Sonata Arctica

Σε μια μάλλον αναμενόμενη κίνηση από πλευράς τους, οι Sonata Arctica επιστρέφουν δισκογραφικά με ένα άλμπουμ που αναμοχλεύει τις ρίζες του ήχου τους, έτσι όπως αυτός τους είχε εδραιώσει στις power metal συνειδήσεις μας μέχρι και πριν το αμφιλεγόμενο "Unia". Μια επιστροφή που είχε μείνει μισή στο "The Days Of Grace" κι ενδιάμεσα προσέφερε μερικά ενδιαφέροντα μεν, άνισα και αρκετά λησμονημένα άλμπουμ δε, οι Φινλανδοί melodic metallers προσπαθούν στο νέο τους δίσκο να επανεφεύρουν τον εαυτό τους και να παίξουν σε ένα ύφος και σε ταχύτητες που και οι ίδιοι έχουν σχεδόν ξεχάσει - το αν και πόσο τα καταφέρνουν είναι μια άλλη κουβέντα.

Με τα πιο γρήγορα κομμάτια να έρχονται ήδη από την αρχή του δίσκου, γίνεται αντιληπτό αυτό που είχαμε εν πολλοίς καταλάβει και στην πρόσφατη εν Ελλάδι εμφάνισή τους: κοινώς, ότι το συγκεκριμένο ύφος το είχαν εγκαταλείψει συνειδητά, αλλά πλέον τους έχει αφήσει κι εκείνο σε ένα επίπεδο που το συναίσθημα υπερισχύει των πραγματικών ικανοτήτων. Προφανώς, μιλώντας για καταρτισμένους μουσικούς με ένα σοβαρό υπόβαθρο πίσω τους, δεν γίνεται να μην υποστηρίξουν επαρκώς ένα ευήκοο αποτέλεσμα. Το θέμα είναι ότι τα χρόνια από το "Ecliptica" και το "Silence" έχουν περάσει ανεπιστρεπτί, οι ίδιοι φαίνονταν να το έχουν συνειδητοποιήσει και, ξάφνου, σαν σε μια κρίση μέσης ηλικίας, επιδιώκουν μια αναβίωση που δύσκολα θα λειτουργούσε για τον οποιονδήποτε.

Πάντως, δεν μπορώ να πω, το "Clear Cold Beyond" το απήλαυσα κατά τι περισσότερο από τα πολλά τελευταία άλμπουμ των Φινλανδών, κυρίως γιατί όντως προσπαθούν να αποδείξουν ότι ακόμα «το ‘χουν». Αυτό σε σημεία λειτουργεί, με τα υπέροχα μελιστάλακτα μέρη να είναι απολαυστικά cheesy και να θυμίζουν άλλες εποχές, τη θεατρικότητα να διαχέεται δίχως φειδώ στις ερμηνείες του τίμιου Tony Kakko και το songwriting να είναι σαφώς βελτιωμένο εν συγκρίσει με σχεδόν οποιοδήποτε ‘10s άλμπουμ τους. Καλώς ή κακώς, όμως, κάθε μπάντα πρέπει να κρίνεται με βάσει τα όσα σπουδαία έχει προσφέρει και όχι με ημίμετρα και μετριότητες που τυχόν έχει κυκλοφορήσει, και στην περίπτωση των Sonata Arctica, το τελευταίο είναι και ο κανόνας των περισσότερων πιο πρόσφατων κυκλοφοριών τους.

Δεν θα το κρύψω. Σε κάθε ακρόαση που προσπαθούσα να ολοκληρώσω στο "Clear Cold Beyond", τελικά επέστρεφα στο να ακούω κάποιο από τα υπέροχα τέσσερα πρώτα άλμπουμ τους, που τόσο όμορφα «κόπιαραν με προσωπικότητα» τις καλύτερες στιγμές των Stratovarius. Ίσως αυτό λέει κάτι για μένα, ίσως και για τους ίδιους τους Φινλανδούς και το πιο πρόσφατο πόνημα τους, που - ανεπιτυχώς - προσπαθεί να αναβιώσει εκείνη την περίοδο στο σήμερα, αφήνοντας μας με ένα μάλλον μουδιασμένο χαμόγελο νοσταλγίας παρά με κάτι περισσότερο.