Early Moods

Πού σε πονεί και πού σε σφάζει. Υπάρχουν στιγμές που η μουσική γίνεται υπόκρουση για τη ζωή σου, τη χαρά και τη μιζέρια σου. Για χαρμολύπες, γέλωτες και δάκρυα. Κάπου εδώ εμφανίζεται και κολλάει άψογα το doom metal, εκείνο που θα σε ρίξει στην άβυσσο και που με τσαχπίνικα riffs θα σε τραβήξει προς την επιφάνεια. Άθελά τους, τον συγκεκριμένο ρόλο αποδίδουν άψογα οι Καλιφορνέζοι στον σημαντικό δεύτερο δίσκο τους. Αν σας είναι πρωτάκουστοι, έχτιζαν τη γκρουβάτη φήμη τους με κόπο μεγάλο από το ντεμπούτο τους.

Εκείνη την περίοδο λοιπόν, ακροβατούσαν μεταξύ NWBHM & Πενταγραμμικού Σαμπαθομέταλ, με την πλάστιγγα να γέρνει ελαφρώς προς τέρψιν των ντουμάδων. Ξεσάλωναν ενίοτε με τζαμαρίσματα διαρκείας, που ενθουσίαζαν και ήταν ικανά να κάνουν τη διαφορά. Εδώ πολλαπλασιάζονται, φτάνουν σε οργασμικές κορυφές και ευτυχώς δεν παραπέμπουν ούτε και τώρα σε stoner φάσεις. Απεταξάμην. Οι Pentagram δίνουν χώρο στους Candlemass και το Ιερό Μουστάκι εξακολουθεί να στέκεται αγέρωχο. Doom μέχρι να λιώσουν οι πάγοι.

Παραμένουν προσεκτικοί σε κάθε είδους ηχητικής παραμόρφωσης, το μέτρο που τηρούν είναι άξιο θαυμασμού και εξυπηρετεί τις συνθέσεις παρά τις εκτρέπει σε ολισθηρά fuzz μονοπάτια. Ο όγκος μοιάζει μονόδρομος και τέτοιος είναι: θυμάστε το μπάσο του Geezer το 2005 στη Μαλακάσα; Μας το προσφέρει σε αφθονία, το «οργώνει» με συγκλονιστικό τρόπο ο Elix Feliciano, ο όχι και τόσο αφανής πρωταγωνιστής του δίσκου. Έχοντας περιοδεύσει παρέα με μπάντες μεγάλου διαμετρήματος, πλέον μπορούν να συνεπάρουν τα πλήθη από τα αρχικά δευτερόλεπτα και να συνεχίζουν με αυτόν τον ρυθμό, οδηγώντας τα σε παράκρουση. Μας τo φανέρωσαν με το ομώνυμο άσμα.

Παράλληλα, και δίχως αναστολές, υποστηρίζουν με πειθώ τη NWBHM πλευρά τους, όπου κυριαρχούν οι καλπάζοντες Maiden βεβαίως. Φοβερό μουσικό χαρμάνι, με μηδαμινές προοπτικές αντίστασης. Τέτοιοι είναι, σε αρπάζουν και σε βαράνε σαν το χταπόδι. Σαν τον Hulk που έπαιζε με το κουφάρι του Loki. Καμπάνες συνοδεύουν τις αμιγώς doom συνθέσεις, επιτείνοντας έτσι τη μαυρίλα και τη σκατοψυχιά, που ευτυχώς δεν ορίζουν τη δυναμική του δίσκου. Να’ναι καλά τα solo και η ακαταμάχητη γκρούβα τους. Παραδοσιακοί και συνάμα περιπετειώδεις θα μπορούσε να ήταν η σούμα τούτου του δίσκου, ο οποίος θα συντροφεύσει κόσμο για πολύ καιρό.

Αν και τωρινά βιώματα μπορούν να εκτιμήσουν την αξία του συγκεκριμένου δίσκου περισσότερο από την απουσία τους, εντούτοις δεν αναιρούν την αλήθειά του. Συναισθηματικός και βαρύς, μελωδικός μα και στιγμιαία κάφρικος, δύναται ταυτόχρονα να χαράσσει και να επουλώνει πληγές. Κλείνει δε, με το "Soul Sorcery" και το doom ανέκαθεν απευθυνόταν εκεί. Ξεκάθαρο στικεράκι, επειδή η μουσική πάνω απ’όλα βαράει στο συναίσθημα και στις αναμνήσεις.

Bandcamp