Sonja, Saturday Night Satan @ An Club, 12/10/24

Η ευκαιρία να παρακολουθήσουμε ξανά ένα τόσο ανερχόμενο όνομα σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα, υπήρξε ισχυρός πόλος έλξης για να κατευθυνθούμε στο γνωστό μαγαζί της οδού Σολωμού, με τους Sonja να επιστρέφουν μόλις ενάμιση χρόνο αργότερα στην πρωτεύουσα.

Μαζί τους, οι Saturday Night Satan συμπλήρωναν ένα ελκυστικό συναυλιακό πακέτο, όπως θα διαπιστώναμε ιδίοις όμμασι για την κάτι λιγότερο από μία ώρα που θα βρίσκονταν επί σκηνής. Οι occult heavy rockers αποτελούν μια ανταγωνιστική παρουσία στον χώρο, όπως έχουμε διαπιστώσει τόσο από το ντεμπούτο τους, όσο και από τις συναυλιακές τους επιδόσεις που ακολούθησαν εκείνου, και σε αυτήν τους την παρουσία στο An απλά επιβεβαίωσαν του λόγου το αληθές.

Με εξαιρετικό ήχο και αέρα σε ό,τι αφορά τη σκηνική τους παρουσία, μας παρουσίασαν κομμάτια από το πολύ δυνατό πρώτο τους full length, δίνοντας μας την ευκαιρία να απολαύσουμε ζωντανά τραγούδια σαν το πανέμορφο "By The River" και τα πιο up tempo "5 AM" και "Witches' Dance". Τα φωνητικά και η εν γένει σκηνική παρουσία της Κατερίνας Γαροφαλλίδη υπήρξαν σαγηνευτικά, ενώ η υπόλοιπη μπάντα που συνοδεύει μουσικά τον Δημήτρη Κότση στέκεται απόλυτα καταρτισμένη, ικανότατη να αποδώσει το μουσικό του όραμα κι επί σκηνής.

Ομολογουμένως, όμως, ο λόγος για τον οποίο αρκετός κόσμος είχε προσέλθει στο ιστορικό club των Εξαρχείων αποτελούσαν οι αντισυμβατικοί gothic metallers, με την εικόνα της Melissa Moore να δεσπόζει στη σκηνή, εντός του λευκού outfit που είχε επιλέξει. Μια παρουσία που από μόνη της αποτελεί μια τεράστια δήλωση συμπερίληψης στον - ορισμένες φορές - κάπως κλειστόμυαλο metal χώρο, οι Sonja είχαν την παρουσία και τα τραγούδια, αλλά όχι και τον ήχο με το μέρος τους.

Δυστυχώς, τα προβλήματα ήχου δεν μας επέτρεψαν να απολαύσουμε όπως θα τους έπρεπε τις εξαιρετικά κολλητικές φωνητικές γραμμές, ενώ το πρόβλημα επεκτεινόταν και στα έγχορδα. Ο μουντός ήχος, πάντως, δεν πτόησε τους παρευρισκόμενους, ενώ οι καίριες διασκευές σε Danzig (βλ. "Devil's Plaything") και Iron Maiden (βλ. "Déjà Vu") ζέσταναν ακόμη περισσότερο το κοινό.

Αποκορύφωμα, πάντως, υπήρξε – ξανά – το καταληκτικό "Bridge Of Death", καθώς ο προαιώνιος ύμνος των Manowar έχει προσαρμοστεί και ταιριάξει στις επιδιώξεις των Sonja, ενώ αποδιδόμενος ζωντανά προσφέρει σταθερά ανατριχίλες. Σίγουρα highlight, όπως φάνηκε και από τις συνολικές αντιδράσεις, συμπληρώνει ιδανικά πλέον τα τραγούδια του "Loud Arriver", προσφέροντας και την τροφή για σκέψη που δίνει η αντίφαση της macho υπόστασης των Manowar, με την αντίστοιχη των Sonja.

Τελικά, αυτό είναι και το μεγάλο κέρδος που η αποδοχή των Αμερικάνων gothic heavy metallers προσφέρει. Σε μια σκηνή που ενίοτε επεδείκνυε συζητήσιμα αντανακλαστικά σε περιπτώσεις συμπερίληψης και αποδοχής ατόμων της LGBTQ+ κοινότητας, περιπτώσεις όπως αυτή των Sonja και της Melissa Moore, δείχνει ότι η μουσική μπορεί να ενώσει, και να αποτελέσει όχημα ιδεών για ένα καλύτερο, λιγότερο -φοβικό αύριο. Κι αν τα επί μέρους παράπονα περί προσέλευσης, ήχου και λοιπών παραγόντων (όπως η διάρκεια της εμφάνισης) υπάρχουν, μοιάζουν μικροί αστερίσκοι ελάσσονας σημασίας, στη μεγάλη εικόνα.

Φωτογραφίες: Γιώργος Κρίκος