Seventh Wonder

Μερικές φορές αναρωτιέμαι τι έχει αλλάξει περισσότερο: το μουσικό είδος που δεν μπορώ πλέον να ακολουθήσω ή εγώ ο ίδιος; Φερ' ειπείν, για πολλά χρόνια το ιδίωμα του prog/power (άλλοτε power metal με progressive στοιχεία κι άλλοτε progressive metal με power αισθητική) είχε εξέχουσα θέση στα ακούσματά μου. Κι επειδή τα ιδιώματα έχουν γίνει κάπως δυσδιάκριτα, αναφέρομαι στον νοητό χώρος που ορίζεται κάπου ανάμεσα σε συγκροτήματα όπως οι Angra από τη μια πλευρά και οι Symphony X ή οι Shadow Gallery από την άλλη. Για μια μεγάλη χρονική περίοδο, αυτός ο χώρος έμοιαζε σαν ένας μαγικός κήπος που ξεφύτρωναν υπέροχα σχήματα. Όπως οι Σουηδοί Seventh Wonder.

Εδώ και κάμποσα χρόνια ελάχιστα πράγματα από τον εν λόγω χώρο με συγκινούν. Αντιθέτως, περισσότερο απογοήτευση νιώθω από κάποιους ήρωες της νιότης μου (όπως οι Angra ή οι Stratovarius), ενώ κάποιες λίγες εκλάμψεις ξεφτίζουν σε βάθος χρόνου και νιώθω ότι ο οποίος αρχικός ενθουσιασμός οφειλόταν περισσότερο στον παράγοντα της δικής μου νοσταλγίας παρά στη μουσική τους αξία. Μια περίπου τέτοια περίπτωση αποτέλεσε και το "Tiara", το άλμπουμ που σηματοδότησε τη λήξη της οχτάχρονης δισκογραφικής απουσίας των Seventh Wonder το 2018, η οποία προήλθε λόγω της ένταξης του τραγουδιστή τους, Tommy Karevik, στους Kamelot.

Η λατρεία που έχω στα "Mercy Falls" (2008) και "The Great Escape" (2010), η ανυπομονησία να ακούσω νέα μουσική, η αδιαμφισβήτητη ποιότητα που τους χαρακτηρίζει και φυσικά η διαμαντένια φωνή του Karevik έδιναν έναν αέρα υπεροχής, όμως στην πραγματικότητα το "Tiara" από ένα σημείο και μετά τρώει σκόνη στο ράφι και δεν μπορεί να συγκριθεί επ' ουδενί με τις σπουδαίες προγενέστερες δουλειές του συγκροτήματος. Το γεγονός αυτό, σε συνδυασμό με τη γενικότερη απομάκρυνσή μου από τον ήχο, μίκρυναν σημαντικά το καλάθι των προσδοκιών που είχα ενόψει της νέας, έκτης δισκογραφικής τους δουλειάς, χωρίς αυτό να σημαίνει πως έχασα το ενδιαφέρον να ακούσω μια νέα μουσική πρόταση από τους Seventh Wonder.

Εν αρχή, το "The Testament" δεν είναι concept άλμπουμ στη λογική των "Mercy Falls" και "Tiara", έχοντας ένα πιο κλασσικό άλμπουμ format με επιμέρους, ανεξάρτητα τραγούδια. Παράλληλα, τα 54 λεπτά του είναι αισθητά λιγότερα σε σχέση με τις τρεις προηγούμενες δουλειές, υποδεικνύοντας μια προσπάθεια για μεγαλύτερη συνοχή, κάτι που μάλλον επιτυγχάνεται. Παρόλα αυτά η συνολική αίσθηση που αφήνει δεν διαφοροποιείται ιδιαίτερα από αυτή του προκατόχου του. Μια αίσθηση τυποποίησης, όπου τα τεχνικά χαρακτηριστικά είναι μεν όλα αρτιότατα όπως αναμενόταν, αλλά η έμπνευση και συνεπώς το τελικό αποτέλεσμα δεν ακολουθούν αναλόγως.

Στα θετικά, τεχνικά χαρακτηριστικά περιλαμβάνεται η πεντακάθαρη παραγωγή, η οποία δίνει χώρο να ακουστούν τα εντυπωσιακά παιξίματα όλων των μελών της μπάντας. Ειδικά η σύνδεση μεταξύ των Blomqvist (μπάσο) και Liefvendahl (κιθάρα) ξεχωρίζει, με τον πρώτο να έχει Sheehanικό τρόπο να βγαίνει στο προσκήνιο και να γεμίζει τον ήχο. Την ίδια ώρα τα πλήκτρα του Soderin έχουν ένα πιο παραδοσιακό/90s ύφος το οποίο πολύ έχει λείψει από το progressive metal, εδώ και χρόνια. Και φυσικά, υπάρχει κι ο Karevik να ανεβάζει τα πάντα μια κατηγορία μόνος του, έστω κι αν προκύπτει το παράδοξο να ακούγεται σε αρκετές στιγμές περισσότερο σαν τον Karevik των Kamelot παρά σαν τον Karevik των Seventh Wonder, κάτι που σηκώνει λίγη κουβέντα για το αν και πόσο λειτουργεί καλά.

Στα των συνθέσεων, το "The Light" είναι τραγουδάρα, με όλα όσα περίμενα να ακούσω από τους Seventh Wonder, έστω κι αν δεν προσεγγίζει το επίπεδο ενός "Alley Cat", ενώ από κοντά ακολουθεί το "Mindkiller" που διαθέτει κάμποσα εντυπωσιακά στοιχεία, τόσο παικτικά όσο και ερμηνευτικά. Επίσης, πολύ όμορφο είναι το διαφοροποιημένο κλείσιμο του "Elegy", με τη συμφωνική του προσέγγιση να απογειώνεται από την ερμηνεία του Karevik.

Από εκεί και πέρα, διάσπαρτα ωραία στοιχεία εντοπίζονται τόσο στο "I Carry The Blame", όσο και στο "The Red River" (με το τελείως Kamelot refrain), καθιστώντας τα αμφότερα ευχάριστα ως συνθέσεις, όπως ενδιαφέροντα μέρη περιλαμβάνει και το σχεδόν 9λεπτό "Under A Clear Blue Sky", το οποίο όμως μοιάζει να διαρκεί λίγο περισσότερο από όσο χρειαζόταν. Από την άλλη, τραγούδια όπως το εναρκτήριο up-tempo "Warriors" και το "Invincible" μου μοιάζουν αρκετά αδιάφορα για το επίπεδο των Seventh Wonder" και το instrumental "Reflections" δεν προσφέρει κάτι ουσιώδες.

Εν κατακλείδι, το "The Testament" μπαίνει σε εκείνην τη δύσκολη - και πιθανότατα διφορούμενη - κατηγορία των «ναι μεν, αλλά» δίσκων, στους οποίους μπορείς να διακρίνεις με ευκολία τα δομικά ποιοτικά στοιχεία που το κάνουν να ξεχωρίζει από το μέσο όρο, αλλά την ίδια στιγμή δεν καταφέρνουν να ξεπεράσουν τις (ήδη μειωμένες στην προκειμένη περίπτωση) προσδοκίες. Από την εμπειρία μου, το πρόσημο σπανίως παραμένει θετικό σε βάθος χρόνου, σε αυτές τις περιπτώσεις.

Κλείνοντας, δεν μπορώ να γνωρίζω αν είναι σύμπτωση, όμως η περίπτωση των Seventh Wonder με έκανε να σκεφτώ πως σε ένα παράλληλο σύμπαν που ο John Cusack θα ήταν οπαδός του prog/power metal χώρου, ενδεχομένως να αναρωτιόταν στην αρχή του High Fidelity: «Τι ήρθε πρώτα; Η τυποποίηση ή η συνεργασία με τη Frontiers;». Κι όχι μόνο για αυτούς.