Ross The Boss, Lazy Man's Load, Subfire @ Temple Athens, 08/07/24

Αν και το καθεστώς καθημερινής που βάραινε τη Δευτέρα που μας πέρασε, η επιστροφή του Ross The Boss στη χώρα μας, με ένα Manowar set για όλα τα γούστα, δεν γινόταν να αγνοηθεί. Έτσι, ο προορισμός για το Ναό της οδού Ιάκχου θα ήταν από νωρίς προκαθορισμένος, παρόλο που η αλλαγή της αρχικής ημερομηνίας και το σταθερά καυτό του εγχώριου καλοκαιριού υπήρξαν ανασταλτικοί παράγοντες.

Μαζί, δύο δραστήριες εγχώριες μπάντες θα έδιναν την ποικιλία που χρειαζόταν η βραδιά, με τον κόσμο να δίνει από αρκετά νωρίς το παρόν στο χώρο. Παίρνοντας τα πράγματα από την αρχή, οι Subfire θα είχαν το δύσκολο έργο να ανοίξουν τη βραδιά, αντιμετωπίζοντας ένα κοινό που, στην πλειονότητα του, είχε έρθει για τους headliners. Παρόλα αυτά, το πρόσημο της εμφάνισης τους κρίνεται σίγουρα θετικό, με το δυναμικό τους power metal να αποδίδεται πειστικά, παρά τα όποια προβλήματα ήχου.

Με το βάρος του set τους να πέφτει, αναμενόμενα, στο νέο τους άλμπουμ που κυκλοφόρησε φέτος, θα μας παρουσίαζαν τραγούδια από τις δύο μέχρι τώρα δουλειές τους. Σοβαρό, μετρημένο heavy metal, με καλές ιδέες και live απόδοση που δεν υστερεί των στουντιακών εκτελέσεων, οι Subfire κέρδισαν το στοίχημα των εντυπώσεων παρά τον περιορισμένο χρόνο που είχαν στη διάθεση τους.

Σε αρκετά διαφορετικό ύφος με τις υπόλοιπες μουσικές προτάσεις της βραδιάς, οι Lazy Man’s Load θα προσέφεραν αρκετές εκπλήξεις με το έντονο κι εξόχως θεατρικό stage show τους. Οι πρωτευουσιάνοι stoner metallers διαθέτουν ένα ισχυρό ατού με την παρουσία του Howler ως frontman, καθώς γίνονται άμεσα ξεχωριστοί, χάρη στο παρουσιαστικό και τη στόφα φτασμένου frontman που εκείνος διαθέτει.

Σε ένα show που ήταν οπτικά στραμμένο κυρίως πάνω του, οι υπόλοιποι μουσικοί σαφώς δεν υστέρησαν, έχοντας ένα ρόλο όχι ακριβώς υποστηρικτικό, αλλά σίγουρα προσανατολισμένο περισσότερο στο μουσικό μέρος της παρουσίας της μπάντας. Σίγουρα κέρδισαν το ενδιαφέρον ακόμη και όσων δεν είχαν γνώση για το ποιόν τους, αφού και το δικό τους κοινό είχαν παρόν, και το απρόβλεπτο στο set τους.

Ταυτόχρονα, αποτέλεσαν μια επιλογή που διαφοροποιούταν εμφανώς μουσικά από το epic heavy περιρρέον κλίμα, είχε τον αέρα του ανερχόμενου, αλλά και την άγνοια κινδύνου να ανοίγουν μια εμφάνιση υπό την Manowar μαρκίζα, αφού είναι γνωστό τοις πάσι το όμορφα εμμονικό και πωρωμένο των οπαδών της μεγαλύτερης epic metal μπάντας.

Κλείνοντας, λοιπόν, με το “National Acrobat” ως outro της πειστικής τους εμφάνισης, οι Lazy Man’s Load δεδομένα κέρδισαν νέες συμπάθειες ή, αν μη τι άλλο, έκαναν το όνομα τους γνωστότερο μετά τη συγκεκριμένη βραδιά. Περιμένουμε ακόμη περισσότερα από αυτούς στο μέλλον, αφού δείχνουν ήδη αρκούντως ενεργοί κι ανερχόμενοι. [Σ.Κ.]

Στην δεκαετία του '90, ο Ross The Boss αποτελούσε μία περίπτωση που ισοδυναμούσε σχεδόν με ουτοπία για τους οπαδούς των Manowar. Η κατάσταση ευτυχώς άλλαξε και οι δύο πλευρές κατάφεραν να έρθουν όσο κοντά επιθυμούσαν, με τους οπαδούς να απολαμβάνουν επιτέλους εκ του σύνεγγυς το μοναδικό, οργασμικό παίξιμο του θρυλικού Αμερικανού κιθαρίστα. Εν έτει 2024, δεδομένου ότι ο Ross The Boss έχει πλέον πατήσει τα 70, αλλά και ότι πέρασαν ήδη επτά χρόνια από την τρομερή εμφάνιση στο Up The Hammers, πολύ δύσκολα θα χάναμε την ευκαιρία να τον ξαναδούμε και να γουστάρουμε όπως πάντα με τους ύμνους των Manowar.

Με σταθερούς τον Marc Lopes πίσω από το μικρόφωνο και τον περίφημο Rhino πίσω από τα τύμπανα, η κλασική τετράδα συμπληρώθηκε αυτή την φορά από τον Dirk Schlachter, όχι τυχαία σταθερό συνοδοιπόρο του Kai Hansen ουσιαστικά από το ξεκίνημα των Gamma Ray. Ο Γερμανός έφερε μαζί του τα ωραία του μπάσα και βγάζοντας εξαιρετικά παιξίματα και γαμάτο ήχο ανέβασε σαφέστατα το τελικό αποτέλεσμα. Περί αποτελέσματος, τα μέγιστα συνετέλεσε και το κοινό, το οποίο αποτελούμενο ως επί το πλείστον από παλιούς και φωνακλάδες Μανογουοράδες, γέμισε το Temple.

Από το ξεκίνημα με το τρομερό "Blood Of The Kings", δέκα λεπτά μετά την προκαθορισμένη ώρα έναρξης, κατέστη ξεκάθαρο ότι θα ζήσουμε πολλές μεγάλες στιγμές για το επόμενο 90λεπτό, χωρίς περιττές καθυστερήσεις. Η τριάδα που ακολουθεί από το "Sign Of The Hammer" βάζει μπόλικο νερό στο αυλάκι, με το "Thor (The Powerhead)" να συνοδεύεται από εκκωφαντικό sing along, αποτελώντας την πρώτη κορυφή της βραδιάς. Το μεγάλο "Dark Avenger" με θαυμάσια εισαγωγή από τον Schlachter και ταιριαστό μπλουζάρισμα από τον Ross αντί της αφήγησης του Orson Welles είναι όπως πάντα ανατριχιαστικό. Στο "Wheels Of Fire" ανοίγει pit, το "Blood Of My Enemies" αποτελεί πολύ απλά την δεύτερη κατά σειρά κορυφή και το "Secret Of Steel" απλά μας υπενθυμίζει πόσο μεγάλο τραγούδι είναι, με το ανατολίτικο solo του Ross να είναι ίσως το καλύτερό του στη βραδιά.

Το "Denied By The Cross" από το "Born Of Fire" του 2020 θα ήταν το μοναδικό εκτός πρώτων έξι άλμπουμ και προφανώς δεν ενόχλησε καθόλου, και αν στο "Black Wind, Fire And Steel" με τρομερή μπασαδούρα από τον Schlachter έγινε χαμός, στο παχεμένο προς το τέλο "Kings Of Metal" σήμανε κανονικός εκτροχιασμός! Το πρώτο μέρος του "Heart Of Steel", μόνο με φωνή και μπάσο, ήταν σχεδόν απαραίτητο πριν το μεγάλο φινάλε. Το οποίο ήρθε με το θρυλικό "Battle Hymn" που τιμήθηκε δεόντως, το "Kill With Power" που δεν το συμπάθησα ποτέ μου ιδιαίτερα, το "Fighting The World" που επέφερε έναν ακόμη χαμό και εν τέλει το μεγαλειώδες "Hail And Kill". Ο Ross επανήλθε στις blues καταβολές του στο πρώτο, ήρεμο μέρος του τραγουδιού, ο Lopes βρέθηκε να τραγουδά μέσα στον κόσμο και το πιο μεγάλο pit ανοίχθηκε. Με μία φράση ιδανικό φινάλε σε μία τέλεια βραδιά.

Στο φινάλε, δεν νομίζω να περίμενε κανείς κάτι καλύτερο και δεν νομίζω ότι υπάρχει έστω και ένας που δεν ευχαριστήθηκε, χωρίς βεβαίως να σημαίνει ότι όλα ήταν τέλεια. Τουλάχιστον στις πρώτες σειρές ο ήχος ήταν δυνατός και σχετικά καθαρός, ο Marc Lopes που για μιάμιση καθαρή ώρα είχε το δυσκολότερο έργο στον κόσμο έβαλε όλες του τις δυνάμεις και όσο καταφέρναμε να τον ακούμε δεν ήταν άσχημος αλλά μέχρι εκεί, για τον Schlachter τα είπαμε, ο σεβάσμιος Rhino κοπανούσε ακαταπαύστα με ύφος χαλαρού sunday driver, και ο Ross με τα βρωμόχερά του έβγαζε καταπληκτικό tone και μας θύμισε σε σημαντικό βαθμό γιατί τον αγαπάμε τόσο πολύ σαν κιθαρίστα. Δεν νομίζω λοιπόν να πιστεύει κανείς ότι δεν πρέπει να ξαναδούμε σύντομα τον Ross The Boss σε μεγαλύτερο χώρο, με περισσότερο κόσμο, και ακόμη καλύτερα δεδομένα.

Φωτογραφίες: Σπύρος Κούκας