Silent Winter

Διανύοντας κάθε βήμα από το καθεστώς της αφάνειας, μέχρι τη σταδιακή αναγνώριση σε ένα ευρύτερο κοινό, οι Silent Winter αποτελούν έναν ικανότατο εγχώριο εκπρόσωπο σε ό,τι αφορά το ιδίωμα του ευρωπαϊκού power metal. Με ήδη δύο άλμπουμ στο ενεργητικό τους, το ένα καλύτερο από το άλλο, οι Βολιώτες metallers έφτασαν πλέον στο κρίσιμο, τρίτο άλμπουμ της καριέρας τους, με ό,τι αυτό συνεπάγεται τόσο από την πλευρά τους, όσο και από την πλευρά των ακροατών και των όποιων προσδοκιών.

Δεν έχουν περάσει παρά τρία χρόνια από τη στιγμή που ανέφερα πως τα καλύτερα είναι μπροστά για το σχήμα και να που αυτά έφτασαν, επιβεβαιώνοντας του λόγου το αληθές. Εμμένοντας στο γνωστό τους πια ύφος, αλλά πλέον ακόμη πιο συμφωνικοί, πομπώδεις και συνθετικά στοχευμένοι, οι Silent Winter μας παραδίδουν τον κορυφαίο τους δίσκο, ένα άλμπουμ ανατατικού, majestic power metal.

Τα πάντα στο "Utopia" μοιάζουν αναβαθμισμένα εν συγκρίσει με τις προηγούμενες δουλειές τους, με πρώτο και σημαντικότερο την ίδια τη συνθετική δημιουργία. Το όραμα για ένα power metal μελωδικό και κυρίαρχο παίρνει σάρκα και οστά, ευεργετούμενο από τις σταθερά υψίφωνες ερμηνείες του Μιχάλη Λίβα, ο οποίος και αποδίδει τα μέγιστα σε ένα μουσικό περιβάλλον που έτσι κι αλλιώς αναδεικνύει τις φωνητικές του ικανότητες.

Συγχρόνως με την άμεση, εξαιρετικά μελωδική και μεγαλοπρεπή προσέγγιση του υλικού, στο οποίο συγκινούν οι Stratovarius κιθάρες του Κυριάκου Μπαλάνου, το άλμπουμ αναδύεται μέσα από μια σκηνή (βλ. ευρωπαϊκό power metal) η οποία δυσκολεύεται να ορθοποδήσει, παρά την τεχνογνωσία που υπάρχει στις μπάντες που το επιχειρούν. Αν μη τι άλλο εξόχως σημαντικό, καθώς κάπως έτσι οι Silent Winter μπορούν και ξεχωρίζουν για τα πεπραγμένα τους, παρουσιάζοντας επιρροές οικείες (βλ. Helloween, Kamelot, Nightwish μεταξύ άλλων) υπό ένα ευδιάκριτο προσωπικό πρίσμα δημιουργίας.

Θαρρώ πως το "Utopia" στέκει ως ένα ευδιάκριτο κι αλαβάστρινο σημείο αναφοράς για την φετινή euro power metal εσοδεία, στην οποία η εγχώρια δισκογραφική παραγωγή έτσι κι αλλιώς ξεχωρίζει για τα κορυφαία πεπραγμένα της. Μπορεί να μην ανακαλύπτει τον τροχό, αλλά ποιος χρειάζεται τους όποιους νεωτερισμούς, όταν μια γνωστή, αγαπημένη «συνταγή» αναπαράγεται με τρόπο ιδανικό;