Toundra

Είμαστε αρκετοί εδώ στο rocking.gr που έχουμε εκφέρει την άποψη ότι οι Toundra έχουν πια αναλάβει ηγετικό ρόλο στο σύγχρονο instrumental rock, μια θέση που έχουν κερδίσει με το σπαθί τους μέσω της συνεπέστατης δισκογραφίας τους. Το "Hex" έρχεται να διαδεχτεί το κορυφαίο "Vortex" στην ροή των «κανονικών» τους άλμπουμ, θεωρώντας ότι το soundtrack που έγραψαν για το "Des Cabinet Der Dr. Caligari" ήταν μια πειραματική παρένθεση. Είχα μια ιδιαίτερη περιέργεια για το αν και πως θα ενσωμάτωναν αυτούς τους νεόκοπους πειραματισμούς στο καθιερωμένο τους ύφος.

Το "Hex" βρίσκει την μπάντα να επιστρέφει στο γνώριμο τους στυλ. Δυσκολεύομαι να τους πω post rock, διότι αυτό εξακολουθεί να είναι απλώς ένα από τα συστατικά τους γνωρίσματα. Η μουσική των Toundra παραμένει εξόχως κιθαριστική, συχνά αναδύει ένα έντονα προοδευτικό άρωμα και δεν διστάζει να αγγίζει σε στιγμές πιο heavy φόρμες, ότι όμως κι αν κάνουν δεν χάνουν ποτέ το ζωντανό, δυναμικό τους εκτόπισμα. Ταυτόχρονα, οι συνθέσεις τους δεν βασίζονται σε «χτισίματα» παρά σε συνεχείς εναλλαγές ρυθμών και μελωδιών, σε συνεχή σκαμπανεβάσματα και σε μια ασταμάτητη ενέργεια. Οι Toundra δεν είναι γκρίζοι. Είναι πολύχρωμοι.

Αν το "Vortex" στέκεται ως η κορυφή της ως τώρα δισκογραφίας τους, το "Hex" στέκεται κάπου εκεί πολύ κοντά. Πατάει στις ίδιες συνταγές: οι κιθάρες των Esteban Gíron και David Paños είναι δυο πραγματικές πηγές φαντασίας, ταλέντου κι έμπνευσης, δύο κισσοί που δεν σταματούν να πλέκονται και να κινούνται περίτεχνα, θαρρείς πως δεν φοβούνται να σκαρφαλώσουν και στην ψηλότερη sequoia. Δεν είναι υπερβολή να πω ότι και σε αυτό το άλμπουμ, δεν υπάρχει ούτε μια κιθαριστική/συνθετική ιδέα που να είναι κάτι λιγότερο από θαυμάσια. Ήδη από τα πρώτα δύο λεπτά του 22λεπτου "El Odio" είναι ξεκάθαρο ότι πρόκειται για μαγεία.

Χωρισμένο σε τρία μεγάλα μέρη, το "El Odio" δεν είναι απλώς το έπος του δίσκου αλλά ίσως και το έπος της δισκογραφίας τους. Με δεκάδες αλλαγές, τρομερές μελωδίες και παραμένοντας πάντα απρόβλεπτο στην ροή του, είναι ένα τραγούδι που συμπυκνώνει όλα όσα κάνουν την τέχνη των Toundra συναρπαστική. Σαν κάθε καλή «πολιτική» μπάντα, οι Toundra εδώ καταπιάνονται με Το Μίσος από ένα κοινωνιολογικό πρίσμα, έστω και χωρίς λέξεις. Με την δύναμη της υποβολής, η μουσική περιγράφει την δράση, την ματαιότητα και την κάθαρση της πνευματικής διαύγειας.

Μετά από αυτό το παρατεταμένο highlight, το "Hex" μοιάζει σαν να χαλαρώνει σταδιακά, αν και διατηρεί τους ίδιους υψηλούς τόνους. Αν οι Toundra έχουν στα δικά μου αυτιά ένα μειονέκτημα, αυτό είναι ότι δεν ξέρουν να βάζουν παύσεις, παρά μόνο συνεχίζουν ασταμάτητα την εναλλαγή ιδεών. Για να είμαι δίκαιος, μετά από κάποιες ακροάσεις το αυτί αναγνωρίζει και δένει όλα τα μέρη, κάνοντας τα να περνούν όλα μπροστά σου σαν ευχάριστος άνεμος. Λείπουν όμως και οι πιο βαθιές ανάσες. Το σαξόφωνο στο ‘’Watt’’ επιχειρεί να κάνει την διαφορά, μάλλον όμως μένει σχετικά ανεκμετάλλευτο - παρά την ριφάρα εκεί προς το τέλος που τολμάει να ξυπνήσει Ex Eye μνήμες - και το ‘’FIN’’ κλείνει τον δίσκο με ήπιους, σχετικά ambient τόνους, αυτούς ακριβώς που θα περίμενα σε μεγαλύτερο βαθμό λόγω του Caligari.

Επιλέγοντας να μην πάνε μπροστά τον ήχο τους αλλά να πατήσουν στα στοιχεία που τους έχουν κάνει κυρίαρχους στον χώρο τους, οι Toundra μας χαρίζουν με το "Hex" άλλον έναν θαυμάσιο δίσκο. Το να παίζεις ευθύ instrumental rock και να παραμένεις τόσο ενδιαφέρον ως γκρουπ, δεν είναι εύκολη δουλειά, αυτή η τετράδα όμως έχει το τσαγανό και τις αρετές που χρειάζονται. Διαισθάνομαι ότι ίσως δεν θα ξεπεράσουν πια όσα έχουν ήδη καταφέρει - όσα καταφέρνουν και με το "Hex" - εκτός αν κάποια μέρα καταφέρουν να συγκεράσουν τα τρία πρόσωπα που μας έχουν δείξει ξεχωριστά: το post/prog, το κινηματογραφικό κι εκείνο το τσιγγάνικο αλύχτισμα που μας στοιχειώνει ακόμα.

Spotify