Fifth Angel, Subfire @ Κύτταρο, 21/09/24

Ομολογουμένως μια από τις συναυλίες που ο γράφων περίμενε από το 2020 για να πραγματοποιηθεί, η εμφάνιση των Fifth Angel μπορεί να άργησε τέσσερα χρόνια και να είχε αναμενόμενες και μη απώλειες μελών μέχρι να συμβεί, αλλά μας αποζημίωσε στο έπακρο. Με το πλέον αγαπημένο διοργανωτή (από άποψη ονομάτων που φέρνει, είτε μέσω του Up The Hammers, είτε για αυτόνομες εμφανίσεις τους) να συνεχίζει από εκεί που μας άφησε με τους Riot City και την κολασμένη headline καλοκαιρινή τους εμφάνιση, καταλήξαμε να φύγουμε με ένα πλατύ χαμόγελο ικανοποίησης για ακόμη μια φορά.

Ας πάρουμε, όμως, τα πράγματα από την αρχή. Με την ώρα περασμένες οκτώμιση, οι Subfire θα έβγαιναν στη σκηνή για να επιτελέσουν τον ρόλο του βαρυσήμαντου support group μιας τέτοιας ιστορικής βραδιάς. Τους εγχώριους metallers τους ξέρουμε πολύ καλά και τους αγαπάμε για το μεράκι που επιδεικνύουν και στουντιακά, αλλά πόσο μάλλον επί σκηνής, με τα γαλόνια που αποκόμισαν από την προηγούμενη support εμφάνιση τους στην μπάντα του Ross The Boss να είναι διακριτά.

Πραγματικά, κάθε φορά που έχω την τύχη να έχω δει ζωντανά τη μπάντα, μου βγάζει μια αγνή αγάπη για αυτό που κάνει, το οποίο και διαφαίνεται ξεκάθαρα σε επίπεδο performance, αλλά και συνθέσεων καθεαυτών. Με άνεση επί σκηνής, ωραία πόζα και τοποθετήσεις φτασμένης μπάντας, οι Subfire εκμεταλλεύτηκαν στο έπακρο το χρόνο που είχαν διαθέσιμο, ζέσταναν τον κόσμο που συνέχιζε να εισρέει στο γνωστό μαγαζί της Ηπείρου και, το σημαντικότερο, πέρασαν και οι ίδιοι παραπάνω από καλά, πόσο μάλλον μετά και το ζεστό χειροκρότημα που αποκόμισαν. Highlight της εμφάνισης τους επί προσωπικού, το καταληκτικό "Hunter Of Dreams", ανυπομονώντας για τα επόμενα, δημιουργικά και συναυλιακά, βήματα τους.

Ομολογώ πως ήμουν από εκείνους που η περσινή δισκογραφική επιστροφή των Fifth Angel δεν τους είχε βρει ενθουσιασμένους, αφού λίγο οι αρκετές αλλαγές στο lineup, αλλά πολύ περισσότερο η ανισορροπία στο συνθετικό υλικό που μας παρουσίασαν, μου έδειχναν μια μπάντα σε πτώση. Μετά τη σαββατιάτικη εμφάνιση τους, ωστόσο, ακόμη και με τον Ken Mary να λάμπει δια της απουσίας του και τη θέση του lead κιθαρίστα να την καλύπτει ο σχετικά άγνωστος (αλλά, εν τέλει, αποκαλυπτικών ικανοτήτων) Ethan Brosh, η άποψη μου δέχθηκε μια στροφή 180 μοιρών. Αν είπαμε και μια κουβέντα παραπάνω, ψωμί κι αλάτι, αφού αυτοί οι Fifth Angel ήρθαν, εντυπωσίασαν ακόμη και τον πιο δύσπιστο με ένα set 18 κομματιών και μας αποχαιρέτησαν κύριοι, σε μια κυριαρχική εμφάνιση πυρακτωμένου ατσαλιού.

Εκκινώντας το set τους με τα κολλητά "The Night" και "In The Fallout", οι Αμερικάνοι μας έδωσαν εξ αρχής να αντιληφθούμε πως η βραδιά τους άνηκε, έχοντας τουλάχιστον δύο ανέλπιστους πρωταγωνιστές. Ο λόγος, φυσικά, για τον προαναφερθέντα Ethan Brosh, έναν ικανότατο shredder που, προσωπικά, μου έβγαλε μια αύρα Jake E. Lee, αλλά, κυρίως, τον φοβερό και τρομερό Steven Carlsson. Ο τελευταίος, μοιάζει με μια πολυτέλεια που μια μπάντα του status των τωρινών Fifth Angel είναι αξιοπρόσεκτο πως διαθέτει, αφού ο Αμερικάνος τραγουδιστής παρουσίασε τη στόφα μεγάλου frontman, γεμίζοντας τη σκηνή τόσο με τη σκηνική του παρουσία, όσο και με τις απαιτητικές του ερμηνείες σε ύμνους του πρόσφατου και μακρινού παρελθόντος.

Οι παλιοί, Ed Archer και John Macko, αποτέλεσαν την πραγματική σύνδεση του ονόματος της μπάντας που βλέπαμε, με το σχήμα των ‘80s που δημιούργησε την Fifth Angel κληρονομιά, όντας στιβαροί στο ρόλο τους, δίχως αμφιβολία. Ο, δε, Marco Prij είναι γνωστός και ικανός session drummer, έβγαλε εις πέρας το τεχνικό σκέλος των συνθέσεων χωρίς πρόβλημα, αλλά στην προκειμένη, η απουσία του Ken Mary υπήρξε αισθητή, κυρίως για ιστορικούς και συναισθηματικούς λόγους.

Παρόλα αυτά, τα όσα ζήσαμε υπερβαίνουν τις όποιες τεχνικές αναλύσεις. Μιλάμε, έτσι κι αλλιώς, για τραγούδια που έχουν χαραχθεί στο θυμικό μια για πάντα, και η ζωντανή τους εκτέλεση από την τωρινή ενσάρκωση της μπάντας υπήρξε τέτοια που πραγματικά συγκίνησε. Μιλώντας ως κάποιος που λατρεύει αυτόν τον ήχο, αλλά λόγω ηλικίας δεν υπήρχε περίπτωση να είχα την ευκαιρία να τον ζήσω εν τη γενέσει του, το γεγονός πως, ακόμη κι έτσι, βλέπω την ιστορία του να συνεχίζει και να εξελίσσεται, αποτελεί από μόνο του ενθουσιώδες.

Άλλωστε, με την μπάντα να ανταποδίδει στο έπακρο την αγάπη που εισέπραξε μέσω των διαρκών sing along και των επαινετικών ιαχών του κοινού, τόσο κατά τη διάρκεια του show (το οποίο υπήρξε και το πλέον μακροσκελές της περιοδείας τους), όσο και μετά το τέλος του, το τέλος της βραδιάς είχε μονάχα χαρούμενα πρόσωπα να επιδείξει. When Angels Kill, λοιπόν, όνομα και πράγμα, με τους Αμερικάνους US metallers να κυριαρχούν και να κλείνουν την «ανοικτή» υπόθεση του 2020 με τον πλέον εμφατικό τρόπο.

Φωτογραφίες: Σπύρος Κούκας