Psychonaut

Violate Consensus Reality

Pelagic Records (2022)
Οι Psychonaut είναι το υπόδειγμα καλού μαθητή: σταθερά ποιοτικοί, έξυπνοι, δεξιοτέχνες, κι ανασφαλείς να φέρουν αντίρρηση στα μεγάλα διδάγματα
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Με την υπογραφή τους στην Pelagic Records, οι Psychonaut μπήκαν δυναμικά στην post/prog-metal πραγματικότητα, και φαίνεται να αποτελούν μία από τις πιο αναγνωρισμένες νέες δυνάμεις στο χώρο. Αν έχετε ακούσει το πρώτο άλμπουμ τους "Unfold The God Man", τότε γνωρίζετε ότι δεν είναι τυχαίο: έχουμε riff-άρες, καθηλωτικό drumming, και ένα λασπώδες μπάσο που καθοδηγεί ή κρατάει τα κάρβουνα αναμμένα, ενώ τα διπλά φωνητικά (στα καθαρά ο μπασίστας Thomas Michiels, και στις μπρουταλιές ο κιθαρίστας Stefan De Graef) φέρουν μία τρομερή ορμή και δυναμική αντίθεση. Αν πάλι μαθαίνετε τους Psychonaut με τη φετινή τους κυκλοφορία και θέλετε κι άλλο από το κρασί τους, τότε το εβδομηντάλεπτο ντεμπούτο τους προσφέρεται για αρκετό μεθύσι, μαζί με τα προηγούμενα, under-ground δισκάκια τους.

Στο "Violate Consensus Reality" οι διαφορές είναι αμυδρές, αν όχι απούσες, μιας και αποτελεί ηχητική συνέχεια των όσων γνωρίζαμε. Τα κομμάτια χτίζονται πάνω σε μία τελετουργική λογική, κι ακολουθούν τις post-metal αρχές για τη συσσώρευση και απελευθέρωση έντασης, που θα κουνήσουν και τον πιο βαριεστημένο σβέρκο. Στο εννιάλεπτο ομώνυμο συμπυκνώνεται με μαεστρικό τρόπο η ηχητική σύμπλεξη που εκπροσωπούν οι ψυχοναύτες, με την παρουσία δύο σπουδαίων προσωπικοτήτων της Βελγικής metal σκηνής - η μεν Stefanie Mannaerts των Brutus σε μία από τις πιο απαλές στιγμές της, ο δε Colin H. Van Eeckhout των AmenRa σε μία ακόμη αποστομωτική ερμηνεία, οδηγεί το συναίσθημα στα άκρα. Αντίστοιχες περιπτώσεις post-metal μυσταγωγίας αποτελεί το "Interbeing", αλλά και το κινηματογραφικό "Towards the Edge".

Η συντομότερη διάρκεια του δίσκου σε σχέση με τον προκάτοχό του, αλλά και η μεγαλύτερη συγκέντρωση στη σύνθεση, μαζί με στρατηγικά τοποθετημένα διαλείμματα, βοηθούν το "Violate Consensus Reality" να ρέει αβίαστα. Δίπλα στα μακροσκελή και βραδυφλεγή έπη υπάρχουν σφηνάκια που μπαίνουν κατευθείαν στο ψητό με θηριώδη ήχο και πορωτικά leads, που δεν είναι απλώς προορισμένα να αγαπηθούν στις ζωντανές εμφανίσεις, αλλά αποτελούν και υποδειγματικά bangers. Την groov-α του "All Your Gods Have Gone" δεν θα με χαλούσε αν τη συνέχιζαν για μία ώρα, ενώ το διαολεμένο "A Pacifist’s Guide to Violence" σε αρπάζει από τα μούτρα και σε χτυπάει κάτω σαν το χταπόδι. Από την άλλη, υπάρχει και το "Hope" στην καρδιά του δίσκου, μία σύνθεση που δίνει έμφαση στο λυρισμό και τη μελωδία. Αρκετά διαφορετική από τα υπόλοιπα, παραπέμπει με την κλασική ενορχήστρωσή του στο "Pluvius Aestivus" των Pain of Salvation, ενώ ο ήχος της κιθάρας στο solo με έξυνε για αρκετή ώρα μέχρι να καταλάβω ότι μου θυμίζει το "The Four Horsemen" από τους δικούς μας Aphrodite’s Child.

Έχοντας εκθειάσει αρκετά το τελευταίο πόνημα των Psychonaut, όμως, αισθάνομαι την ανάγκη να ειπωθούν και μερικές άβολες αλήθειες. Ας ξεκαθαρίσουμε ότι η τριάδα από το Βέλγιο ντύνεται περήφανα τις επιρροές της, και όποιος λόγος γίνεται για αυτή θα περιλαμβάνει αναπόφευκτα και - ορισμένα από - αυτά τα ονόματα: Τhe Ocean, Tool, Gojira, Mastodon, Baroness. Το ταλέντο των Psychonaut δεν έγκειται μόνο στις όμορφες ιδέες που κατεβάζει η κούτρα τους, ούτε στο σφιχτό παίξιμό τους και την τεχνική τους επιδεξιότητα που δίνουν την εντύπωση πολυμελούς συγκροτήματος. Έγκειται και στην ικανότητά τους να παραμένουν ενδιαφέροντες ενώ αντλούν την ταυτότητά τους από τον συνδυασμό ήδη γνωστών καλλιτεχνών. Παρ’ όλα αυτά, μετά από σχεδόν μία δεκαετία μουσικής δημιουργίας, και με τη δημοτικότητά τους να διογκώνεται με κάθε νέα κυκλοφορία τους, διατηρώ την ελπίδα ότι οι Psychonaut θα έχουν να αρθρώσουν κάτι πρωτότυπο, που θα κόψει τον ομφάλιο λώρο που διατηρούν με τις καταβολές τους.

Παράλληλα, αντιλαμβάνομαι ότι υπάρχει ένα καλοπροαίρετο μήνυμα πίσω από το θέμα του "Violate...", το οποίο προτρέπει στην άρνηση της εγωιστικής ανθρώπινης φύσης που είναι πηγή όλων των κακών. Μία άρνηση της άρνησης αν θέλετε. Το κοινοτικό πρόταγμα του άλμπουμ, που αναγνωρίζει τους δεσμούς ένωσης και αλληλεγγύης που διέπουν τις ανθρώπινες σχέσεις, είναι παραπάνω από κρίσιμο, και βαρυσήμαντο στην εποχή του καλπάζοντος ατομικισμού, ωστόσο αυτό που αναφέρεται στην ανακοίνωση τύπου δεν μεταφράζεται εξίσου καλά στους ίδιους τους στίχους. Διαρκή προστάγματα να απελευθερώσουμε τον εαυτό μας, να βρούμε την αληθινή μας φύση, να αναδυθούμε από τη σκόνη της μίζερης ύπαρξής μας, κοκ, καταλήγουν, αν όχι να πατρονάρουν, τουλάχιστον να ακούγονται βαθυστόχαζα, χάνοντας την ευκαιρία να μεταδώσουν με πειστικό τρόπο το μήνυμα αρμονικής συνύπαρξης. Φτάνουν δε, ενίοτε, να ανακυκλώνουν τους ίδιους μύθους περί αυτοπραγμάτωσης και αυτονομίας που επιθυμούν να αποδομήσουν, μιας και εστιάζουν στο ατομικό υποκείμενο πολύ περισσότερο από το συλλογικό.

Έχοντας αποδείξει ότι μπορούν να φτιάξουν πραγματικά ενδιαφέρουσα μουσική και να διατηρούν μία σταθερή ποιότητα και αισθητική, οι Psychonaut έχουν τα εχέγγυα να φτάσουν πολύ μακριά. Θα είναι κρίμα αν περιχαρακωθούν στη ζώνη ασφάλειάς τους, και χάσουν έτσι τη δυναμική τους. Θέλω να πιστεύω ότι βρισκόμαστε σε ένα πρώιμο στάδιο της καριέρας τους, μακριά ακόμη από το magnum opus τους. Ελπίζω, μόνο, όταν θα συμβεί αυτό, να μην εμφορείται από μία λογική αόριστων, κοελικών εντολών. Εξάλλου, οι βεβαιότητες και οι «μεγάλες απαντήσεις» δεν συμβαδίζουν με ούτε με τη φιλοσοφική αναζήτηση, ούτε με την καλλιτεχνική πρόοδο. Pray until you see all your gods have gone, τραγουδούν οι Psychonaut, κι είναι ένα πρόσταγμα που τους το επιστρέφω.

YouTube Stream
Bandcamp

  • SHARE
  • TWEET