν τον συνειρμό, υπάρχει πιθανότητα να μην είναι ολωσδιόλου λανθασμένος.

Στο δεύτερο μέρος, αυτές οι πινελιές παραδοσιακής μουσικής εμπλουτίζονται και με μεσανατολίτικο άρωμα κινηματογραφικών διαστάσεων. Νέα ονόματα έρχονται πλέον στο νου, όπως οι Myrath, και οι Orphaned Land, ενώ ο τρόπος που τα βορβορώδη φωνητικά προφέρουν τον στίχο Sunce što sija zapalit će svijet («ο ήλιος που λάμπει θα βάλει φωτιά στον κόσμο») στο "Of Sulphur" θυμίζουν κάτι από ύστερους Septicflesh (και συγκεκριμένα το "Portrait of a Headless Man", για το οποίο ο Bruno Longfield έχει κάνει και vocal cover). Αυτή η εκλεκτική προσέγγιση διαφορετικών μουσικών παραδόσεων, γλωσσών, οργάνων, και υφών συνοψίζεται με τον καλύτερο τρόπο στο ομώνυμο κομμάτι, το οποίο για μερικά δευτερόλεπτα είναι και το μεγαλύτερο του δίσκου. Χωρίς βιασύνη ξεκινάει το χτίσιμό του, και πολύ γρήγορα εκτροχιάζεται, λύνοντας τα χαλινάρια, και προσφέροντας ζουμερές στιγμές prog death απόλαυσης, ενώ ακολουθεί και όμορφες post-rock μανιέρες, οι οποίες όχι μόνο δεν φρενάρουν την ορμή του, αλλά αυξάνουν και τη συναισθηματική του φόρτιση.

Η πρώτη ουσιαστική γνωριμία του κοινού με τους Sikasa δεν θα μπορούσε να γίνει με καλύτερο τρόπο. Οι επιρροές είναι εμφανείς, ωστόσο το name-dropping δεν θα έπρεπε να αποθαρρύνει όσα ψάχνουν να βρουν μία φρέσκια και καλοδουλεμένη πρόταση σε αυτόν τον ήχο, διότι είναι ένα ποιοτικότατο ντεμπούτο, και διεκδικεί τη δική του θέση σε μία ήδη κατάμεστη σκηνή. Σε αντίθεση με μπάντες-μιμητές που μας κάνουν να αναρωτιόμαστε γιατί δεν ακούμε καλύτερα τα αυθεντικά έργα, οι Sikasa καταφέρνουν και μας σαγηνεύουν, αναζωπυρώνοντας παράλληλα την επιθυμία μας για δυναμικό, τεχνικό, αλλά και κολλητικό prog death. Ξεχωρίζει η ψυχή και το πάθος για το είδος και όσα έχει να προσφέρει, χωρίς όμως τον φόβο μην αλλοιωθεί ή διευρυνθεί το λεξιλόγιό του. Αν οι Sikasa ακολουθήσουν αυτή τη δίψα για πειραματισμό και πολυσυλλεκτικότητα, είναι σίγουρο ότι θα προσφέρουν σπουδαία έργα στο μέλλον, κορυφές ακόμη πιο ψηλές από το ήδη απολαυστικό "Matter Earth".

Bandcamp
Youtube

  • SHARE
  • TWEET