Up The Hammers Day 1: Jack Starr's Burning Starr, Visigoth, Sumerlands, Sacred Steel κ.ά. @ Gagarin 205, 08/03/24

Δέκατη όγδοη φορά. Το φετινό Up The Hammers Festival, ίσως στην πιο δυνατή του χρονιά άνοιξε τις πόρτες του και μας υποδέχτηκε με το πρώτο του sold out στο μεγαλύτερο πλέον χώρο του Gagarin όπου και στεγάζεται τα τελευταία χρόνια. Μετά τις δύσκολες στιγμές που έφερε (όπως έκανε σε όλους μας) η καραντίνα, το φεστιβάλ βγήκε ζωντανό και όλο και πιο λαμπερό χρόνο με το χρόνο – σίγουρα δείγμα και ο αυξημένος κόσμος από το εξωτερικό που παρευρέθηκε για να το απολαύσει. Με έναν εξαιρετικό ανοιξιάτικο καιρό με το μέρος μας, η Λιοσίων μοιάζει να αποκτά ζωή και με περίσσια βιασύνη, καθώς όλες οι μπάντες του φετινού line-up είναι κάτι παραπάνω από εξαιρετικές, τρέχουμε με τον καφέ σε πρώτη φάση να γεμίσουμε το διήμερό μας με ατσάλι.

Coven Japan

Πρώτοι στη σκηνή και ίσως οι πιο μακρινοί ταξιδιώτες, οι Coven Japan που προέρχονται πράγματι από την Ιαπωνία, ανοίγουν το Up The Hammers Festival σε ένα συγκινητικά γεμάτο Gagarin δεδομένης της μεσημβρινής ώρας. Σίγουρα βοήθησε και όπως προείπαμε, η μεγάλη εισροή κόσμου από το εξωτερικό για το φεστιβάλ, καθώς ευτυχώς για εκείνους, δεν θα χρειαζόταν να περιμένουν να σχολάσουν.  Η Ιαπωνία έχει μια παράδοση να ερμηνεύει άριστα το παραδοσιακό heavy metal με το δικό της μοναδικό τρόπο και οι Coven Japan ακολουθούν αυτή τη συνταγή. 

Το σπιντάτο, μελωδικό heavy metal τους έκλεψε τις εντυπώσεις και σίγουρα η Taka, ως το μοναδικό θηλυκό στοιχείο του line-up για την ημέρα εκπροσώπησε επάξια την συμπωματική επέτειο της ημέρας της γυναίκας – παρά την χαριτωμένη δυσκολία επικοινωνίας. Το συγκρότημα ανέδειξε το υλικό τόσο από το πρώτο του EP "The Advent" με το οποίο τους αγαπήσαμε όσο και του πρόσφατου δίσκου τους, "Earthlings". Ιδανικό ξεκίνημα για το φεστιβάλ και σίγουρα ιδανική περίπτωση για να ακουστούν λίγο περισσότερο σε ευρωπαϊκά χώματα. Όσο για εμάς από κάτω, ξυπνήσαμε και μπήκαμε στο κλίμα του Up The Hammers Festival πάρα πολύ απότομα, με την καλή έννοια.

Crom

Το απαραίτητο πρώτο διάλειμμα, το οποίο φέτος προγραμματίστηκε να είναι στο εικοσάλεπτο αναμεταξύ των μπαντών, φάνηκε να λειτούργησε πολύ θετικά υπέρ του φεστιβάλ, καθώς υπήρχε ο απαραίτητος χρόνος για φαγητό και όποιες άλλες ανάγκες μπορεί να προέκυπταν. Δεν αργεί όμως να φτάσει η ώρα και για τους Crom. Οι Βαυαροί έχουν το επικό  heavy metal να τρέχει στις φλέβες τους, πράγμα που πριμοδοτεί από τα αποδυτήρια τους Crom και τα μουσικά τους αφηγήματα. Από τη δική τους Βαλχάλα, οι Crom κυρίευσαν με άνεση τη σκηνή και μας γλύκαναν με έναν ήχο πολύ αγαπητό, ιδανικό για τα πρώτα βήματα του φεστιβάλ.

Όπως είναι λογικό, το συγκρότημα επικεντρώθηκε λίγο περισσότερο στον περσινό του δίσκο, "The Era Of Darkness", δεν άφησε όμως σχεδόν κανένα δίσκο του παραπονεμένο, συνεπώς και κανέναν οπαδό τους. Το Gagarin πλέον έχει σχεδόν γεμίσει, αρκετά συγκλονιστικό για το πόσο νωρίς στην πορεία του φεστιβάλ βρισκόμαστε, και οι Crom, διασπείρουν χαμόγελα. Η διάθεσή τους οικογενειακή, ενωτικοί, και τα παραμύθια τους για τη Σκανδιναβική μυθολογία μα και άλλες πολλές φυτιλιάζουν αυτόν τον τόσο γνώριμο και που τόσο μας είχε λείψει, παλμό του Up The Hammers. Αποκορύφωμα, το τελείωμα με το "Wings Of Fire" από το πρωτότοκο "Vengreance" που οδήγησε σε ομαδικά τραγούδια. Το Up The Hammers έχει αρχίσει για τα καλά. [Ε.Τ.]

Wade Black's Astronomica

Μετά από ένα σχετικά μεγάλο διάλειμμα που μεσολάβησε, ήταν η σειρά του Wade Black και των Astronomica να εμφανιστούν στη σκηνή του Gagarin, για ένα σχεδόν ωριαίο σετ που θα βασιζόταν σε τρεις πυλώνες. Το νέο σχήμα του τραγουδιστή που έγινε ευρύτερα γνωστός από το τέταρτο και τελευταίο μέχρι στιγμής άλμπουμ των Crimson Glory, μόλις κυκλοφόρησε το ντεμπούτο "The Awakening", ενώ έχουν πλέον περάσει 25 χρόνια από το "Astronomica".

Με δύο φρέσκα τραγούδια λοιπόν να παρεμβάλλονται στα πέντε ενός άλμπουμ που μπορεί να μην θεωρείται αριστούργημα, αλλά παραμένει χαραγμένό στη μνήνη όσων το έζησαν σαν νέα κυκλοφορία, συν δύο ύμνους από το εμβληματικό "Transcendence" που έτυχαν θαρμότατης υποδοχής από το κοινό, το σετ των Wade Black's Astronomica θα μπορούσε να χαρακτηριστεί μέχρι και ιδανικό, τηρουμένων των αναλογιών.

Μεστή ήταν και η απόδοση της πεντάδας συνολικά, με τον Black να έχει πλέον αρκετά χρόνια στην πλάτη του αλλά να παραμένει αξιοπρεπέστατος, ενώ από τους υπόλοιπους τέσσερις, ξωχώρισαν μερικά από τα solo του Rich Marks και ο Kyle Sokol με το μπάσο στο στήθος - χταπόδι όπως λέγαμε κάποτε. Το κοινό της Αθήνας πήρε μια μικρή γεύση από όσα θα πρέπει να περιμένει σε έναν ακριβώς χρόνο, ενώ οι Wade Black's Astronomica θα συνεχίσουν την περιοδεία τους "Set Hellas on Fire Tour 2024", με τελικό προορισμό τα Τρίκαλα και το Horns Up Festival. [Θ.Ξ.]

Sacred Steel

Οι Sacred Steel αποτελούν ένα συγκρότημα που έχει αναπτύξει ιδιαίτερη σχέση με τη χώρα μας, μιας που μας επισκέπτονται συχνά πυκνά. Παρ' όλα αυτά, εγώ προσωπικά είχα να τους δω από το 2011 για εντελώς συγκυριακούς λόγους – ήταν λοιπόν μια πολύ καλή ευκαιρία να επιστρέψουμε στις ζωντανές μουσικές τους αλλά και τις σχεδόν πάντοτε, δυναμικές εμφανίσεις τους. Με το Gagarin να έχει οριστικά γεμίσει – πολύ άνετα και ευρύχωρα ωστόσο, δίνοντας το σωστό παράδειγμα χωρητικότητας για ένα sold out show, οι Sacred Steel δρασκέλισαν στη σκηνή με τη χαρακτηριστική τους άνεση. Παρόλο που δισκογραφικά έχουμε να ακούσουμε νέα τους αρκετό καιρό, μία συναυλία των Sacred Steel είναι πάντοτε εγγύηση, πόσο μάλλον μπροστά στο κοινό του Up The Hammers που τόσο πολύ τους στηρίζει.

Πλαστικά σπαθιά υψώνονται στον αέρα και το "Metal Is War" γίνεται πραγματικότητα. Ο Gerrit P. Mutz, ένας από τους χαρισματικότερους επί σκηνής όχι μόνο τραγουδιστής αλλά και frontman στο σύγχρονο heavy metal, παίρνει τα ηνία και μας οδηγεί στα φαντασιακά των Sacred Steel. Εκεί που το ατσάλι βασιλεύει και όλοι μας διαθέτουμε μια viking ψυχή – οι ψυχές όλων μας αγκαλιασμένες πίνουν μπύρες σε ονόματα ξεχασμένων και νέων θεών, μα κυρίως στο όνομα της μουσικής που μας φέρνει στο ίδιο σημείο κάθε χρόνο. Από τις πιο ενεργητικές και με ζωντάνια εμφανίσεις του φεστιβάλ, με θερμή εκπροσώπηση της δισκογραφίας τους. Το μόνο της αρνητικό, ότι έμελλε να επισκιαστούν από τις δύο συγκινητικές επόμενες. 

Sumerlands

Στην δεύτερη θέση της λίστας μου από τα ονόματα που ήθελα να δω περισσότερο φέτος, αυτό των Sumerlands που κυριολεκτικά μας πήραν τα κεφάλια πέρυσί με  το συγκλονιστικό "Dreamkiller" δίσκος που για όσους από εμάς εξυμνούμε τη μελωδία στο heavy metal, άγγιξε αχαλίνωτες κορυφές. Όχι πως ο πρώτος ομώνυμος δίσκος τους δεν ήταν αξιοπρεπέστατος, ο συγκεκριμένος ωστόσο άγγιξε ευαίσθητες χορδές.

Ε, ξεκινούν οι αθεόφοβοι με το "Twilight Finds A Way", όπως και ο δίσκος δηλαδή και βρισκόμαστε κατευθείαν στο 3000 προ Χριστού παρέα με τους Σουμέριους. Όπως φαίνεται οι περισσότεροι από εμάς περιμέναμε καιρό αυτή την εμφάνιση, και αγαλλίασαν τα αυτάκια μας. Από τη μία με τη φωνάρα του Brendan Radigan, από τις καλύτερες ερμηνείες της διοργάνωσης, ο οποίος πραγματικά απέδωσε τα μέγιστα κι εμείς αν και γνώστες των στίχων, πασχίζαμε να ακολουθήσουμε τις οκτάβες του. Από την άλλη, από το τρίο παιχταράδων Rizk, Raub και Powers, η έγχορδη ψυχή τόσο των Sumerlands όσο και των Eternal Champion (περισσότερα για αυτό, αύριο).

Οι Sumerlands ζεστοί, με άψογο ήχο και άρτιοι τεχνικά, προσπάθησαν να ισοφαρίσουν τα κομμάτια που επέλεξαν για εμάς μεταξύ των δύο δίσκων τους, αν και σίγουρα λίγη περισσότερη αγάπη μοιράστηκε σε αυτά του "Dreamkiller". Ξεκάθαρο αποκορύφωμα το ομώνυμο κομμάτι που με περίσσιο ζήλο ξεσήκωσε τους πάντες. Τελευταία έκπληξη στη φαρέτρα τους όμως, είναι η επιλογή να κλείσουν την εμφάνισή τους με μια επιλογή από τα υπόγεια, αφού έχουν ετοιμάσει να διασκευάσουν το κομμάτι "The Siege of Jerusalem", από το ιστορικό demo των Stone Dagger, ετέρου δηλαδή συγκροτήματος του Radigan. Μια από τις αγαπημένες μου εμφανίσεις της πρώτης μέρας αλλά και ίσως όλης της φετινής διοργάνωσης. Ακολουθούσε όμως πολύ δυνατός αντίπαλος. [Ε.Τ.]

Visigoth

Μετά την πολυναμενόμενη και άψογη παρουσία των Sumerlands, ήρθαν οι Visigoth και με μία φράση, σάρωσαν τα πάντα στο πέρασμά τους χωρίς να πάρους αιχμαλώτους. Τους περιμέναμε σχεδόν μία δεκαετία στην χώρα μας, από τη στιγμή που έπεσε στα χέρια μας το "The Revenant King". Κρίνοντας εκ του αποτελέσματος, προφανώς και άργησαν, σίγουρα όμως άξιζε η αναμονή. Και με το παραπάνω.

Με εξαιρετικό ήχο και τρομερή απόδοση, οι Βησιγότθοι από το Salt Lake City της Utah βασίστηκαν αναμενόμενα στο full-length ντεμπούτο και το sophomore "Conqueror's Oath", υπερβαίνοντας δικαιωματικά τον χρόνο που τους αναλογούσε. Ήδη από το ξεκίνημα του 80λεπτου σετ με το μεγαλειώδες sing along στο "Steel And Silver" και ακολούθως την αυθόρμητη ιαχή "Visigoth, Visigoth" από ένα γεμάτο Gagarin, κατέστη αμέσως σαφές ότι η συγκεκριμένη εμφάνιση θα γραφόταν με χρυσά γράμματα στην ιστορία του Up The Hammers.

Εκτός από το "Steel And Silver" που άνοιξε και ολοκλήρωσε ως δεύτερο encore το σετ, τηρώντας τις παραδόσεις του φεστιβάλ, στα highlight καταγράφονται επίσης το σύντομο πέρασμα του Jason Tarpey εκπροσωπώντας τους Eternal Champion στο "Mammoth Rider", το μεγαλειώδες "Traitor's Gate" που ολοκλήρωσε το main set και η διασκευή στο Necropolis των Manilla Road. Όσον αφορά την πεντάδα, χωρίς να υστερεί ουδείς σε απόδοση, αναμενόμενα ξεχώρισε ο frontman Jake Rogers και δευτερευόντως ο Leeland Campana που ανέλαβε τα περισσότερα solo.

Έχοντας συνολική εικόνα από το τριήμερο, δεν θα ήταν υπερβολή να ισχυριστεί κανείς ότι οι Αμερικανοί πραγματοποίησαν την καλύτερη εμφάνιση, ως τριπλό συνδυασμό κορυφαίας απόδοσης επί σκηνής του καλύτερου επικού power metal των ημερών μας, διάθεσης εκ μέρους τους και απροσδόκητα ίσως θερμής ανταπόκρισης του κοινού. Με αυτά τα δεδομένα, οι Visigoth θα μπορούσαν άνετα να είναι headliners στο φεστιβάλ, αλλά και πολλά περισσότερα, αποδεικνύοντας ότι υπάρχει νέο αίμα που μπορεί να αντικαταστήσει επάξια τα ιερά τέρατα του παρελθόντος. Δίσκο επειγόντως!

Jack Starr's Burning Starr

Την πρώτη ημέρα του φεστιβάλ θα έκλεινε ο θρυλικός Jack Starr, κιθαρίστας στα δύο πρώτα άλμπουμ των Virgin Steele, με πλούσια δσικογραφία και μία σειρά από εξαιρετικά heavy metal άλπμουμ, κυρίως στην δεκαετία του '80, κυρίως υπό το όνομα Jack Starr's Burning Starr. Αν και υπήρχε η εντύπωση ότι το σετ θα στηριχθεί στους ύμνους των Virgin Steele, εν τέλει είχαμε μάλλον να κάνουμε περισσότερο με μία εμφάνιση των Burning Starr.

Αναμενόμενα, ο γερόλυκος κιθαρίστας θα τραβούσε την προσοχή, επιβεβαιώνοντας περίτρανα ότι οι παλιοί παίχτες διαθέτουν και δεξοτεχνία και προσωπικότητα στις σολάρες και τον ήχο τους, προσωπικότητα που πολλές φορές λείπει από άψογα καταρτισμένους νεότερους συναδέλφους τους. Τρομερός ήταν για μία ακόμη φορά ο Rhino πίσω από τα τύμπανα, κατά κόμσον, Kenny Earl Edwards, ευρύτερα γνωστός για την συμμετοχή του στους Manowar και το "The Triumph Of Steel" του 1992.

Αποκάλυψη ήταν όμως ο νεαρός ο νεαρός Ιταλός Alex Panza, ίσως ο καλύτερος τραγουδιστής του τριημέρου, με τρομερή έκταση στη φωνή του και άνεση μεγάλου frontman. Παρά το εξαιρετικό υλικό και την συνολική απόδοση της πεντάδας, ο κόσμος ήταν σχετικά χλιαρός στις αντιδράσεις του με λίγες εξαιρέσεις, ενώ είχε αραιώσει αρκετά, ειδικά για τα δεδομένα sold out ημέρας, ειδικά σε σύγκριση με την πληρότητα που καταγράφηκε οι Sumerlands και οι Visigoth.

Αυτό βεβαίως δεν σημαίνει ότι έλειψαν οι σπουδαίες στιγμές, με κορυφαία το "No Turning Back!", το "Don't Say Goodbye (Tonight)"  των Virgin Steele και το θαυμάσιο "False Messiah" από το "Out Οf Τhe Darkness", γνώριμο και από την εκτέλεση των Jag Panzer, που αφιερώθηκε στον μακαρίτη Rhett Forrester. Εξαιρετικά ήταν επίσης τα νεότερα "Sands Of Time" και "The Flame That Never Dies", από το "Land Of The Dead" του 2011 και τη μοναδική δισκάρα των Guardians Of The Flame αντίστοιχα.

Εν τέλει, το γεμάτο 90λεπτο των Jack Starr's Burning Starr, συμπεριλαμβανομέων όμως των solo που ουσιστικά ενσωματώθηκαν στα τραγούδια, μπορεί να μην προσέφερε τις συλλογικές συγκινήσεις των δύο σχημάτων που προηγήθηκαν ή αντίστοιχης ποιότητας ήχο, ήταν όμως εξαιρετικό στο σύνολό του. Μερικές φορές εξάλλου, ένα άκρως ποιοτικό με λιγότερες εντάσεις κλείσιμο μπορεί να χαρακτηριστεί και ιδανικό όταν ακουλουθεί μία ακόμη γεμάτη ημέρα, ειδικά για όσους είχαν την τύχη να βλέπουν για πρώτη φορά την μεγάλη μορφή που ακούει στο όνομα Jack Starr. Τα σέβη μας. [Θ.Ξ.]

Φωτογραφίες: Μιχάλης Κουρής