Northlane

Οι Northlane είναι από αυτές τις μπάντες «νέας γενιάς», που μέσα από το internet έχουν γίνει μεγαλύτερο όνομα στον ολοένα κι ανερχόμενο σύγχρονο metalcore ήχο. Μετά το πολύ καλό "Alien" του 2019, και βγάζοντας σταδιακά μια σειρά από singles με καλοδουλεμένα βίντεο, έμοιαζαν έτοιμοι να πάνε ένα βήμα παραπέρα τον ήχο τους, σε μια ενδεχομένως πιο απλουστευμένη μορφή του, με τα EDM στοιχεία να έρχονται ακόμη πιο μπροστά.

Ανοίγοντας με το "Clarity", τα μπλιμπλίκια χαϊδεύουν τα αυτιά μας, πριν οι χαμηλοκουρδισμένες κιθάρες και τα φρενήρη τύμπανα μπουν στο παιχνίδι. Χαρακτηριστικό πρώτο δείγμα της κατεύθυνσης του δίσκου, με το πάντρεμα metalcore με την ηλεκτρονική μουσική να έχει ως αποτέλεσμα ένα παραδόξως χορευτικό αλλά και βαρύ σύνολο.

Το "Clockwork" που ήταν και το αρχικό single από το άλμπουμ, πορεύεται στο ίδιο μονοπάτι. Djent προσανατολισμός, synths να συμπληρώνουν και η φωνάρα του Marcus σε πρώτο πλάνο. Ότι πρέπει για κοπάνημα. Το "Echo Chamber" με το ευρηματικό (λόγω περιορισμών covid στα γυρίσματά του) βίντεο σίγουρα αποτελεί μια εκ των κορυφαίων στιγμών του δίσκου. Με ένα ρυθμό που σε παρασέρνει, κι ένα ισοπεδωτικό breakdown, σίγουρα θα απογειωθεί στις ζωντανές εμφανίσεις της μπάντας.

Στα δεκατρία κομμάτια του "Obsidian", βρίσκει κανείς μπόλικα διαμαντάκια πέραν των προαναφερθέντων. Το "Is This A Test" είναι ίσως η πιο χορευτική σύνθεση, με το πάντρεμα metal με EDM να είναι ιδανικό, ενώ το "Inamorata" με τη μελωδικότητά του αναδεικνύει τις ικανότητες του Ḿarcus στα φωνητικά και αφήνει μια ελπιδοφόρα αίσθηση.

Στιχουργικά, η θεματολογία είναι αρκετά εσωτερική και βαριά, μιλώντας για την οργή και την αίσθηση ανικανοποίητου που δημιουργεί η κοινωνία των social media, την ατομοκεντρική στάση ζωής που έχει επικρατήσει στον κόσμο, αλλά και την αντιμετώπιση των κακοποιητών από το κοινωνικό σύνολο και την ευκολία στο να κάνουμε τα "στραβά μάτια" .

Η σχεδόν μια ώρα που διαρκεί το άλμπουμ, χωρίς να έχει ιδιαίτερα αδύναμες στιγμές, μοιάζει να καταπίνει μερικές φορές τις πολύ δυνατές του. Εάν ένα-δυο κομμάτια είχαν μείνει εκτός (Abomination, Dark Solitaire) σίγουρα θα βοηθούσε τη συνολική αίσθηση. Σε κάθε περίπτωση πάντως, το "Obsidian" είναι όχι μόνο πλήρες, αλλά φέρνει έναν αέρα φρεσκάδας σε ένα είδος που αν μη τι άλλο χρειάζεται ανανέωση.

Ο συνδυασμός ακραίου ήχου με τα ηλεκτρονικά μέρη, αν και δεν είναι η πρώτη φορά που εμφανίζεται, σε αυτό το άλμπουμ μοιάζει μελετημένος και ουσιώδης. Το μόνο σίγουρο είναι ότι συναυλιακά το αποτέλεσμα αυτό θα απογειωθεί, αφού είναι φτιαγμένο για αρένες, χοροπήδημα και sing-along. Κι αυτό αρκεί για να ακουστεί ο δίσκος ακόμη και από τους πιο ανυποψίαστους.