Pattern-Seeking Animals

Μερικές φορές έχω μια ειλικρινή απορία αν υπάρχει άραγε κάποιος που τσεκάρει, συμφωνεί ή διαφωνεί μαζί μου όταν αποθεώνω καλλιτεχνικές προτάσεις σαν αυτές των Pattern-Seeking Animals. Προφανώς, δεν πρόκειται ούτε για γνωστό, ούτε για εμπορικό όνομα, ούτε παίζουν κάποιου είδους δημοφιλή μουσική (τουλάχιστον όχι στα μέρη μας). Αντιθέτως, είναι ένα σχεδόν αποκλειστικά στουντιακό σχήμα, που αποτελείται από παλιές καραβάνες με σπουδαίο βιογραφικό μεν, που πάντα όμως φρόντιζαν να μείνουν μακριά από φανφάρες, μεγάλα λόγια και την προβολή που αυτά φέρνουν.

Τα δυο πρώτα άλμπουμ τους βρήκαν με μεγάλη ευκολία θέση στις προσωπικές μου λίστες με τις καλύτερες κυκλοφορίες της εκάστοτε χρονιάς και το ότι βρίσκονται στο roster της Inside Out φαντάζομαι ότι τους δίνει ένα visibility, αλλά αμφιβάλω αν έχουν πουλήσει έστω μια κόπια πέραν των δυο δικών μου στη χώρα μας, οπότε ενδεχομένως προκύπτουν εύλογα τα ερωτήματα: «σε ποιον απευθύνονται;» και «σε ποιον απευθύνομαι;». Παραδόξως, το γεγονός αυτό όχι μόνο δεν με απογοητεύει, μα με κάνει να θέλω να μιλήσω ακόμα περισσότερο για αυτό το εξαιρετικό μουσικό σχήμα. Και η κυκλοφορία του τρίτου τους άλμπουμ είναι μια καλή αφορμή.

Οι τέσσερεις μουσικοί που απαρτίζουν τους Pattern-Seeking Animals αποτελούν μέλη της ευρύτερης οικογένειας (νυν μέλη, πρώην μέλη, εξωτερικοί συνεργάτες) των Spock's Beard κι αυτό θα έπρεπε να αποτελεί πιστοποιητικό ποιότητας από μόνο του. Ξεκινώντας από τα πιο προφανή, αν σε κάποιον δεν λέει κάτι το όνομα του Ted Leonard (Enchant, Thought Chamber, Transatlantic, Affector), τότε έχει μεγάλα κενά στον prog χώρο και αγνοεί μια από τις καλύτερες φωνές του ιδιώματος. Στο εν λόγω project διακρίνεται βέβαια και ως κιθαρίστας και μαζί με τον Dave Meros (μπάσο) και τον Jimmy Keegan (drums) - αμφότεροι φανταστικοί μουσικοί - φροντίζουν να κάνουν τα τραγούδια του ιθύνοντα νου John Boegehold (σύνθεση, πλήκτρα) να ακούγονται όσο καλύτερα γίνονται. Και του πετυχαίνουν απόλυτα.

Δεν ξέρω πως ακριβώς να περιγράψω τη μουσική των P-SA για να γίνει θελκτική σε κάποιον δυνητικά ενδιαφερόμενο. Θα έλεγα ότι πρόκειται για ιδιαίτερα προσιτό ως προς τις μελωδίες και τη δομή prog, εστιασμένο στην ουσία της κάθε σύνθεσης κι όχι στην τεχνική επίδειξη ή στα παιξίματα, πάντα όμως μέσα από μια ποιοτική προσέγγιση. Είτε το παραπάνω σας βοηθάει ή όχι, δεν χάνετε τίποτα να τσεκάρετε τραγούδια όπως το "No One Ever Died And Made Me King" από το πρώτο άλμπουμ ή το "Why Don't We Run" από το δεύτερο για να έχετε τη μισή εικόνα. Η υπόλοιπη μισή ανήκει σε μακροσκελής (10+ λεπτών) συνθέσεις όπως το "Stars Along The Way" ή το "Lifeboat". Κοινώς παρονομαστής και των δυο κατηγοριών το ότι είναι πραγματικά καλά γραμμένα και εκτελεσμένα τραγούδια.

Η τρίτη δισκογραφική δουλειά τους συνεχίζει σε συναφές ηχητικό μοτίβο και ποιοτικό επίπεδο, όντας μόνο - όπως προδίδει λίγο το εξώφυλλο - ελαφρώς πιο σκοτεινή, εσωστρεφής και εν τέλει λιγότερο φανταχτερή σε σχέση με τους προκατόχους της. Για παράδειγμα το πρώτο single, το "I Can't Stay Here Anymore" παραμένει υπέροχο αλλά δεν είναι ανάλογα πιασάρικο με τα αντίστοιχα single των προηγούμενων δουλειών, ενώ "Rock, Paper, Scissor" είναι πιο φορτισμένο τόσο ενορχηστρωτικά όσο και συναισθηματικά (και δυστυχώς επίκαιρο). Αμφότερα δίνουν μια καλή αίσθηση των διαφορών που φέρνει η νέα αυτή δουλειά.

Από εκεί και πέρα υπάρχουν συνθέσεις όπως το 13λεπτο "Time Has A Way" που είναι η πιο «ξεσαλωτικά» proggy σύνθεση που έχουν γράψει ως τώρα οι Pattern-Seeking Animal (και ειδικά τα πρώτα λεπτά του), το καταπληκτικό "Much Ado" με τους πανέξυπνους στίχους και μια πολύ δυνατή ερμηνεία από τον Leonard και το δυναμικό είναι το "I'm Not Alright" - όλα τους τραγούδια βγαλμένα από το πιο ψηλό ράφι του σύγχρονου prog. Επιπρόσθετα θετικό πρόσημο προσδίδουν το (ούτε) τρίλεπτο, πανέμορφο folky ξεκίνημα του "Everdark Mountain" και το πιο μπαλαντέ ομότιτλο τραγούδι. Από την άλλη, στα "Said The Stranger" και "Here With You With Me", παρόλο που περιλαμβάνουν κάποια ευφάνταστα, απολαυστικά σημεία, νιώθω ότι χάνεται κάπως η εστίαση στην ουσία της σύνθεσης, ενώ με το "Just Another Day At The Beach" επιχειρείται ένα πιο χαλαρό - αλλά και σχετικά αδιάφορο - κλείσιμο στο άλμπουμ.

Πέραν, πάντως, των πραγματικά αξιόλογων συνθέσεων, είναι σημαντικό να επισημανθεί πως οι P-SA έχουν καταφέρει να συνθέσουν μια ομάδα που το κάθε μέλος της έχει διακριτό, σημαντικό και συμπληρωματικό προς τα υπόλοιπα μέλη ρόλο: το κάθε χτύπημα του Keegan στα drums ξεχωρίζει για τη δυναμική του, ο τρόπος με τον οποίο γεμίζει τον χώρο το μπάσο του Meros είναι υποδειγματικός, ο Boegehold έχει τοποθετήσει ακριβώς ότι χρειάζεται το κάθε τραγούδι σε όλα τα επίπεδα (δομής/μελωδιών/ήχου/ενορχήστρωσης) κι ο Leonard δίνει έξτρα πόντο με τις ερμηνευτικές του ικανότητες σε κάθε τραγούδι. Με αυτό τον τρόπο το σύνολο ξεπερνά το άθροισμα των επιμέρους στοιχείων του, όπως είναι και το ζητούμενο.

Κάπως έτσι, το "Only Passing Through" αποτελεί μια ακόμα δουλειά που συνάδει με τα όσα πρεσβεύουν εδώ και χρόνια τα μέλη των Pattern-Seeking Animals μέσα από τα έργα τους κι επιβεβαιώνει ότι ανήκουν στους καλύτερους σύγχρονους εκφραστές του ιδιώματος που υπηρετούν. Έστω κι αν στέκεται μισό σκαλοπάτι κάτω από τους δυο προκατόχους του παραμένει εμφανώς ψηλότερα από τον μέσο όρο των κυκλοφοριών του χώρου και δίχως αμφιβολία αξίζει να ακουστεί.