Voivod

Κάθε φορά που οι τιτάνες Καναδοί ανακοινώνουν νέο δίσκο ο ενθουσιασμός παραμένει στα ύψη. Θα ήταν απορίας άξιο το πώς γίνεται επί δεκαπέντε συνεχόμενα full length οι Voivod να μην συμβιβάζονται ή να αστοχούν στον χαοτικό τους βηματισμό, αν δεν υπήρχαν τα ηχητικά τεκμήρια ώστε να κατανοηθεί το φαινόμενο. Ο διάδοχος του εκπληκτικού "The Wake", ενός εκ των κορυφαίων άλμπουμ της προηγούμενης δεκαετίας, δεν ήταν εύκολη υπόθεση. Η τετράδα όμως είναι γαλουχημένη στην ανατροπή και έτσι, με το "Synchro Anarchy" συνεχίζει την αδιανόητη φόρμα της ύστερης περιόδου της.

Οι Voivod είναι ένα συγκρότημα που ανέκαθεν «τρεφόταν» από τη χημεία και τη μεταξύ των μελών του ενέργεια. Μεγάλο μέρος της πολυσχιδούς προσωπικότητας της μπάντας βασίζεται στην ικανότητα έκαστου να αφήνει το ηχητικό του αποτύπωμα, τόσο ατομικά όσο και ως μέρος αυτού του συνόλου. Είμαι σίγουρος πως αν έχεις εντρυφήσει έστω και ελάχιστα στην εξωγήινη δισκογραφία τους θα έχεις αντιληφθεί αυτό τον δυισμό. Εδώ δημιουργείται και το εξής παράδοξο. Οι Voivod παραμένουν σταθεροί, εξοικειωμένοι με το ηχόχρωμά τους, ενώ παράλληλα φροντίζουν με κάθε νέα κυκλοφορία να ωθούν εαυτούς στα συνθετικά τους άκρα.

Το "Synchro Anarchy" ακολουθεί σε μεγάλο βαθμό το μονοπάτι που ξεκίνησε με το "Τarget Earth". Εδράζει στην πιο προοδευτική πλευρά εποχής "Nothingface" και "Dimension Hatröss", ενδίδοντας σε πιο ψυχεδελικές και περίπλοκες δομές, όπως φροντίζουν εξαρχής να αποκαλύψουν με το εναρκτήριο "Paranormalium" ή το "Time Clock". Σε αντίθεση όμως με τους πιο «ήπιους» πρόσφατους προκατόχους του, το νέο άλμπουμ των Καναδών επαναφέρει, σε μεγάλο βαθμό εξαιτίας της παραγωγής, μια πιο heavy αίσθηση. Τα κοψίματα του Chewy είναι πιο αιχμηρά, ενώ οι μπασογραμμές του Rocky δίνουν έναν όξινο τόνο στο ηχητικό αποτέλεσμα. Οι Away και Snake είναι οι ακρογωνιαίοι λίθοι πάνω στους οποίους ο λαβύρινθος των Voivod αποκτά μια κοψιά άγριας ομορφιάς και παρανοϊκής αίγλης.

Οι Voivod στα 48 λεπτά του δίσκου ηχούν ως ένα συγκρότημα πεινασμένο, εμπνευσμένο και ψυχικά και συνθετικά νέο. Το μεγαλειώδες "Planet Eaters" είναι η ιδανική πρόταση για το πώς μπορεί ένας ήχος εδρασμένος στα ‘80s να συγκινεί και να προσφέρει ηχητική πληροφορία αντάξια της τεχνικής του. Το "Sleeves Off" μετατρέπει φαινομενικά απλά και ευθεία συνθετικά θέματα σε ένα όργιο το οποίο καλπάζει χάρη στην punk τυμπανιστική αλητεία του Away, ενός εκ των σπουδαιότερων ντράμερ στην ιστορία του ήχου. Το "Synchro Anarchy", θα ήταν είδηση αν δεν απαιτούσε προσήλωση για να αποκαλυφθεί, όχι το αντίθετο. Οι Voivod μπορούν μέσα σε εννέα συνθέσεις να αντιπαραβάλουν το συναυλιακό ομότιτλο κομμάτι με mid-tempo εξερευνήσεις στο ύφος του "Holographic Thinking", δίχως να αποξενώνουν.

Με τον διάβολο να κρύβεται στις λεπτομέρειες, το "Synchro Anarchy" δεν έχει νόημα να συγκριθεί με την ύστερη περίοδο του σχήματος. Δεδομένων των συνθηκών που το γέννησαν, καθώς και της έμφασης στην ορμή, όχι ως παράγοντα σοκ αλλά ως αεροδιάδρομο απογείωσης των λεπτομερειών της εκάστοτε σύνθεσης, το "Synchro Anarchy" είναι η απόλυτη πίσω όψη του αστρικού νομίσματος του "The Wake". Διακατέχεται από μια σκοτεινή χροιά, προάγει έναν προβληματισμό ως κριτική προσέγγιση και όχι ως μεθυσμένα βήματα σε ένα αχανές τοπίο, έτσι ώστε ακόμη και το «οικείο» "The World Today" να εθίζει.

Το επίτευγμα όμως των Voivod εν έτει 2022 είναι οι τελευταίες δύο συνθέσεις του δίσκου. Τα "Quest For Nothing" και "Memory Failure", πέραν του να παρουσιάζουν σύντομες και εκρητικές ηχητικές καινοτομίες ειδικά από πλευράς Chewy, διακατέχονται από μια κρισιμότητα και η επιβλητική τους όψη δύναται μέχρι και να συγκινήσει, όπως μου συνέβη με τα τελευταία 2 λεπτά του πρώτου.

Δεν είμαι ούτε ο πρώτος ούτε ο τελευταίος που θα αποθεώσει την ιδιοφυία και την πολιτισμική σφραγίδα των Voivod. Το metal, ειδικά στο underground, κρύβει αμέτρητους μικρούς και μεγάλους μύθους, μπάντες των οποίων οι μουσικές είναι παράλληλα σύμπαντα της πεζότητας και των ηχητικών συμβιβασμών που συχνά απαντώνται στο ιδίωμα. Οι Καναδοί είναι ένα από τα ελάχιστα σχήματα της θρυλικής δεκαετίας των ‘80s, που δεν δισκογραφεί απλώς αξιοπρεπώς, αλλά έχει λόγο ύπαρξης.

Δεν είμαι σε θέση να γνωρίζω αν κατέχουν τα μυστικά των αρχών της συγχρονικότητας (ούτε αν ο τίτλος είναι επηρεασμένος από τη Le Guin) ώστε να δαμάζουν τον χρόνο και να παραμένουν εξίσου (ή και περισσότερο) ακμαίοι με κάθε στιγμή του παρελθόντος. Για ένα πράγμα όμως είμαι βέβαιος. Το "Synchro Anarchy" κάμπτει κάθε αυστηρότητα, ανατρέπει κάθε πρόβλεψη, και επεκτείνει ένα σερί που όταν η αυλαία πέσει θα μνημονεύεται για τη μοναδικότητά του, από μια μπάντα της οποίας η σκιά είναι μακρύτερη του αναστήματός της. Το οποίο είναι πελώριο.