Dragonforce

Ιδιάζουσα η περίπτωση των Dragonforce, πρέπει να ομολογήσουμε. Οι - ας πούμε - Βρετανοί power metallers αποτελούν ένα απόλυτα δημοφιλές σχήμα του ιδιώματος τους, απαρτίζονται αυστηρά από παικταράδες μουσικούς κι έχουν στο παλμαρέ τους τουλάχιστον 3-4 σπουδαία άλμπουμ, αλλά και το ένα τραγούδι του euro-power metal που το γνωρίζουν περισσότερο gamers, «τουρίστες» και λοιποί παρατρεχάμενοι, παρά ακροατές του είδους (βλ. "Through The Fire & Flames").

Γενικότερα, δε, τα τελευταία χρόνια και οι ίδιοι έχουν ρίξει το βάρος περισσότερο στην εικόνα και το ευρύτερο social media image τους, έχοντας σαφή κι έντονη δραστηριότητα στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, αλλά και κυκλοφορώντας άλμπουμ που πληρούν τις προδιαγραφές του «χαρούμενου - γρήγορου - εύληπτου» σε ό,τι αφορά τη συνθετική προσέγγιση. Ως προς το τελευταίο, προφανώς δεν υπάρχει τίποτα το μεμπτό στο να δημιουργείς με βάση το ακροατήριο που έχεις καταλήξει να απευθύνεσαι, αλλά δυστυχώς η σύγκριση με την πρώτη δημιουργική τους δεκαετία δεν είναι επιεικής με κανένα από τα post-2008 πονήματα τους - ίσως, με μια εξαίρεση του ανανεωτικού "The Power Within".

Έτσι και φέτος, το "Warp Speed Warriors" δεν παρεκκλίνει από αυτό το μοτίβο που μας έχουν συνηθίσει οι Dragonforce. Γυαλισμένο, εύπεπτο, με flashy κιθαριστική δουλειά και αυστηρά ματζόρε μελωδικές γραμμές από τον Marc Hudson, το νέο άλμπουμ της μπάντας γεμίζει κάθε κουτάκι του βαμμένου ακροατή τους - ακόμη και διασκευή στο "Wildest Dreams" (της Taylor Swift, όχι των Maiden) διαθέτει, ακολουθώντας την, πετυχημένη από άποψη απήχησης, πεπατημένη του προηγούμενου άλμπουμ (βλ. διασκευή στο "My Heart Will Go On").

Δεν ξέρω. Ο έφηβος εαυτός μου που είχε ενθουσιαστεί κάποτε με την ταχύτητα του φωτός και την αχαλίνωτη αμετροέπεια των θεμάτων των πρώιμων, εμπνευσμένων Dragonforce προφανώς υπάρχει ακόμη κάπου στο βάθος του υποσυνείδητου μου. Το θέμα είναι ότι ούτε εκείνος, όμως, δεν βρίσκει τον λόγο - ή το επιπλέον κουράγιο; - για να ασχοληθεί με το νέο άλμπουμ τους, πέραν ορισμένων διασκεδαστικών, μα μάλλον άκακων, ακροάσεων του. Ωριμότητα; Πιθανότατα όχι, είτε μιλάμε για τη μπάντα ή για τον γράφοντα, αλλά μάλλον διαφορετικές επιλογές και κριτήρια για το τι πρέπει να πρεσβεύει και να προκαλεί στον ακροατή της η μουσική.