Axel Rudi Pell

Υπάρχουν κάποιοι καλλιτέχνες που γνωρίζεις ακριβώς τι πρόκειται να ακούσεις και πως, προτού καν το ακούσεις. Έτσι, και στην περίπτωση του Γερμανού Axel Rudi Pell, η δισκογραφική του παραγωγή τον θέλει συνεπέστατο υφολογικά, αφού το τευτονικό του hard & heavy με power metal προεκτάσεις συνεχίζει να ηχεί ίδιο και απαράλλαχτο όσα χρόνια κι αν περάσουν.

Αυτό, προφανώς, λέγεται τόσο για καλό όσο και για κακό, αφού ωσάν άλλο φωτοτυπικό μηχάνημα, ο ικανότατος κιθαρίστας βγάζει δίσκους - κόπιες, που οτιδήποτε μοιάζει οικείο, γνώριμο, αναμενόμενο. Με τη φωνάρα του Johnny Gioeli να ανεβάζει ποιοτικά τις συνθέσεις, επί μέρους στιγμές που ξεχωρίζουν (όπως το επικότροπο, ανατολίτικο και διάρκειας 10 λεπτών "Ankhaia"), αλλά και τη μόνιμη μανιέρα να μην αποκλίνει ούτε στο ελάχιστο, το "Risen Symbol" είναι ένα προϊόν βραχείας κατανάλωσης και πεπερασμένων ακροάσεων.

Οι επιρροές του Γερμανού, ξεκάθαρες. Black Sabbath των Dio - Martin περιόδων, Rainbow και άγιος ο θεός, με την πυξίδα στραμμένη στο πομπώδες κι επικό και την κιθαριστική δουλειά αναγνωρίσιμη από χιλιόμετρα. Συγχρόνως, ανά τα χρόνια ο Pell έχει συνεργαστεί με σπουδαίες φωνές και ο Gioeli δεν αποτελεί εξαίρεση, όντας ο μακροβιότερος τραγουδιστής της μπάντας και δείχνοντας τις δυνατότητες του όποτε του δίνεται η ευκαιρία (όπως στο μπαλαντοειδές "Crying In Pain").

Βέβαια, η επιλογή και η εκτέλεση του "Immigrant Song" θα μπορούσε να λείπει, αφού αντιλαμβάνομαι ότι η μπάντα θέλει να τιμήσει τους μουσικούς της ήρωες, αλλά η απόδοση του κομματιού είναι τουλάχιστον συζητήσιμη. Σύμφωνοι, έχει προσαρμοστεί στα ηχητικά δεδομένα της, φωνητικά είναι αρκετά ανταγωνιστική η προσπάθεια του Ιταλο-Αμερικάνου τραγουδιστή, αλλά το να ευνουχίσεις μια κλασικότερη-των-κλασικών σύνθεση θέλει «ταλέντο», για να το θέσω όσο πιο κομψά γίνεται.

Ομολογουμένως, δεν έχω να προσάψω κάτι πραγματικά αρνητικό σε αυτήν την σταθερότητα του Axel Rudi Pell και τη συνέπεια στη μουσική δημιουργία. Αυτό θέλει, αυτό ξέρει και αυτό προσφέρει, σε ένα καθόλα τίμιο πάρε - δώσε με τους ακροατές. Δεν ξέρω, όμως, τι θα με κάνει να προτιμήσω να ακούσω ξανά ολόκληρο το "Risen Symbol" έναντι του "Black Moon Pyramid", του "Masquerade Ball" ή κάποιου άλλου από τα κλασικά του άλμπουμ, αφού μόνο στιγμές μένουν που να τραβούν πραγματικά την προσοχή - κι αυτές ως ένα σημείο.

Bandcamp