Μεταξύ «τρέλας» και πραγματικότητας, δίπλα στους Slaine MacRoth, Elric, Jesse Custer και άλλους χάρτινους ήρωες, στέκει ψηλότερα από όλους ο Thomas Forsberg. Εννοείται και ολόκληρη η κληρονομιά του....

Dolmen Gate
Gateways Of Eternity
Ουδεμία αντίσταση απέναντι στο επικολυρικό ντεμπούτο των Πορτογάλων
Με φόρα καταφθάνουν οι Πορτογάλοι και τούτη τη χρονιά, μετά το περσινό τους EP και τη φετινή εμφάνιση στο warm up show του UTH. Η επική κοινότητα τούς υποδέχθηκε θερμά εξαρχής, απόδειξη οι συνεχιζόμενες εμφανίσεις τους σε festival, η No Remorse έπραξε τα δέοντα και η πρώτη ολοκληρωμένη προσπάθεια της πεντάδας είναι γεγονός εδώ και λίγο καιρό.
Μας συστήθηκαν με δύο συνθέσεις, τις οποίες θα συναντήσουμε και εδώ. Πανάξια θα έλεγα, καθώς αμφότερες στέκονται σε υψηλότατο επίπεδο και έδωσαν στην μπάντα την αρχική της ταυτότητα, αυτή του επικού heavy metal. Οι ιστορίες του Aeminium (το αρχαίο όνομα της πόλης Coimbra στην Πορτογαλία) & της Morrigan αξίζουν ακόμα μια αφήγηση.
Αν και τα Manowar στοιχεία κάνουν νωρίς νωρίς την εμφάνισή τους, εντούτοις δεν περιορίζονται σε αυτά. Κομματάκι δύσκολο, ούτως ή άλλως, να μην εμφανιστεί σε αυτό το είδος το χαρακτηριστικό galloping των Αμερικάνων. Το παρεάκι δυναμώνει με την «παρουσία» των Omen, Manilla Road & Doomsword, εν τέλει όμως η διαφορά συντελείται από την ίδια την μπάντα.
Η χαρακτηριστική χροιά της Ana, οι ιστορίες που αφηγείται και η μυστικιστική αύρα που τις συνοδεύει, καθιστούν την ακρόαση συναρπαστική. Περισσότερο από τις παραπάνω μπάντες, νιώθω πως συνδέονται ιδανικότερα και σε μεγαλύτερο βαθμό με τους Smoulder. Και όχι μόνο λόγω γυναικείας παρουσίας στο μικρόφωνο. Οι πόρτες ή οι πύλες που υποδηλώνονται στο όνομά τους και στον τίτλο του δίσκου, με κάποιον παράδοξο τρόπο αποκτούν υπόσταση με τις νότες.
Πιστεύω πως η μεταφορά σε αυτές επιτυγχάνεται στα σαράντα δευτερόλεπτα που διαρκεί η ομώνυμη σύνθεση, ολοκληρώνοντας με ιδανικό τρόπο την άρτια ροή του δίσκου. Από το εναρκτήριο "Dolmen Gate" έως τα συγκεκριμένα ακροτελεύτια δευτερόλεπτα, η μπάντα σε παίρνει από το χέρι ή σε υπνωτίζει, για να σε μεταφέρει σε αρχαϊκά και μυθικά μέρη, που παρά τους κινδύνους τους, δε θα τα απαρνηθείς.
Αυτό που αχνοφάνηκε πέρυσι, αποκτά ολοκληρωμένη μορφή φέτος και σαγηνεύει. Με τις μελωδίες και τη λυρικότητα, την ένταση και τη δυναμική των συνθέσεων, με την ξεκάθαρη αγάπη πέντε ανθρώπων για το επικό metal, η οποία είναι κολλητική και μεταδίδεται αστραπιαία κάθε φορά που κοιτάω το εξώφυλλο και με κάθε νότα από ένα πανέμορφο ντεμπούτο.