Devin Townsend

Empath

InsideOut (2019)
Από τον Αντώνη Καλαμούτσο, 13/03/2019
Μοιάζει ασήμαντο αν αυτός είναι ο καλύτερος δίσκος του Devin ή αν καταλήξει να είναι το άλμπουμ της χρονιάς. Το σημαντικό είναι ότι το προοδευτικό metal βρήκε ένα έργο αντίστοιχο της "Fantasia" του Disney
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Έτσι κι αλλιώς δεν υπάρχουν οι σωστές λέξεις για να περιγράψουν το "Empath". Πέραν της λεκτικής ανεπάρκειας όμως, για να ξετυλίξουμε το κουβάρι γύρω από το άλμπουμ αυτό θα πρέπει να σπάσουμε τα στερεότυπα. Το παρόν κείμενο δεν θα νοήσει τον Devin Townsend ως «τρελό», «ψυχάκι», «παλαβό» ή όποιο άλλο κλισέ χρησιμοποιείται συχνά. Αντίθετα, θα τον αντιμετωπίσει ως έναν από τους ελάχιστους απόλυτα λογικούς δημιουργούς που τολμάει να αντιληφθεί την πολλαπλότητα του εαυτού του. Οι υπόλοιποι από εμάς, όσοι προσποιούμαστε ότι δεν είμαστε πολλά διαφορετικά πρόσωπα, ίσως είμαστε οι πραγματικά τρελοί.

Αυτή η σύναψη ειρήνης με τις πολλαπλές δημιουργικές του ανάγκες είναι η βάση πάνω στην οποία στηρίζεται το "Empath" ως δημιούργημα του Devin. Η ίδια ειρήνη όμως αποτελεί προαπαιτούμενο και για τον ακροατή. Χωρίς αυτήν, μάλλον δεν θα καταφέρεις να φτάσεις στην ουσία του άλμπουμ που είναι η απόλυτη ελευθερία του συναισθήματος και της φαντασίας. Πρέπει να παντρέψεις το βαθύτερο φιλοσοφικό σου πρόσωπο με το αγνότερο παιδί που κρύβεται μέσα σου. Μια στιγμή θα λες: «ωχ, άκου, έπαιξε τρίηχα πάνω σε άρση δεκάτου έκτου» και την αμέσως επόμενη: «ωχ, άκου, ένας κόκορας!». Αν οι δύο αυτοί διαφορετικοί ακροατές που κρύβεις - κι όλοι οι ενδιάμεσοι - μπορούν να αφεθούν ελεύθεροι να απολαύσουν στο μέγιστο, το "Empath" θα εκπληρώσει τον σκοπό του.

Δεν υπάρχουν οι σωστές λέξεις για να περιγράψουν την ιδιοφυΐα του Devin, ενός ανθρώπου που αντιμετωπίζει τα άλμπουμ και τις διαθέσεις του περίπου σαν ημερολόγιο. Σε αυτήν την πορεία είχε τους θριάμβους και τα ατοπήματα του, κανείς όμως δεν μπορεί να τον κατηγορήσει για έλλειψη τόλμης. Παρόλα αυτά, τίποτα που έκανε στο παρελθόν δεν μπορεί καν να πλησιάσει την τόλμη του "Empath". Η επιθυμία του ήταν να κάνει ένα δίσκο που θα εμπεριέχει κάθε συνθετική του πτυχή, progressive, extreme metal, θεατρική μουσική, μουσική για διαλογισμό και οτιδήποτε άλλο. Όχι μόνο το κατάφερε αλλά το πέτυχε συγκροτώντας έναν απόλυτα συνεκτικό μέσα στις αναρίθμητες συνιστώσες του δίσκο. Πολλή από τη μουσική του "Empath" δεν έχει ακουστεί ποτέ ξανά και είναι αδύνατον να γραφτεί από άλλον. Δεν συγκροτεί απλώς ένα καινούριο ήχο αλλά έναν εντελώς πρωτόγνωρο κόσμο.

Μια λεπτομερής track by track προσέγγιση του άλμπουμ δεν έχει ιδιαίτερο νόημα, ειδικά όταν σχεδόν κάθε σύνθεση είναι τόσο πυκνή σε ιδέες και στυλ που μοιάζει απροσπέλαστη. Η μουσική του "Empath" είναι metal, είναι μουσική για κινηματογράφο, για video game ή για ορχήστρα, πολλές φορές ταυτόχρονα. Μόνο οι πολλαπλές ακροάσεις θα κάνουν όλο αυτό το χάος να αποκτήσει λειτουργικό νόημα και αν βρεις την απαιτούμενη υπομονή και το τοπίο καθαρίσει, αυτό που μένει είναι μια μαγική διάσταση, ένα εναλλακτικό μουσικό σύμπαν όπου όλα είναι πιθανά. Αξίζει πάντως να σημειωθεί ότι ορχηστρικά/χορωδιακά/θεατρικά μουσικά στοιχεία παρεισφρέουν σε κάθε μία από τις δέκα συνθέσεις, ανεξαιρέτως, σε ένα απερίγραπτο Broadway-meets-Queen σύμπαν αναφορών.

Υπάρχουν τέσσερα tracks που είναι λίγο πιο καθαρά ως προς τις προθέσεις τους. Τα "Castaway" και "Requiem" είναι δύο μικρής διάρκειας «εισαγωγικές» συνθέσεις που ανοίγουν το έδαφος για τα έπη που τα ακολουθούν. Το "Spirits Will Collide" είναι μία από αυτές τις ματζόρε συνθέσεις που από τον οποιοδήποτε άλλο θα ακουγόταν νερόβραστο, ερχόμενο όμως από τον Devin ηχεί σαν ένας πανανθρώπινος ύμνος συναδέλφωσης. Το "Hear Me" από την άλλη, παρά την απρόβλεπτη ενορχήστρωση και την παρουσία της Anneke (μία είναι η Anneke) είναι στην πραγματικότητα μια extreme metal θύελλα, πολύ κοντά στο πνεύμα του "Alien" των θεών Strapping Young Lad. Τα δε "Genesis", "Evermore", "Sprite" και "Borderlands" είναι τραγούδια αδύνατον να κατηγοριοποιηθούν και που λίγο - πολύ συνοψίζουν το πνεύμα που σκιαγραφήθηκε στις προηγούμενες παραγράφους.

Έστω κι αν δεν υπάρχουν όμως οι σωστές λέξεις, είναι αδύνατον να μην σταθούμε σε δύο στιγμές του "Empath" που πιθανόν θα αποτελούν σημεία αναφοράς για τη μελλοντική δισκογραφία του Devin, με τον ίδιο τρόπο που φαντάζουν ως σήμερα τα "Earth Day", "Deep Peace" και "Deadhead".

Το "Why?" μοιάζει σαν ένα αριστούργημα βγαλμένο από τις πιο χρυσές σελίδες της Disney κι ο Devin σαν άλλη Julie Andrews μιας παρασέρνει σε μια μικρή μαγική οδύσσεια των ανθρώπινων σχέσεων (η Tracy αξίζει ένα άγαλμα...), παραδίδοντας ίσως τη φωνητική ερμηνεία της καριέρας του και πιθανότατα το τραγούδι της χρονιάς. Το δε 23λεπτο "Singularity" που κλείνει τον δίσκο αποτελεί ένα κολοσσιαίο κατασκεύασμα, ένα ανείπωτο ταξίδι που θα ικανοποιήσει και τις πιο γαργαντουικές prog ορέξεις και που παραδόξως δεν ακούγεται ούτε σε μια στιγμή του να φλυαρεί ή να ξεχειλώνει.

Η παραγωγή και η μίξη του άλμπουμ αποτελούν ένα πραγματικό θαύμα και η δουλειά του Devin και του Mike Keneally (Frank Zappa) υπήρξε τρομακτική. Χορωδίες, ορχήστρες, τρεις ντράμερ κι εκατομμύρια στυλ... και όμως το "Empath" είναι ενιαίο, συμπαγές, αδιαπέραστο και παρά τη μνημειώδη χρήση της τεχνολογίας, είναι βασικά ο θρίαμβος του προσωπικού οράματος έναντι σε κάθε πιθανό τεχνοκρατικό εμπόδιο.

Καλωσορίσατε λοιπόν στο "Empath". Θα καταλάβω όποιον πει ότι είναι μέτριο ή ότι είναι το καλύτερο άλμπουμ που βγήκε ποτέ διότι πρόκειται βασικά για έναν δίσκο προϋποθέσεων, πολλαπλών οπτικών, συντριβής ή όχι των στερεοτύπων. Αν όμως τα προαπαιτούμενα ικανοποιηθούν, αν είσαι πρόθυμος να νοιώσεις τον Devin ταυτόχρονα σαν μικρό θεό και σαν Γκούφυ, σαν σπασίκλα και σαν ήρωα, τότε ίσως αγαπήσεις το "Empath" με τρόπο διαφορετικό από κάθε άλλον δίσκο που έχεις αγαπήσει ως σήμερα.

Και μόνο τότε ίσως συμφωνήσεις και με την άποψη μου ότι, έτσι κι αλλιώς οι σωστές λέξεις δεν υπάρχουν.

Pre-order link

  • SHARE
  • TWEET