Riot V, Diviner @ Κύτταρο, 27/11/24

Περιμένοντας την ισοπεδωτική όπως αποδείχθηκε εμφάνιση των Riot V στο Up The Hammers τον Μάιο του 2023, θυμάμαι τον Κώστα Πολύζο που τους είχε δει στο Keep It True Rising του 2022 να μου λέει το εξής: « Έλεγα πάλι Riot, του έχουμε δει τόσες φορές. Βγαίνουνε, παίζουμε και τα διαλύσανε όλα». Με αυτά τα δεδομένα, δεν είχα καμία επιφύλαξη για όσα θα βιώναμε για μία ακόμη φορά στο Κύτταρο, με ένα από τα καλύτερα και σημαντικότερα heavy metal συγκροτήματα που ανέδειξε η Αμερική.

To sold out με τα όλα του που είχε ανακοινωθεί από νωρίς το μεσημέρι προμήνυε έναν εξαρχής σχεδόν γεμάτο χώρο, μιας και οι Diviner που θα άνοιγαν τη βραδιά αποτελούν την τελευταία δεκαετία ένα από τα σχήματα πρώτης γραμμής για την classic metal σχηνή της χώρας μας. Έχοντας χτίσει το δικό τους κοινό και διαθέτοντας τρεις αξιόλογους δίσκους στο ενεργητικό τους, η επιλογή τους για προθέρμανη της βραδιάς ήταν θεωρητικά εξαιρετική επιλογή, όπως αποδείχηθκε βεβαίως και στην πράξη.

Στη μία περίπου ώρα που διήρκεσε το γεμάτο set, μεγαλύτερη βαρύτητα δόθηκε αναμενόμε στο περσινό "Avaton", ενώ μικρότερη αναλογικά αλλά όχι αμελητέα αντιπροσώπευση είχαν το sophomore "Realms Of Time" και το ντεμπούτο "Fallen Empires". Μοναδικό ίσως ψεγάδι της εμφάνισης ήταν ο ήχος. Χωρίς να ήταν κακός, δεν έφτασε στα υψηλά στάνταρ που έχουμε συνηθίσει Κύτταρο. Η άψογη απόδοση και το ιδιαίτερα ενδιαφέρον πρωτότυπο υλικό συνετέλεσαν όμως σε μία συνολικά άκρως απολαυστική συναυλιακή εμπειρία, ανοίγοντας την όρεξη για περισσότερα μπυράκια και βεβαίως για τους Riot της καρδιάς μας.

Με μπροστάρη τον αειθαλή Γιάννη Παπανικολάου, πολύπειρο frontman και πάντοτε τρομερό ερμηνευτή, η πεντάδα δεν δυκολεύτηκε να «περάσει» επιτυχώς την δική της πρόταση για το πως πρέπει να παίζεται σήμερα το heavy metal, με απόλυτο σεβασμό στις ρίζες και συνάμα σύγρχονη οπτική. Από τα δέκα συνολικά τραγούδια, το τέταρτο κατά σειρά "Kingdom Come" έδωσε ακόμη πιο ενδιάφέρουσα τροπή, δίνοντας παράλληλα το στίγμα για όσα ακολούθησαν σχεδόν μέχρι τέλους. Με μία φράση, οι Diviner επιβεβαίωσαν το προφανές για όσους τους παρακολουθούν λιγότερο ότι περισσότερο, ότι αποτελούν δηλαδή εγγύηση στο στούντιο αλλά και το σανίδι.

Δεν θα πω ψέματα. Τους Riot τους αγάπησα σχετικά αργά. Ακόμη και σαν εξαίρεση που επιβεβαιώνει τον κανόνα, ποτέ δεν είναι αργά να δημιουργηθούν σχέσεις πραγματικής αγάπης και βαθιάς εκτίμησης. Επιβεβαίωση επί προσωπικού η παρέα που απολαύσαμε μαζί τη συναυλία. Οι πέντε Αμερικανοί δεν χρειάστηκαν πολύ χρόνο για να κερδίσουν ολόκληρο το Κύτταρο. Εξαρχής η απόδοση είναι ιδανική και ο ήχος όπως πρέπει. Ήδη από το "Fight Or Fall" μπαίνουν ιδέες να καβαλήσουμε ένα αμάξι και να πάμε την επόμενη μέρα Αγρίνιο ή το Σάββατο στα Τρίκαλα. Στο "On Your Knees" σκέφτομαι ότι αυτή η πεντάδα, ανεξαρτήτως σύνθεσης, έχει έναν μαγικό τρότο να κάνει τα πράγματα πολύ πιο απλά και πολύ πιο όμορφα.

Με το που σκάει το "Road Racin'" νιώθω περίπου όπως ένιωθε κάποτε ο εκλεκτός πάλαι ποτέ συνάδελφος κλείνοντας μια ανταπόκριση για τους Dead Congregation. "Warrior" στο καπάκι, προς επιβεβαίωση ότι αυτή είναι η κατάλληλη περίσταση για να φέρεις πρώτη φορά το παιδί σου σε συναυλία. Ακόμη και τραγούδια από την τελευταία περίοδο των Riot ως Riot V στέκονται πανάξια διπλά στα κλασικά, όπως το "Bring The Hammer Down" με το τρομακτικό φινάλε, το πρώτο που έγραψε ο μέγας τραγουδισταράς Todd Michael Hall με τον Don Van Stavern όταν μπήκε στο συγκρότημα. 

Το άρτιο "Johnny's Back" δεν μας αφήνει σε ησυχία. Με όση διάυγεια μου έχει απομείνει μετά από οκτώ μπουράκια και το σαγόνι στο πάτωμα, αναλογίζομαι ότι η σολάρα του Mike του Flyntz λυγάει σίδερα, και ο διπλανός μου υπολογίζει με ανακούφιση ότι έχει ακόμη 35 Ευρώ για πιώμα. Για να ρθει κολλητά το «ξεχασμένο» "Restless Breed", με μία ακόμη σολάρα και μεγάλο sing along, και να ζητήσει επιτακτικά ένα μπουκάλι ουίσκι. Για το ανατριχιαστικό "Bloodstreets" τί να πει κανείς; Τα video είναι ενδεικτικά αλλά θα σου πουν μόνο τη μισή αλήθεια. Όλα τα υπόλοιπα είναι βίωμα. 'Oπως πολύ σωστά σημείωσε ο Τόνταρος, "this is why we do it".

Ο τέταρτος παγκόσμιος πόλεμος ξεσπά στο "Flight Of The Warrior", γιατί ο τρίτος έχει ξεσπάσει ήδη πολύ νωρίτερα, το αφιερωμένο στο αείμνηστο Mark Reale "Swords And Tequila" είναι πολύ δύσκολο να περιγραφεί, ομοίως και το σαρωτικό "Thundersteel". Με αυτή την αγία τριάδα κλείνει λοιπόν το main set, για να ακολουθήσουν πέντε ακόμη ύμνοι στο encore. Για μία ακόμη φορά, τα λόγια δεν είναι αρκετά για να περιγράψουν το "Take Me Back", μία από τις λίγες περιπτώσεις instant classic τα τελευταία χρόνια, μία ακόμη επιβεβαίωση της ξεχωριστής αξίας που αποτελούν οι Riot.

Η αδικημένη περίοδος του Mike DiMeo εκπροσωπείται επάξια δυστυχώς μόνο από το υπέροχο "Magic Maker", ένα τέλειο "Sign Of The Crimson Storm" φέρνει τον Van Stavern δίπλα στον Flyntz εκπροσωπόντας για τελευταία φορά το εμβληματικό "Thundersteel", προπομπό για αρκετούς και για διαφορετικούς λόγους εκείνου του δίσκου που ονομάζεται "Painkiller", και το μεγάλο φινάλε ανήκει στο επίσης εμβληματικό "Fire Down Under". Το τεράστιο "Outlaw" με μια απαράμιλλη δισολία και το φανταστικό ομότιτλο του άλμπουμ αποτέλεσαν τον επίλογο μιας υποδειγματικής εμφάνισης μετά από γεμάτα 100 λεπτά. Ένα ταξίδι 100 λεπτών στην ιστορία της σκληρής μουσικής από ένα συγκρότημα που μέσα σε μια δεκαετία βρέθηκε να αποδίδει ιδανικά από hard rock μέχρι speed metal.

Για πολλούς οι Riot αποτελούν ένα από τα πλέον αδικημένα συγκροτήματα στην ιστορία της metal μουσικής. Ακόμη κι αν είναι έτσι, το γεγονός ότι εξακολουθούν να βρίσκονται σε τέτοια φόρμα και μπορούν να αποδίδουν με αυτόν τον τρόπο ζωντανά τους φέρνει πολύ ψηλά στη συνείδηση του κοινού τους, για την ακρίβεια πιο ψηλά δεν γίνεται, ως παράδειγμα συγκροτήματος που τιμά με τον καλύτερο τρόπο το παρελθόν του και αποδεικνύει ότι έχει παρόν αλλά και πολλά χρόνια μπροστά του. Ακόμη και εάν δεν υπάρχει κανένα ιδρυτικό μέλος εδώ και χρόνια. Ακόμη και αν δεν έχουμε μόνο παλιατζούρες στο setlist, αλλά το 30% προέρχεται από την τελευταία δεκαετία, με το βάρος να δίνεται στο εξαιρετικό φετινό "Mean Streets".

Van Stavern και Flyntz ξέρουν πλέον πολύ καλά τον τρόπο να κρατούν τις ισορροπίες, ενώ ο απίθανος Todd Michael Hall μας υπενθυμίζει με κάθε ευκαιρία ότι αξίζει μια θέση στους καλύτερους metal τραγουδιστές σήμερα. Ακόμη και χωρίς τον Frank Gilchriest, ο οποίος δεν δικαιούτο άλλη άδεια ως δάσκαλος σε σχολείο, αλλά και τον Nick Lee, που αποφεύγει ακόμη τις περιοδείες μετά από σοβαρό πρόβλημα υγείας που αντιμετώπισε, οι Riot βρίσκουν άξιους αντικαταστάτες στα πρόσωπα των Jesse Tudda και Jonathan Reinheimer, ανταποκρινόμενοι στον απόλυτο βαθμό. Την επόμενη φορά, βάλτε ένα εισιτήριο 15 ή 20 Ευρώ και φέρτε τους Riot στο Gagarin ή το Fuzz ή το Floyd. Πιστεύω ότι κανείς δεν θα βγει χαμένος.

Φωτογραφίες: Κωνσταντίνος Κονταράκης